Είναι κάτι μικρές ανόητες μέρες με ανάθεμα, έχει ήλιο αλλά δε θέλεις να κάνεις τα πρέποντα, μια ακαθόριστη κούραση σε τριγυρίζει, θέλεις μόνο να διαβάσεις ένα βιβλίο και να κάθεσαι σε ένα γωνιακό στρογγυλό τραπεζάκι, τίποτε άλλο, χωρίς περιποίηση προσωπική, ένα απλό ντύσιμο, μαλλί άφτιαχτο και κουρασμένα μάτια, έτσι είμαι και δε με νοιάζει, αύριο πάλι δουλειά, μα είναι αμαρτία Θεέ μου, και κάποιοι γύρω σου είναι στενοχωρημένοι και το βλέπεις αδιόρατα, καθένας ανυπόμονος, άλλος διστακτικός, άλλος επικεντρωμένος στα δικά του, είμαστε τόσο μικροί, τα προβλήματά μας είναι τόσο κούτσικα αν μπεις στον κόπο να κοιτάξεις τον κόσμο συνολικά। Ευχαριστώ που δεν είμαι ένα από τα παιδάκια που πεινούν στις φτωχές χώρες, δε με νοιάζει που δεν ξέρω ούτε τα ονόματα των κρατών ούτε τη γεωγραφία τους ούτε την ιστορία των πολέμων τους, με ενδιαφέρει μόνο να μπορώ ανάμεσα στα μικρά μου καθημερινά ζόρια να μπορώ να συγκρίνομαι με εκείνα τα παιδιά και να νιώθω τυχερός άνθρωπος και να συνεχίζω।