Κάπου εκεί, ανάμεσα στην κούραση, την ανία των ονείρων που δεν έχουν πια τροφοδότηση για να γίνουν ζωηρά, παρά βουλιάζουν στην αυστηρή ρουτίνα, κάπου εκεί ανάμεσα βλέπεις ανθρώπους να πλησιάζουν τους άλλους ανθρώπους, οι οικειότητες αυτοδημιουργούνται εκεί που κάθε κρυψώνα καθαίρεται, κι εκεί κάπου ανάμεσα, ένα κυριακάτικο πρωί που το κεφάλι σου πάει να σπάσει από την αϋπνία της δουλειάς, δεν βρίσκεις τίποτα καλύτερο από το να κάνεις λίγο παρέα και να φροντίζεις την αγαπημένη σου ασθενή, έναν άγιο άνθρωπο που αγαπάς, χωρίς λόγο, για την αξιοπρέπειά του, για την ήρεμη αποδοχή της δοκιμασίας που περνά, για την απουσία οποιουδήποτε παράπονου, για την υπομονή να υπάρχει, να μην παρασιτεί, να παλεύει, να σου γνέφει ευχαριστώ που έδωσες λίγο νερό, μια χαρτοπετσέτα, που της έκανες λίγη γυμναστική γιατί έχει πιαστεί στο κρεβάτι, για αυτό το ευχαριστώ ζω και για αυτήν την θύμιση της πραγματικής ανθρωπιάς που δεν έχει όνομα ούτε και κόστος και δεν αξίζει να βάλεις τελεία όταν μιλάς για αυτή, γιατί είναι τόσο ακατάσχετη η ευχαρίστηση που σου προσφέρει που δε χωράει ούτε σε μια παράγραφο ούτε και σε μικρές ψυχές.

Δεν ξεπουλιέμαι σου λέω

Μπορώ να είμαι ο πιο συμβατικός και ταυτόχρονα ευχαριστημένος με τη συμβατικότητά μου άνθρωπος,
αλλά δεν μπορώ να μην επαναστατήσω σαν να μην υπάρχει αύριο,
όταν νιώθω ανελευθερία,
και δε μπορώ παρά να νιώθω μια βαθιά περηφάνια για αυτό।
Είναι αρχή ζωής να μη στέκομαι σε λερωμένους βάλτους।
Ευχή μου, σε καμία ηλικία να μην χρειαστεί να μουλιάσεις σε μέρη που δε θέλεις.

Καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες όταν έχεις δει τις περισσότερες από τις παραστάσεις που παίζονται... Και συνειδητοποιείς πως είτε εσύ έχεις δει πολλές, είτε ανεβάζουν τις ίδιες και τις ίδιες।
Οι άνθρωποι αξιοποιούν το χρόνο τους στο λεωφορείο κολλημένοι πάνω από ένα ορθογώνιο άιφόουν, κανείς δε μπορεί να αντέξει τη σκέψη του όταν έχει την εύκολη λύση στην τσάντα του।
Τα ταξίδια είναι αυτα που σού μένουν, ακόμα κι αν το ταξίδι είναι τόσο κοντινό που κάποιος θα το χλεύαζε। Σημασία έχει τι ανακαλύπτεις στο ταξίδι σου।
Είναι πολλές φορές που ξέρεις ότι αν δεν κινήσεις εσύ τα νήματα της ζωής σου, θα μείνουν εκεί, η αβεβαιότητα της ζωής σου πολλές φορές είναι υπ¨ευθύνη σου। Είναι μεγάλο μάθημα πως ό,τι σού συμβαίνει, το ορίζεις εν μέρει।
Είναι άσχημο να βαριανασαίνεις στην κάθε απλή καθημερινή σου ασχολία। Πνίγεσαι? Γιατί άνθρωπέ μου?
Υπάρχει πάντα ένα όριο αντοχής μου, που όταν το ξεπεράσω, θέλω να φύγω τρέχοντας και να αλλάξω παραστάσεις। Με τρομάζει αυτή η λαχτάρα για εναλλαγή। Καμιά στεριά που να με κράτησε καιρό, πάντα έφευγα με το τελευταίο πλοίο της γραμμής (αγαπημένος στίχος....) αλλά, τουλάχιστον για απόψε, θα κοιμηθώ χωρίς τύψεις για αυτό।

Η πιο ωραία αγκαλιά είναι εκείνη που δεν την κερδίζεις εύκολα। Είναι εκείνου του ανθρώπου που βγαίνει λίγο από τα προβλήματά του και ακούει τα δικά σου, χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μίζερη αυτοσυγκράτηση। Ακούει, μιλάς, ξεθυμαίνουν όλα και πάλι από την αρχή। Είναι άσχημο να έχεις προβλήματα, αλλά είναι υπέροχο να έχεις με κάποιον να τα συζητήσεις। Είναι ευλογημένο να έχεις προβλήματα που να ΜΠΟΡΕΙΣ να τα συζητήσεις। Πολλά από δαύτα δεν ξεστομίζονται καν, δεν μπορείς να τα αρθρώσεις χωρίς να ξεφύγει λυγμός। Είναι καλό να μπορείς να τα κοιτάξεις σαν να μην είναι δικά σου, να τα εκφράσεις σαν κοινωνικό φαινόμενο, σαν να συζητάς τον καιρό ή τα ζώδια, και ας το ξέρεις πως όσο κι αν ξεχαστείς, το βράδυ πριν πέσεις για ύπνο, θα έρθουν τα κακόψυχα να σου κάνουν παρέα।

Βγάλε το μαχαίρι από το κόκαλο, και μετά παίξτο και πάλι παιδί

"Γιατί η διαδρομή από τα είκοσι ως τα τριάντα σου είναι πιο μακριά από ότι από τα τριάντα σου ως τα ενενήντα σου"... Λατρεμένος Ελύτης, με συνοδεύει μια ρηση του σε κάθε δύσκολη στιγμή... Κι όλο το λέω από μεσα μου, πως είμαι στα μέσα μιας αξέχαστης μακριάς διαδρομής, κι όμως κάτι με κάνει να πιστεύω ότι αυτές τις ανατριχίλες, τις εντάσεις, θα τις νιώθω και θα βράζουν μέσα μου και στα σαράντα, και πιο μετά... Δεν πεθαίνει το πνεύμα, πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που θα νιώθω ελευθερία, και ποτέ δε θα συνηθίσω την καταπίεση των συναισθημάτων, όσο κι αν σφίγγουν οι περιστάσεις... Το φως του φεγγαριού, δύσκολες αποφάσεις, το μαχαίρι στο κόκαλο, κάποιοι που προσπαθούν να ψηλαφήσουν έναν κόσμο που δεν τους έχει αγγίξει, υστερία, νεύρα, δε θέλω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν, για την ακρίβεια η παρουσία τόσων ανθρώπων μού φαίνεται ενοχλητική, κάποιοι προσπαθούν να είναι διακριτικοί, κι εσύ δε θες τόση ευγένεια, θέλεις να χωθείς σε μια αγκαλιά άγνωστη, που απλά θα σε αφήσει να κλάψεις, και να κρύβεσαι για να μη σε βλέπουν। Πόσο λυτρωτικό είναι να έχεις κάποιες στιγμές μέσα στη μέρα που να μη σε βλέπουν। Πόσο άσχημα ροκανίζουν οι δεύτερες σκέψεις την άκρη των αποφάσεων που λες ότι πήρες... Και είσαι ακόμα στη μέση της διαδρομής। Και ξέρεις ότι θα περάσει κι αυτό, ελπίζεις αναίμακτα, φουντώνουν τα ζόρια σου, κανείς δεν είναι εκεί αλλά προσπαθεί να καταλάβει κι αυτό φτάνει, είναι ζόρικο να έχεις την ευθύνη των αποφασεων των ανθρώπων που αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο, είναι ωραίο να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ στον κόσμο, είναι ωραίο να μπορείς να αντέχεις να κρύβεσαι και μετά να γυρίζεις να φωλιάζεις κάτω από μια λαμπα τριακονταετίας και να μπορείς να αφήσεις ένα λυγμό να ξεθυμάνει την έντασή σου, και μετά να θυμάσαι ότι είσαι και πάλι παιδί, και να ξαναξεκινάς τη διαδρομή।