palpating

Έτσι στα κλεφτά ψαχουλεύω την αμηχανία σου
λαμβάνω το μήνυμα που ήξερα πως θα λάβω,
τι κι αν απέτυχα, προσπάθησα κι αυτό μετράει,
ήθελα να ακροαζόμουν τα βράδια σου,
να ψηλαφούσα το σκοτάδι σου,
να εντόπιζα τα ευαίσθητα σημεία σου,
έστω φευγαλέα,
να νιωθα πως θα δοκίμαζες να με δοκιμάσεις.
Κίνητρο δεν έχω πια,
κατεβασμένη η αξιοπρέπειά μου στο κατώτερο επιτρεπτό,
να σ αφήσω να με πειράζεις,
να περιμένω την απάντησή σου,
μόνο σε σκέφτομαι και θέλω να το πω.
Και ξέρω πού είσαι
και δεν είσαι εδώ,
αλλά το βλέμμα σου με σημαδεύει
όπου κι αν κοιτάς.

cerebrating

Τα παιχνίδια σου τα εγκεφαλικά γιορτάζω απόψε. Πετάω κάτι, το μαζεύεις, πετάς ένα άλλο, απαντώ. Και όλα σιωπηλά με φινιρίσματα και τυχαίες συμπτώσεις.

you know, this would be special,
you and me,
having together a cup of tea.

flashback

Αν κάπου θα ήθελα να ήμουν τώρα, είναι στο Βερολίνο, σε μια σκηνή από Τα Φτερα του Ερωτα, του Βιμ Βεντερς, να ακουω τον nick cave, νέο και ασημο ακόμα, να τραγουδά, και απλά να κοιτάζω μπροστά χωρίς να βλέπω τίποτα, σε μια χειμωνιάτικη παρακμιακή παμπ του '70, με όνειρα γεμάτη και με τις τσέπες άδειες, όπως περίπου και τώρα... http://www.youtube.com/watch?v=AOH9NfHzXuc&feature=related

put your mind on my shoulder
I will never try to possess you
I just wanna meet you.

http://www.youtube.com/watch?v=5mrGC-wCYVQ

Με πιέζετε. Πιστεύετε τόσο έντονα αυτό που λέτε, μα δε σας νοιάζει πως εγώ διαφωνώ. Και όσο με πιέζετε, άθελα, με ευγενικό τρόπο, τόσο εξεγείρομαι, και είστε τόσο ευγενικοί και "φιλελεύθεροι", τόσο "ήρεμοι", που δε μου δινετε το πάτημα να σας απαντήσω ξεκάθαρα και ΕΛΕΥΘΕΡΑ ότι απλά έχω αποφασίσει, ΟΧΙ. Γιατί έχω δοκιμάσει αυτά που μου προτείνετε και τα έχω απορρίψει, και είμαι τόσο απόλυτος όσο κι εσείς, μα συγχωρείστε μου το διακριτικό μου δικαίωμα να ΜΗΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ.


Η ψυχική μου ηρεμία κόντρα στο βέτο σας.

0-1 απόψε και με φάουλ.

waiting for the world to change

always by your side
always waiting for the change,
always looking for the road,
always checking on the crossroad,
what life will bring,
what pleasures may mean,
what perfection is meant to be.

Peace in my mind tonight,
revelation of the poor light,
hugged in my own room,
loving my beloved ones,
staring at the night,
waiting for me to change,
waiting for me to change the world,
waiting for the world to change me,
day by day,
the calm people are the happy ones,
integrity is overspoken,
but once you feel it,
no matter if you indeed have it,
you are, instantly, blessed.
And I think that's the point.

Καίγομαι, καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι, πνίγομαι, πνίγομαι σε θάλασσα βαθιά...

Σιγοτραγουδάω Λεονάρδου, σαν να είμαι σ ένα νησί, ακόμα καλοκαίρι, τραγουδώ, ονειρεύομαι, αύριο έχω δουλειά αλλά απόψε μπορώ να είμαι όποιος θέλω, ό,τι θέλω, όπως θέλω.

give me a year to remember

Ονειρεύομαι ένα μεγάλο πρωινό κάθε πρωί, κεφάτο και ξεκούραστο ξύπνημα, δουλειά, μεσημεριανό τραπέζι με πολύχρωμα φαγητά, κολύμπι άπειρο το απόγευμα και ωραίες μουσικές το βράδυ... Ιt's on me now...

Και τι σου φταίνε οι άλλοι

Και τι σου φταίνε οι άλλοι αν εσύ τους υπολογίζεις παραπάνω από ότι αυτοί εσένα? Το ίδιο κάνεις κι εσύ σε κάποιους άλλους. Μαγκιά σου να επενδύεις άλλωστε.΄Παιχνίδι είναι, παίζεις και χάνεις. Χάνεις λίγο την πίστη σου στους ανθρώπους. Νόμιζες ότι θα νικήσεις τον κόσμο όλο με την προσπάθεια, αλλά η προσπάθεια πνίγεται όταν οι συνοδοιπόροι αλλάζουν πορεία. Είναι έλλειψη αυτοδυναμίας? Μα και ποιος γουστάρει να είναι τελείως ανεξάρτητος? Στο κάτω κάτω όλοι ψάχνουν κάπου να προσκολληθούν. Απλά επέλεξες να προσκολληθείς εκεί που νόμιζες ότι δεν θα απογοητευτείς. Νομίσματα. Αλλά τα νομίσματα δεν είναι εγγυήσεις. Και κάθε Σεπτέμβρης γίνεται ακόμα χωρίς να το θες ένα μεγάλο σχολείο... Χωρίς ενθουσιασμό πια, μόνο με το άγχος της καινούριας σχολικής χρονιάς...

Το δίδαγμα της ημέρας -αν μιλήσω μόνο αυτό μπορώ πια να προφέρω... τον ενθουσιασμό που δεν μπορείτε να διαχειριστείτε να τον φάτε για μεσημεριανό, εμένα μου έπεσε βαρύς.

Μου αρέσεις

Μου αρέσεις, δεν μπορώ να το αρνηθώ,
έτσι όπως ομολογείς τις μεγάλες σου φρίκες,
έτσι όπως αφήνεις μικρές φράσεις να εξηγούν τις μεγάλες μου απορίες,
έτσι όπως νομίζεις ότι ξέρεις τι σκέφτομαι και πέφτεις τόσο έξω,
αλλά δεν θέλω να στο πω,
αλλά άλλες φορές πώς προλαβαίνεις τον νου μου, τον εαυτό μου,
πόσο ασφαλής μπορώ να νιώθω έστω έτσι, στα κλεφτά, μέσα στην αγκαλιά σου
πόσο συχνά μπορώ να βρίσκω κάτι σαν εσένα
πόσο πολύ μπορείς να με αποπλανείς
κι εγώ να ονειρεύομαι εφηβικά,
να ξεχνώ τη στάση του λεωφορείου και να πετάγομαι τελευταία στιγμή,
η συγκροτημένη μου σκέψη να αφήνεται στην εικόνα σου,
να γίνομαι έτσι βαρετή και απλά να σε κοιτάζω
χωρίς να μου λες τίποτα,
δε θέλω να μου λες τίποτα
τώρα που ξέρω πως θα φύγεις
δε θέλω τίποτα παραπάνω να με δέσει μαζί σου,
μόνο να σε χορταίνω για να μου φτάνεις
όταν σκοτεινιάζει και θα σε θυμάμαι.

Δε μου φτάνεις.... θέλω κι άλλο

Η μικρή προθεσμία

Η μικρή προθεσμία
του εαυτού
απέναντι στις μεγάλες επιθυμίες

Να σαι χαλαρός
αλλα στη δουλειά σου να διαπρέπεις
να μην ξεχάσεις να ερωτευτείς παράφορα
να μην χαθείς με τους φίλους σου,
να χτυπά βεβαίως συχνά το τηλέφωνό σου,
για να νιώθεις ότι σε χρειάζονται,
να μην ξεχνάς και την οικογένειά σου,
να μαθαίνεις όλες τις εξελίξεις στον κόσμο,
να σαι και λίγο intellectuel για να το παίζεις μούρη στους εκάστοτε,
αλλά να σαι και καλή καρδιά και να χεις μπέσα,
να βρεις και τον τρόπο να τα καταφέρνεις όλα μαζί,
αλλά να μην παραμελείς να ακούς τον άνθρωπό σου,
να μη χρωστάς,
να μην παρακαλάς,
να γουστάρεις άπειρα ό,τι κάνεις πως κάνεις,
να είσαι κύριος του εαυτού που προσπαθείς να φτιάξεις,
εντός της μικρής προθεσμίας
που δεν θυμάσαι ποιος την όρισε.

Λίγο ακόμα κι έγινε... έρωτας?

Η εικόνα του να φεύγει, να απομακρύνεται, να χάνεται στο στενό και να τον παρατηρώ χωρίς να με βλέπει κανείς...
Η συνήθεια της συντροφιάς, η ανταλλαγή ιδεών, η παρέα με το μυαλό του, η αχνή προσπάθεια να αγγίξω λιγάκι το μπράτσο του καθώς μιλάω, ο φόβος μήπως διστάζει, ο φόβος μήπως πιέζω, ο φόβος μήπως φοβηθώ να ανοιχτώ τελικά.
Η απειλή της απόρριψης, η γλυκιά προσμονή, η εφηβική ανυπομονησία, η ονειροπόληση...
Τα βήματα προς εκείνον, τα ψελλίσματα μέσα μου, η αγωνία της επικοινωνίας, το κουδούνι που περιμένω να χτυπήσει....

Αχ γλυκό μου καλοκαιράκι

Αχ γλυκό μου καλοκαιράκι
με τίποτα δε σ¨αλλάζω,
ξαναγεννιέμαι με το αεράκι σου,
λιώνω στον ήλιο σου και ξαναανασαίνω στις βουτιές σου,
ακούω τα κύματα και ταξιδεύω από στεριάς,
λατρεύω τη ζωή κάθε μέρα,
τη μεσημεριανή σιέστα, τα όνειρα τα βαριά του καλοκαιριού,
δε θέλω καμιά στενοχώρια να μη μ αγγίξει όσο κρατάς εσ΄΄υ,
ας έρθουν όλα από το φθινόπωρο και μετά,
θέλω να ονειρεύομαι κάθε ώρα και στιγμή...
Μπορώ? Μπορώ, λέω.

Κυριακή γιορτή και σχόλη...

Πιο ωραία μέρα από την Κυριακή δεν ξέρω αν υπάρχει... Η οκνηρία, η ευκαιρία να κάνεις ό,τι γουστάρεις, να μην δίνεις λογαριασμό, κι ας μην έχεις παρέα, έχεις τον εαυτό σου που μπορεί να απαιτεί ολοήμερη ρέκλα, καλοκαίρι, μόνο το σεντόνι σου κι εσύ, κι αν το επιτρέπεις, μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο... Όνειρα για καλοκαιρινά βράδια μόνο, με χρωματιστά ροφήματα και μουσικές από άλλες χώρες...

Κι όσο σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι φοβούνται τις Κυριακές, γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με τη μοναξιά τους μάλλον, απλά λυπάμαι. Η Κυριακή είναι η μέρα του Θεού όπως λένε, αλλά μάλλον είναι και η μέρα του ανθρώπου. Καλή εβδομάδα (ελπίζω καλύτερη από την προηγούμενη)

ανακούφιση...

Προτιμώ κάποιος να πεθαίνει και να ανακουφίζεται, να ξαλαφρώνει, να παύει να εξαρτάται από τους δικούς του, όταν δεν πρόκειται να επιστρέψει... Είναι μερικές φορές που φτάνεις στο αμήν, και δεν μπορείς πια να λυπηθείς πραγματικά για τον δικό σου που έφυγε. Εκεί, στο όριο υπομονής και κούρασης, εκεί πρέπει (ίσως) να φεύγεις.

με άσχημα αγγλικά....

the mystery is never to be solved....

Αρκεί για απόψε.

Θέλω να αναρωτιέμαι ώρες για την ένταση των συναισθημάτων μας... Μήπως τα έχουμε αμβλύνει, μήπως τα έχουμε ισοπεδώσει κιόλας....

Θέλω να πιω πολλά λίτρα νερό και να κυλώ παντού σαν αυτό, να αλλάζω σχήματα όπου βρίσκομαι, να μη συμπιέζομαι, να πάψω λίγο να είμαι τόσο στέρεη και άκαμπτη. Μόνο λίγες στιγμές νιώθω έτσι. Όταν τα συναισθήματα κορυφώνονται, τότε το νιώθω πιοι έντονα, ότι τόσο καιρό ήταν σε ύφεση.

Τα βράδια αυτά είναι μαγικά. Τραπεζάκια παντού έξω, βόλτες χαλαρές, μπίρα μπίρα μπίρα κι άλλη μπίρα, ζέστη υποφερτή, ανοιχτές καρδιές....

Μάλλον είχα σχεδόν ανάγκη το ξέσπασμα στους depeche. Στους όποιους depeche.

Κάποιες απορρίψεις που τρώω με κρατάνε σε επιφυλακή. Θα θελα να μην υπάρχουν. Γιατί άλλωστε να υπάρχουν...? Αλλά πώς αλλιώς θα γινόταν...

Αρκετά είπα, αρκεί για απόψε.

Πολύ ενδιαφέρουσα λέξη το ΅αρκεί΅....

http://www.youtube.com/watch?v=eo8vW_0H_Kg

You are a splendid butterfly
It is your wings that make you beautiful
And I could make you fly away
But I could never make you stay
You said you were in love with me
Both of us know that that's impossible
And I could make you rue the day
But I could never make you stay

Not for all the tea in China
Not if I could sing like a bird
Not for all North Carolina
Not for all my little words
Not if I could write for you
The sweetest song you ever heard
It doesn't matter what I'll do
Not for all my little words
Now that you've made me want to die
You tell me that you're unboyfriendable
And I could make you pay and pay
But I could never make you stay

το τυχερό μου αστέρι

http://www.youtube.com/watch?v=IDTnPp3eCX8

Περιμένω το τυχερό.
Γιατί προς το παρόν έχω βρει ένα γκαντέμικο και τρομακτικά ετερόφωτο.

Καλή ανά(σ)ταση

Καλή ανάσταση ψυχών, και ανάταση ψυχών, να ναι όλα καλά, οι ζωές να κυλάνε όμορφα και οι ταξιδιώτες ας φτάσουν καλά στους προορισμούς τους.... Ένα ωραίο θρησκευτικό ή μη διάλειμμα στη μέση της άνοιξης. Μεγαλώνοντας αρχίζω να το εκτιμώ με άλλο μάτι. Ένα κομμάτι πριν το καλοκαίρι, μια μικρή συνομιλία με τους εαυτούς μας που είχαμε ξεχάσει.

Καλό Πάσχα!

Να ζεις και να μαθαίνεις

Πώς μπορούμε να κρινόμαστε για πράγματα που ποτέ δεν μάθαμε να κάνουμε?

Ποιος ξέρει το σωστό δρόμο πριν να πάρει λίγο τον λανθασμένο και να γυρίσει πίσω?

Και ποιος είναι ικανός να κρίνει αν έκανες μεταβολή τη σωστή στιγμή?

Ευτυχισμένοι να ναι-να μαστε όσοι μπορούμε να αποδεχτούμε την κακοτοπιά που δεν είδαμε και πέσαμε όταν τα φώτα ήταν σβηστά.

Ένα παιδί μεγάλο

Πώς μπορώ να είμαι τόσο παιδί,
να νιώθω παιδί,
να πρέπει να νιώσω ενήλικας,
να νιώθω κάποτε υπερήλικας ξεχασμένος...

Πώς μπορώ να νιώθω τον ενθουσιασμό του πρωτόγνωρου,
τη λαχτάρα για το πρωτόγνωρο σε καθετί?
πώς θα μπορέσω να σταματήσω να κυνηγώ το καθετί
απλά για να ηρεμήσω με την ιδέα και τη συνήθεια του χιλιογευμένου?

Καλό ξημέρωμα

Πες μου τι πιο ωραίο υπάρχει αγάπη μου από την όρεξη να ζεις...
Να μην ξέρεις γιατί ξυπνάς, κι όμως να το λαχταράς,
να τρως τα μούτρα σου και να αποδέχεσαι ότι θα φτάσεις κάποτε εκεί που θέλεις..

Πες μου αν είναι ωραίο να κατεβάζεις τα μάτια σαν ξημερώνει και να θες να θυμάσαι τη μέρα, εσύ και το πάτωμα που πατάς, εσύ και κανείς άλλος. Γιατί κανείς άλλος δε νιώθει τη δική σου ευγνωμοσύνη για τη μέρα που πέρασε.

Πες μου καρδούλα μου ότι μπορούν όλοι ν αγαπάνε και θα σε φιλήσω.
Πες μου ότι μπορούμε όλοι να κλαίμε και θα πιστέψω ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι.

Πες μου τι πιο ωραίο άπό τη νύχτα που σβήνει, έτσι μοναχικά απόψε. Μα πες μου πια, πες μου πόσοι είναι τυχεροί που μπορούν να τη χαρούν!

Καλό ξημέρωμα στις απάτητες ψυχές

being someone I didn't mean to

Being someone I didn't mean to
Found myself on the edge of fantasy
Mysteries are to be solved
Patience is to be exhausted
And exist even more
Unexpectedly I wake up every morning
Thanking my cells for being alive
Never thought it would be not in my hand
To be the one I chose to be
Never thought it would be in your hand
To be hurt, to change
Ideology is the fact
Dreaming is the key
Breathing is the essence
And imagining is the way
To continue
Being though someone
I never expected...

I keep keep running....

I keep keep falling.....

a nice place to be

http://www.youtube.com/watch?v=5bsXOcK9_Cw


a nice place to be is always the wrong place...

Δικαίωμά σου! Για να ευθυμήσουμε!

Δικαίωμά σου να γυρνάς στο σπίτι τα χαράματα....
Δικιά σου είναι η ζωή και σου ανήκει...

Αλλά εγώ δεν θα είμαι εκεί.-

Ανησυχίες....

Αν δεν είχα δει 2 πράγματα παραπάνω, ίσως και να ήμουν πιο ευτυχισμένη, ή καλύτερα λιγότερο ανήσυχη. Θαθελα πχ να ζήσω μια κουλή και αβέβαιη περίοδο στο εξωτερικό, να συγκατοικώ με άσχετους, να μην ξέρω τι θα κάνω αύριο, να κάνω interail, να είμαι και καλλιτέχνης μαζί εκτός από την κανονική δουλειά και να ζω μποέμικα άλλοτε, κανονικά άλλοτε.... Δεν έχω 5 ζωές όμως και δειλιάζω πολύ. Αλλά τουλάχιστον για όσο είμαι εδώ, ας γνωρίζω περίεργους ανθρώπους με περίεργες εμπειρίες για να ξυπνάω! Και μετά βλέπουμε αν θα μπορώ να κοιμηθώ με ήσυχο μυαλό....

Πληγή βαθιά, παλιά πληγή....

Μπορεί να μικροχτυπάμε, να φθειρόμαστε κάθε μέρα, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε, ώσπου να ανοίξει πληγή..
Και πώς τυχαίνει τότε.... να μας φαίνεται πως κάθε καινούριο χτύπημα να'ναι εκεί πάνω, στην παλιά, βαθιά πληγή!

πάλι καλά...

Πόσο μαγική είναι η υγεία μας και πόσο βιαστικοί είμαστε στη ζωή μας χωρίς να την απολαμβάνουμε.

Ο γυάλινος κώδων

Ο γυάλινος κώδων.Εκπληκτική παράσταση. Η ερμηνεία, το κείμενο, το νόημα του... Αναρωτιέμαι αν τελικά όλοι μπορούμε κάπου κάπως κάποτε να ξεφύγουμε και να μεταφερθούμε σε σκέψεις τρομακτικές. Αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει η ψυχική διαταραχή, πόσο βασανίζονται αυτοί οι άνθρωποι, και πόσο βασανίζονται οι γύρω τους. Δεν θέλω ποτέ μα ποτέ (ξανά) να έχω επαφή με δια-ταραγμένους ανθρώπους, δεν τους αντέχω, είναι ίσως κακό και που το σκέφτομαι ,αλλά δε χωράνε στη ζωή μου, στην ψυχή μου, οτιδήποτε παράλογο φεύγει από μένα, τα ταξίδια τους δεν τα θέλω, θέλω μόνο οι άνθρωποι που θα χω δίπλα μου να είναι υγιείς, ψυχή τε και σώματι. Γιατί νιώθω πως ο πόνος της ανικανότητας να βοηθήσεις τον άλλο είναι για μένα καταδίκη. Μακριά από κατάθλιψη, εμμονες ιδέες και υπερβολική σκέψη. Καλύτερα να σκέφτομαι τόσο λίγο όσο σκέφτομαι, να περνώ τις μέρες μου ήρεμα και τεμπέλικα, παρά να βυθίζομαι σε πελάγη που δεν με κάλεσαν και δεν είναι φιλόξενα.
Μακάρι να υπήρχε σωτηρία για τους ανθρώπους που το μυαλό τους δουλεύει υπερωρίες...

Είπα να φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά

Αναρωτιέμαι... η απόσταση από τα πράγματα τελικά κάνει καλό? Ή απλά διαιωνίζεται μια κατάσταση, μένει ένα απωθημένο, βρίσκεις κάτι να ξεχαστείς, και όταν σε ρωτάνε μπορείς να πεις με ευκολία ένα όλα καλά?
Τι γίνεται άρα όταν ξαναπλησιάζεις στην κατάσταση?
Μήπως πρέπει να το κυνηγάω να πλησιάζω ξανά στις καταστάσεις? Μήπως να μάθω να φοβάμαι λιγότερο?
Και γιατί κάθε φορά που δεν νιώθω ικανοποιημένη θέλω σαν τρελή να βρω μια ευκαιρία να φύγω?
Μήπως γιατί αυτό που πραγματικά θέλω είναι να φύγω?
Κανείς δεν ξέρει...

Μόνο ξέρω ότι είναι καλό να φοβάμαι. Σημαίνει ότι έχω κάτι να χάσω.