Παίζω με τα χρώματα

Σήμερα στη συνηθισμένη στροφή ένα αγοράκι ξέφυγε από το χέρι της μαμάς του। Εκείνη στο χέρι κρατούσε και το άλλο της παιδί। Σταμάτησα εγκαίρως, ήρεμα, περίμενα να περάσει το παιδί। Από το παράθυρο που είχα αφήσει λίγο ανοιχτό για να ξεθολώνουν τα τζάμια, και να βλέπω πού πάω παρά τη βροχή, ακούστηκε η αγανακτισμένη φωνή της μάνας να λέει στα παιδιά της πως δε μπορεί άλλο έτσι। Ο πανικός της σε ενήλικη μετάφραση για ένα τετράχρονο κι ένα τρίχρονο।Τη λυπήθηκα। Παγιδευμένη σε ένα περιβάλλον που δε σε βοηθά να κουβαλάς δύο μικρές υπάρξεις, όταν κουράζεσαι συχνά να κουβαλάς ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό। Είναι άνθρωποι με τους οποίους δε θυμώνεις, ότι κι αν κάνουν μέσα στην απελπισία τους। Είναι και κάτι άλλοι που διατυμπανίζουν τόσο την κατάστασή τους, ώστε τους σιχαίνεσαι। Γιατί έχουν εκείνη την κακομιζεριά του ανήμπορου αλαζόνα που του τα έφερε όλα ανάποδα η ζωή, εκείνη την απαίσια απαίτηση να τους φερθείς με επιείκεια επειδή νομίζουν ότι εκείνοι είναι πιο ταλαιπωρημένοι। Και ανήκουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή την κατηγορία, αλλά εγώ θαυμάζω τους άλλους। Εκείνους που ότι και να τους συμβαίνει, δεν έχουν μάθει να περιμένουν από τη ζωή τη μεγάλη ανταπόδοση। Και σ¨ εκείνους είναι που προσφέρεται τελικά απλόχερα η ανταπόδοση। Γιατί μόνο εκείνοι ξέρουν να την δεχτούν και να τη βαφτίσουν μεγάλη τύχη, ακόμα κι αν είναι μόνο ένα μικρό φωτεινό χαμόγελο। Αν ξέρεις να ονομάζεις τα πράγματα με χρώματα και όχι με μεγέθη, τότε είσαι σε καλό δρόμο।

Της Κυριακής το ευχολόγιο.

Μύες όχι πια πιασμένοι, πρωινό πλούσιο με γάλα, τοστ, γιαούρτι, μια αίσθηση πολυτέλειας χρόνου για να ετοιμάσεις το απλούστερο κολατσιό, μουσική στα ακουστικά σου, περπατάς και κανείς δεν ξέρει τι χορεύει το μυαλό σου, ξεχασμένη αίσθηση, απόλαυση। Τα μαγαζιά ανοιχτά, εορταστική συνείδηση, γιορτάζω όχι γιατί θυμάμαι τόσο τη Γέννηση, αλλά γιατί έχω ανάγκη να γιορτάσω।
Το μόνο που αφήνεις στο πέρασμά σου είναι ό,τι έχεις δημιουργήσει। Ό,τι προσφέρεις, ό,τι κάνεις λίγο πιο ξεχωριστά από τους άλλους। Να μην είσαι, παιδί μου, από εκείνους που ξεχνιούνται εύκολα।
Να μπορείς να μην έχεις ενοχές για τίποτα στη ζωή σου।
Να φροντίζεις τους ανθρώπους που φρόντιζαν άλλους σε όλη τους τη ζωή, είναι μια ανταμοιβή που χρωστάς από τη στιγμή που γεννήθηκες σε μια αγκαλιά। Μη γυρνάς ποτέ την πλάτη σε όποιον σου έχει προσφέρει αγκαλιά।
Δεν υπάρχει πιο άβολο πράγμα από έναν ηλικιωμένο παρατημένο από τα παιδιά του।
Δεν έχω ανάγκη από ψεύτικες αγκαλιές κι αυτό με κάνει πιο αυτάρκη άνθρωπο। Και γι αυτό νομίζω πως δε με πλησιάζουν και ψεύτικες αγκαλιές। Είναι ο φυσικός νόμος της απώθησης.
Είναι ωραίο να ξεκινάς από την αρχή, ακόμα και πριν να πιάσεις τελείως πάτο।
Δεν ξέρω να πιάνω πάτο। Το νιώθω πάντα λίγο πιο πριν και ξεγλιστράω।
Στα εικοσιεπτά είναι ωραίο να νιώθεις ότι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου। Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά, και μεγαλύτερο πάθος από ότι στα εικοσιδύο। Δε μπορώ να ζηλέψω τους νεότερους, έχω μέσα μου ένα απόσταγμα που κόπιασα πολύ για να το κρατήσω, και δεν θα το αντάλλαζα। Κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες, αντί να μεγαλώνω, νιώθω ότι ομορφαίνω। Κατασταλάζω, βγαίνω πιο νορμάλ στο κάδρο της εικόνας, δεν έχω χάσει εντελώς εκείνο το επιμελημένο αλανοκίτς που προτιμούσα, ίσως και για να ξεχωρίζω από τα καθωσπρέπει φασόν της μόδας, κοιτάζομαι στον καθρέφτη, δεν βλέπω ρυτίδες, βλέπω την ίδια έκφραση, τις ίδιες γκριμάτσες, και βαθιά την ίδια ευχή να μεγαλώσω μποέμικα, με τη μοναξιά μου να είναι η πιο δημιουργική παρέα, με τη δουλειά μου να με εκφράζει στο μέγιστο, με τη φαντασία μου να στροφάρει για ωραίες βόλτες και με λίγους ανθρώπους, που όταν τους ανοίγομαι να νιώθω, να, λιγότερο βαρύς άνθρωπος।

Μια βόλτα στην πόλη

Σωπαίνεις। Η ηρεμία σου κάνει καλό। Κλείνεις τις μουσικές, φτάνει πια, έχεις κι εσύ μια μελωδία μέσα σου να δημιουργήσεις। Η μνήμη σε παρατάει σιγά σιγά, θέλεις να την ξαναφτιάξεις από την αρχή। Φαντασία, μνήμη, προσοχή, θεμελιώδεις αξίες। Μια βόλτα στην πόλη σού κάνει καλό। Βλέπεις ξανά λίγο τι κυκλοφορεί, ο ήλιος, οι περισσότεροι πάνε στις δουλειές τους, εσύ όχι, περνάνε από το στενό που πίνεις καφεδάκι μιλώντας αέναα στο τηλέφωνο, δεν θέλω να μιλάω πια στο τηλέφωνο, δε θα ξαναέχω ποτέ τη ζωή που είχα, εκτός κι αν αποφασίσω κάποτε να κάνω ακριτική ζωή। Έχει τη μαγεία της κι η ακριτική ζωή। Η πόλη σε ταξιδεύει αλλά και σε παγιδεύει στις πολλές επιλογές που ποτέ δε θα κάνεις। Σκέφτομαι αποφάσεις μεγάλες που δε θα πάρω παρά μόνο όταν είναι ανάγκη, σκέφτομαι। Ίσως να μην είναι σωστό, μα και να πληγώνεσαι δεν είναι σωστό, ποιος έχει λόγο στην προσωπική οδύσσεια του καθενός... Ο ορθολογισμός κάνει πάρτυ κι εγώ αναμοχλεύω συναισθήματα। Είναι περίεργη η μοναξιά αν έχεις ξεχάσει πώς να τη διαχειρίζεσαι। Κάθε φορά που παρασύρεσαι από την αλαζονεία, συμβαίνει κάτι για να σε επαναφέρει στην αλήθεια, κι εκεί σωπαίνεις και ηρεμείς σαν παιδάκι που το μάλωσαν। Διαβάζω σε ομοιοπαθητικά ή δεν ξέρω κι εγώ τι είδους ακριβώς είναι μπλογκ πως κάθε ασθένεια παράγεται από μια μεγάλη σύγκρουση εντός σου। Και θέλω να ξεσπάσω την κάθε μου έγνοια για να βρω την ισορροπία μου। Προσεύχομαι καθημερινά να μην κάνω σε κανέναν κακό, μετανιώνω για τις κακές μου σκέψεις, είναι εύκολο να κακολογείς αλλά και μικροπρεπές στην τελική και δε θέλω να ανήκω στην κατηγορία των μικρών ανθρώπων। Ας αφήσω τους βλαμμένους στον κόσμο τους, αρκεί να διαχωρίσω το δικό μου κόσμο। Τις τελευταίες ημέρες πιάνω τον εαυτό μου να αναστενάζει, είναι πολύ το άγχος, και η κούραση δεν είναι καλός σύμμαχος στη συμπεριφορά। Περιμένω ανυπόμονα τις μέρες να περάσουν, σύντομα θα κλείσω ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, λαχταράω την ημέρα που θα πετάξω από πάνω μου και από το γραφείο μου ό,τι έχει να κάνει με αυτό, και λαχταράω την ημέρα που όλα μου τα τωρινά προβλήματα θα είναι τόσο, μα τόσο μικρά... Και θα μπορώ να γελάσω με την ψυχή μου, να ανοίξω τα χέρια μου και να αδιαφορήσω παντελώς για οτιδήποτε έρθει, εύκολο, δύσκολο, δε θα με νοιάζει, θα σφίξω τα μάτια μου, θα με χτυπήσει το αεράκι και θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα κοιμηθώ γλυκά।
Είναι ωραία η βόλτα στην πόλη, δίνει ερεθίσματα σε κάθε μυαλό που κοιμάται।

Πρωί, ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι, έχεις προσαρμοστεί πια στην ορμή του πρωινού। Επτά και μισή। Ανοίγεις την πόρτα του εφημερείου, αναρωτιέσαι αν πέρασε η Μαρία από την κουζίνα να της ζητιανέψεις λίγο τσαγάκι। Όλοι πουλάνε τρέλα εδώ μέσα। Γουστάρω। Σέρνομαι, το δείχνω, με δουλεύουν, τους δουλεύω, γελάμε, υπάρχει ένας μυστικός κώδικας που θα μου λείψει। Κανείς αναντικατάστατος, μα δε μπορεί, όλο και κάποιο σημαδάκι θα αφήνεις στο μυαλό τους। Βγαίνοντας από μια πολιτεία ασθενών, αντικρύζω μια πολιτεία άκρως υγιών। Κολυμπάνε με δεκαεπτά βαθμούς κελσίου στη λαμπυρίζουσα θάλασσα, αν καθίσω πέντε, μόνο πέντε δευτερόλεπτα να ακούσω το κυματάκι, θα ερωτευτώ την ζωή εξαρχής। Μα είμαι ήδη ερωτευμένη μαζί της। Στο μετρό κάποιος κυριούλης αποφάσισε να μου υποδείξει πώς να μην αφήνω τα όνειρά μου ανέγγιχτα, και κρυφογελούσα γιατί ήθελα να φωνάξω "το 'χω βρει το νόημα, φίλε"॥ Οδηγώ και σκέφτομαι να μην τρέχω γιατί θέλω να απολαμβάνω τα πάντα και να έχω το χρόνο να προσέξω τα πάντα, ακόμα και τα αναπάντεχα। Ανθοδέσμη από εδώ, τσαλαπατημένο διάζωμα από εκεί, κάποιος εδώ τραυματίστηκε, είναι σκληρή η ζωή καμιά φορά, και η προσοχή είναι άγιο πράγμα। Σε όλα। Κι ας με καθιστά αυτή η άποψη έναν βαθιά συντηρητικό άνθρωπο। Ο συντηρητισμός, σκέφτομαι, ίσως να συνεπάγεται και με μια καλύτερη ψυχική υγεία। Όταν βέβαια καταλήγεις στο συντηρητισμό από επιλογή και όχι επειδή δεν είδες τίποτα άλλο।
Καμιά φορά μετανιώνω πικρά που ζηλεύω τους ασθενείς που είναι ξαπλωμένοι όλη μέρα και κοιμούνται γιατί δεν έχουν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο। Είναι εκείνες τις ώρες που ανεβοκατεβαίνοντας τις σκάλες η ματιά μου πέφτει στο ηλιοβασίλεμα στην άκρη του ορίζοντα, το μυαλό μου στιγμιαία χάνεται και μετά ξανακλείνομαι στο καβούκι της εργασίας, και ζηλεύω λιγάκι, και μετά μετανιώνω πολύ, και προσεύχομαι να είμαι πάντα καλά και να μπορώ να τρέχω και να βοηθώ αυτούς που από ανάγκη και εξάντληση κοιμούνται। Η κούραση είναι πάντα κακός, πολύ κακός σύμβουλος, κι αυτό θα το σημειώσω για να το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή.
Είναι μαρτύριο να αφήνεις κάτι καλό γιατί πιστεύεις ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο, είναι η ταλάντευση ανάμεσα στην αλαζονεία και την υπόσχεση να κάνεις ό,τι καλύτερο σου αξίζει, αλλά δεν πειράζει, μια μέρα απλά θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα ξέρεις.

Η μεγάλη έμπνευση δεν έρχεται όταν κάθεσαι και απολαμβάνεις τη χαλαρότητα, αλλά όταν επιστρέφεις από μια γαμάτη εξάσκηση στο αντικείμενο που σε ενδιαφέρει και σε εξιτάρει। Ένα κομμάτι ασφάλειας και το μυστικό του τρόπου να αγαπάς τα πάντα, να φεύγεις από τη δουλειά και να χαιρετάς δυνατά και αυθόρμητα πέντε γνωστούς σου στο δρόμο, η οικειότητα των σχέσεων και η απουσία της αμηχανίας, η κρυφή αγωνία για το υπόλοιπο της ημέρας, για την επόμενη ημέρα, το μυστικό για να αδιαφορείς για τις ανοησίες που σου επιβάλλονται, και η μικρή διαπίστωση πως μπορείς να είσαι αυτό που θέλεις να είσαι και να δίνεις την προσοχή που αξίζει και να ξεχωρίζεις ανάμεσα στους υπόλοιπους με τη μικρή, καθημερινή σου παρουσία ανάμεσά τους। Η ζωή είναι ωραία, αν μπορείς να αντέξεις τη φλόγα της। Βίβα λα βίτα।

Είναι κάτι μικρές ανόητες μέρες με ανάθεμα, έχει ήλιο αλλά δε θέλεις να κάνεις τα πρέποντα, μια ακαθόριστη κούραση σε τριγυρίζει, θέλεις μόνο να διαβάσεις ένα βιβλίο και να κάθεσαι σε ένα γωνιακό στρογγυλό τραπεζάκι, τίποτε άλλο, χωρίς περιποίηση προσωπική, ένα απλό ντύσιμο, μαλλί άφτιαχτο και κουρασμένα μάτια, έτσι είμαι και δε με νοιάζει, αύριο πάλι δουλειά, μα είναι αμαρτία Θεέ μου, και κάποιοι γύρω σου είναι στενοχωρημένοι και το βλέπεις αδιόρατα, καθένας ανυπόμονος, άλλος διστακτικός, άλλος επικεντρωμένος στα δικά του, είμαστε τόσο μικροί, τα προβλήματά μας είναι τόσο κούτσικα αν μπεις στον κόπο να κοιτάξεις τον κόσμο συνολικά। Ευχαριστώ που δεν είμαι ένα από τα παιδάκια που πεινούν στις φτωχές χώρες, δε με νοιάζει που δεν ξέρω ούτε τα ονόματα των κρατών ούτε τη γεωγραφία τους ούτε την ιστορία των πολέμων τους, με ενδιαφέρει μόνο να μπορώ ανάμεσα στα μικρά μου καθημερινά ζόρια να μπορώ να συγκρίνομαι με εκείνα τα παιδιά και να νιώθω τυχερός άνθρωπος και να συνεχίζω।