Βγάλε το μαχαίρι από το κόκαλο, και μετά παίξτο και πάλι παιδί

"Γιατί η διαδρομή από τα είκοσι ως τα τριάντα σου είναι πιο μακριά από ότι από τα τριάντα σου ως τα ενενήντα σου"... Λατρεμένος Ελύτης, με συνοδεύει μια ρηση του σε κάθε δύσκολη στιγμή... Κι όλο το λέω από μεσα μου, πως είμαι στα μέσα μιας αξέχαστης μακριάς διαδρομής, κι όμως κάτι με κάνει να πιστεύω ότι αυτές τις ανατριχίλες, τις εντάσεις, θα τις νιώθω και θα βράζουν μέσα μου και στα σαράντα, και πιο μετά... Δεν πεθαίνει το πνεύμα, πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που θα νιώθω ελευθερία, και ποτέ δε θα συνηθίσω την καταπίεση των συναισθημάτων, όσο κι αν σφίγγουν οι περιστάσεις... Το φως του φεγγαριού, δύσκολες αποφάσεις, το μαχαίρι στο κόκαλο, κάποιοι που προσπαθούν να ψηλαφήσουν έναν κόσμο που δεν τους έχει αγγίξει, υστερία, νεύρα, δε θέλω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν, για την ακρίβεια η παρουσία τόσων ανθρώπων μού φαίνεται ενοχλητική, κάποιοι προσπαθούν να είναι διακριτικοί, κι εσύ δε θες τόση ευγένεια, θέλεις να χωθείς σε μια αγκαλιά άγνωστη, που απλά θα σε αφήσει να κλάψεις, και να κρύβεσαι για να μη σε βλέπουν। Πόσο λυτρωτικό είναι να έχεις κάποιες στιγμές μέσα στη μέρα που να μη σε βλέπουν। Πόσο άσχημα ροκανίζουν οι δεύτερες σκέψεις την άκρη των αποφάσεων που λες ότι πήρες... Και είσαι ακόμα στη μέση της διαδρομής। Και ξέρεις ότι θα περάσει κι αυτό, ελπίζεις αναίμακτα, φουντώνουν τα ζόρια σου, κανείς δεν είναι εκεί αλλά προσπαθεί να καταλάβει κι αυτό φτάνει, είναι ζόρικο να έχεις την ευθύνη των αποφασεων των ανθρώπων που αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο, είναι ωραίο να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ στον κόσμο, είναι ωραίο να μπορείς να αντέχεις να κρύβεσαι και μετά να γυρίζεις να φωλιάζεις κάτω από μια λαμπα τριακονταετίας και να μπορείς να αφήσεις ένα λυγμό να ξεθυμάνει την έντασή σου, και μετά να θυμάσαι ότι είσαι και πάλι παιδί, και να ξαναξεκινάς τη διαδρομή।