Της Κυριακής το ευχολόγιο.

Μύες όχι πια πιασμένοι, πρωινό πλούσιο με γάλα, τοστ, γιαούρτι, μια αίσθηση πολυτέλειας χρόνου για να ετοιμάσεις το απλούστερο κολατσιό, μουσική στα ακουστικά σου, περπατάς και κανείς δεν ξέρει τι χορεύει το μυαλό σου, ξεχασμένη αίσθηση, απόλαυση। Τα μαγαζιά ανοιχτά, εορταστική συνείδηση, γιορτάζω όχι γιατί θυμάμαι τόσο τη Γέννηση, αλλά γιατί έχω ανάγκη να γιορτάσω।
Το μόνο που αφήνεις στο πέρασμά σου είναι ό,τι έχεις δημιουργήσει। Ό,τι προσφέρεις, ό,τι κάνεις λίγο πιο ξεχωριστά από τους άλλους। Να μην είσαι, παιδί μου, από εκείνους που ξεχνιούνται εύκολα।
Να μπορείς να μην έχεις ενοχές για τίποτα στη ζωή σου।
Να φροντίζεις τους ανθρώπους που φρόντιζαν άλλους σε όλη τους τη ζωή, είναι μια ανταμοιβή που χρωστάς από τη στιγμή που γεννήθηκες σε μια αγκαλιά। Μη γυρνάς ποτέ την πλάτη σε όποιον σου έχει προσφέρει αγκαλιά।
Δεν υπάρχει πιο άβολο πράγμα από έναν ηλικιωμένο παρατημένο από τα παιδιά του।
Δεν έχω ανάγκη από ψεύτικες αγκαλιές κι αυτό με κάνει πιο αυτάρκη άνθρωπο। Και γι αυτό νομίζω πως δε με πλησιάζουν και ψεύτικες αγκαλιές। Είναι ο φυσικός νόμος της απώθησης.
Είναι ωραίο να ξεκινάς από την αρχή, ακόμα και πριν να πιάσεις τελείως πάτο।
Δεν ξέρω να πιάνω πάτο। Το νιώθω πάντα λίγο πιο πριν και ξεγλιστράω।
Στα εικοσιεπτά είναι ωραίο να νιώθεις ότι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου। Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά, και μεγαλύτερο πάθος από ότι στα εικοσιδύο। Δε μπορώ να ζηλέψω τους νεότερους, έχω μέσα μου ένα απόσταγμα που κόπιασα πολύ για να το κρατήσω, και δεν θα το αντάλλαζα। Κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες, αντί να μεγαλώνω, νιώθω ότι ομορφαίνω। Κατασταλάζω, βγαίνω πιο νορμάλ στο κάδρο της εικόνας, δεν έχω χάσει εντελώς εκείνο το επιμελημένο αλανοκίτς που προτιμούσα, ίσως και για να ξεχωρίζω από τα καθωσπρέπει φασόν της μόδας, κοιτάζομαι στον καθρέφτη, δεν βλέπω ρυτίδες, βλέπω την ίδια έκφραση, τις ίδιες γκριμάτσες, και βαθιά την ίδια ευχή να μεγαλώσω μποέμικα, με τη μοναξιά μου να είναι η πιο δημιουργική παρέα, με τη δουλειά μου να με εκφράζει στο μέγιστο, με τη φαντασία μου να στροφάρει για ωραίες βόλτες και με λίγους ανθρώπους, που όταν τους ανοίγομαι να νιώθω, να, λιγότερο βαρύς άνθρωπος।