Μπέιμπι ντιντ ε μπάντ μπάντ θινγκ... Γιατί δεν έχουν όλα εξηγήσεις και καμιά φορά είσαι τόσο κουρασμένος που σου φαίνεται ότι όλα επιτρέπονται। Και είσαι τόσο πτώμα για να νιώσεις τύψεις που νομίζεις ότι απλά δικαιούσαι μια ατασθαλία। Και δεν ξέρεις καν τι σε ορίζει καλό και τι σε ορίζει κακό άνθρωπο। Ούτε αν μπορεί να σε ελαφρύνει μια συγνώμη। Και υπάρχουν κλίκες στις οποίες δεν θέλεις να μπεις, και προσπαθείς να μιλήσεις και να ακουστείς αλλά πέφτεις στο κενό, και δε δίνεις δεκάρα για την εφήμερη προσοχή που μπορεί να δώσει κάποιος, απλά για τα μάτια σου, και τρέχεις ασταμάτητα για να γίνεις καλός διεκπεραιωτής, και να νομίζεις ότι σου κόβει, αν τα καταφέρνεις καλά να κάνεις τις χαμαλοδουλειές, και μετα πέφτεις ξερός, νευριασμένος, θυμωμένος, και εύχεσαι να μπορούσες να ξεστροβίλιζες το κεφάλι σου και να ρχόταν ένας καλός δάσκαλος να σου δείξει από πού πρέπει να ξαναρχίσεις για να γεμίσεις τα κενά σου।
Και είναι κρίμα να συνειδητοποιείς πως οι έντονες αντιδράσεις συμπάθειας, είναι κάποτε παθολογικές, γιατί μπορεί να ακολουθήσουν εξίσου έντονες αντιδράσεις θυμού- είναι περίεργοι αυτοί οι άνθρωποι। Αλλά από έναν άνθρωπο που ζει μόνος, να τα περιμένεις όλα.

Μου αρέσει έτσι που μπαίνω στο θάλαμο τις Δευτέρες και μου λένε ότι τους έλειψα το σαββατοκύριακο, ή όταν μιλάνε με άλλους και μπαίνω και διακόπτουν για να με χαιρετήσουν, και που κάνω πλάκα μαζί τους και συνεννοούμαστε από το πουθενά και μετά γυρίζω πτώμα και ξεραίνομαι στον ύπνο με μια ευγνωμοσύνη που συναντώ χαμόγελα στους διαδρόμους και στους δρόμους της ζωής μου।

Φύγαμε.

Τρελαίνομαι να αγαπώ τα πάντα... Τον ήλιο που με καίει απειροελάχιστα από το παράθυρο, την λάμψη που αναβλύζει από μέσα μου όταν εισπράττω καλές κουβέντες και αναδραστικά λάμπω περισσότερο και εισπράττω ακόμα περισσότερη ευγένεια και καλοσύνη। Όπου και να πάω μπορώ να τα καταφέρω, με έναν ωραίο τρόπο το κλίμα γίνεται καλύτερο, και μετά έρχονται κάτι ωραία βράδια που μυρίζουν έντονα καλοκαίρι και στέκομαι στο μπαλκόνι μου, εκεί, όπως παλιά, να λατρεύω τη ζωή, να απολαμβάνω την κούραση μιας πανέμορφης μέρας, δεν υπάρχουν σκοτάδια όταν μπορείς να διακρίνεις το φως στους ανθρώπους, μπορεί να μην είναι όλα τέλεια αλλά η ευτυχία υπάρχει όταν εσύ μπορείς να τη δεις, και θα θελα να προλάβαινα να μοιραζόμουν αυτό το συναίσθημα περισσότερο με άλλους ανθρώπους αλλά έχω πειστεί πλέον ότι η δουλειά σου είναι το δεύτερο σπίτι σου και είναι υπέροχο να μη νιώθεις φιλοξενούμενος αλλά κάτοικος εκεί।
Αγαπώ να απολαμβάνω το καθετί, και τον τρόπο να μαθαίνω και τον τρόπο να ξαποστέλνω ενίοτε... Και την έλλειψη κόμπλεξ να παραδεχτώ τα λάθη μου, και τον αυτοσαρκασμό που σε κάνει ίσως στους άλλους αδύναμο αλλά κατά βάση σε κάνει πιο ακομπλεξάριστο στο τι θα πουν οι άλλοι, και ό,τι και να λες, έχει μια ωραία νύχτα απόψε και κρίμα σ αυτούς που ζορίζονται, αλλά κρίμα και σ αυτούς που ζορίζουν τον εαυτό τους χωρίς λόγο, επειδή δεν ξέρουν απλά να απολαμβάνουν। Ρακή, άσπρο πάτο και αεράκι γλυκό, και φύγαμε.

http://www.youtube.com/watch?v=rujxXOmYLUU

Ορισμένοι άνθρωποι επιμένουν να σε προσκαλούν- δηλαδή σε μπλέκουν- παρά τη θέλησή σου σε αποφάσεις ξένων, που δε σε αφορά να πάρεις।
Το ότι γνωρίζεις μια κατάσταση δε σημαίνει ούτε ότι μπορείς να κρίνεις αδέκαστα, ούτε ότι είσαι καλύτερος από εκείνον που κάνει τη μαλακία, ούτε ότι είσαι καλός άνθρωπος επειδή ενδιαφέρεσαι για τις υποθέσεις των άλλων।
Είναι απίστευτα ανακουφιστικό να μπορείς να πεις με μια κουβέντα σε κάποιον ότι είσαι σε βαριά διάθεση- δε λέγονται μερικά πράγματα, ή όσο κι αν τα μοιραστείς, αν είναι πολύ σοβαρά, δε ξαλαφρώνεις με τίποτα।
Και είναι ανακουφιστικό να σου ζητάνε να τους ακούσεις χωρίς να σου ζητάνε να πάρεις εσύ την απόφαση για εκείνους। Η ελευθερία είναι δίκοπο μαχαίρι, και όσο κι αν υποτίθεται ότι την αποζητούμε όλοι, για κάποιους είναι ένα μεγάλο βάσανο। Πολλοί αρέσκονται στο να θυματοποιούνται.
Και είναι και κάποια πράγματα που αναρωτιέσαι γιατί τα έμαθες।
Και είναι και κάποιες απαντήσεις, που ποτέ δεν ήθελες να τις πάρεις.

Εκεί στην άκρη του καναπέ που όλα τελειώνουν,
σ' αγαπώ,
καθώς γκρεμίζω το όλο μέσα μου και αρχίζω να ονειρεύομαι,
σ' αγαπώ,
οι σπίθες στα μάτια μου διαπερνάνε τους τοίχους και,
σ' αγαπώ,
εκεί που φοβάμαι κι εκεί που κλαίω κι εκεί που ξαναρχίζω τα παιχνίδια του μυαλού,
σ' αγαπώ,
εκεί που μεγαλώνω κι εκεί που ψάχνω να βρω τι ήμουν,
σ' αγαπώ,
εκεί που περπατούσα και δεν τριγυρνάω πια,
σ' αγαπώ,
εκεί που νευριάζω κι εξίσταμαι και σου φωνάζω και μετά σου ζητάω συγνώμη,
κι εκεί σ' αγαπώ,
κι εκεί που είσαι θέλω να έρχομαι και να σου ψιθυρίζω,
σ αγαπώ,
και αν πεθαίνει κάτι μέσα σου κι εγώ προσπαθώ να σε κάνω να ξεχάσεις,
σ' αγαπώ,
κι εκεί που η ψυχή μου κάνει τα ταξίδια της,
κι εκεί σ' αγαπώ.

Είναι πάλι Κυριακή με ήλιο και ατέλειωτη θέα από το παράθυρό μου, και νιώθεις ότι εσύ μπορεί να πηγαινοέρχεσαι σε διάφορες καταστάσεις, αλλά ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα κάποιες υπέροχα σταθερές αξίες। Αξίες όπως η αγάπη στον εαυτό σου νο μάτερ γουάτ και ο ήλιος που ξεπλένει την καρδιά σου όταν αυτή έχει σκουριάσει।
Θέλει απόφαση η φυγή, και μάλλον η ζωή γενικότερα δε θέλει και τόση σκέψη।
Θέλω πάντα να μπορώ να φεύγω και να μου επιτρέπεται να ξαναγυρίζω, αλλά δεν πάει ακριβώς έτσι। Είναι ανόητο να το νομίζεις। Όπως είναι ανόητο να νομίζεις ότι μπορείς να πληγώνεις τον άλλο και να ξεχειλώνεις την υπομονή του ατέλειωτα। Δεν πάει έτσι, αλλά θα το μάθεις।