Πρωί, ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι, έχεις προσαρμοστεί πια στην ορμή του πρωινού। Επτά και μισή। Ανοίγεις την πόρτα του εφημερείου, αναρωτιέσαι αν πέρασε η Μαρία από την κουζίνα να της ζητιανέψεις λίγο τσαγάκι। Όλοι πουλάνε τρέλα εδώ μέσα। Γουστάρω। Σέρνομαι, το δείχνω, με δουλεύουν, τους δουλεύω, γελάμε, υπάρχει ένας μυστικός κώδικας που θα μου λείψει। Κανείς αναντικατάστατος, μα δε μπορεί, όλο και κάποιο σημαδάκι θα αφήνεις στο μυαλό τους। Βγαίνοντας από μια πολιτεία ασθενών, αντικρύζω μια πολιτεία άκρως υγιών। Κολυμπάνε με δεκαεπτά βαθμούς κελσίου στη λαμπυρίζουσα θάλασσα, αν καθίσω πέντε, μόνο πέντε δευτερόλεπτα να ακούσω το κυματάκι, θα ερωτευτώ την ζωή εξαρχής। Μα είμαι ήδη ερωτευμένη μαζί της। Στο μετρό κάποιος κυριούλης αποφάσισε να μου υποδείξει πώς να μην αφήνω τα όνειρά μου ανέγγιχτα, και κρυφογελούσα γιατί ήθελα να φωνάξω "το 'χω βρει το νόημα, φίλε"॥ Οδηγώ και σκέφτομαι να μην τρέχω γιατί θέλω να απολαμβάνω τα πάντα και να έχω το χρόνο να προσέξω τα πάντα, ακόμα και τα αναπάντεχα। Ανθοδέσμη από εδώ, τσαλαπατημένο διάζωμα από εκεί, κάποιος εδώ τραυματίστηκε, είναι σκληρή η ζωή καμιά φορά, και η προσοχή είναι άγιο πράγμα। Σε όλα। Κι ας με καθιστά αυτή η άποψη έναν βαθιά συντηρητικό άνθρωπο। Ο συντηρητισμός, σκέφτομαι, ίσως να συνεπάγεται και με μια καλύτερη ψυχική υγεία। Όταν βέβαια καταλήγεις στο συντηρητισμό από επιλογή και όχι επειδή δεν είδες τίποτα άλλο।
Καμιά φορά μετανιώνω πικρά που ζηλεύω τους ασθενείς που είναι ξαπλωμένοι όλη μέρα και κοιμούνται γιατί δεν έχουν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο। Είναι εκείνες τις ώρες που ανεβοκατεβαίνοντας τις σκάλες η ματιά μου πέφτει στο ηλιοβασίλεμα στην άκρη του ορίζοντα, το μυαλό μου στιγμιαία χάνεται και μετά ξανακλείνομαι στο καβούκι της εργασίας, και ζηλεύω λιγάκι, και μετά μετανιώνω πολύ, και προσεύχομαι να είμαι πάντα καλά και να μπορώ να τρέχω και να βοηθώ αυτούς που από ανάγκη και εξάντληση κοιμούνται। Η κούραση είναι πάντα κακός, πολύ κακός σύμβουλος, κι αυτό θα το σημειώσω για να το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή.
Είναι μαρτύριο να αφήνεις κάτι καλό γιατί πιστεύεις ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο, είναι η ταλάντευση ανάμεσα στην αλαζονεία και την υπόσχεση να κάνεις ό,τι καλύτερο σου αξίζει, αλλά δεν πειράζει, μια μέρα απλά θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα ξέρεις.