Ενα και δύο, πηδάω τα κύματα, μα αυτά τα κύματα σταματημό δεν έχουν. Βρίσκομαι και πάλι λίγο μονάχη με τον εαυτό μου και είναι τόοοοσο υπέροχο το συναίσθημα της ενδοσυνομιλίας. Κι ας μην έχεις τίποτα να πεις, φτανει η πρόθεση να ξεφύγεις. Ολα συμβαίνουν πάντα στο ρεπό. Αγιο ρεπό, ιερό ρεπό, σαν Θεός μου το ρεπό. Δεν βρίσκω τόσο πολύ τον εαυτό μου παρά μόνο στην αίσθηση ότι έπρεπε να είμαι εκεί, και έχω την άδεια να μην είμαι. Στη δουλειά έχω βρει λίγο τον ρυθμό μου. Έχω κάνει τις συμπάθειές μου, η μία μου στέλνει φιλάκια στον αέρα, ζητάω χάρες και μου τις κάνουν γιατί πλέον με ξέρουν, μου βγαίνει ένα αυθόρμητο χαμόγελο όταν μπαίνω σε ένα γραφείο και με αποκαλούν με το υποκοριστικό μου, πετάω δεξιά και αριστερά καλημέρες και αν πιάσω καμιά χαμογελαστή απαντηση, κερδισμένη είμαι, ως πιο κλειστή και συνεσταλμένη πάντα αργώ αλλά χτίζω σχέσεις με τους ταλαίπωρους που αναλαμβάνω, δεν μου αρέσουν τα πολλά κολλητηλίκια, αλλά νομίζω πως φαίνεται η αληθινή συμπόνοια και πως διακρίνεται από την επίπλαστη οικειότητα. Δεν μετανιώνω για τίποτα, εν τέλει. Ούτε για τη μάχη μου να μη δουλέψω το σαββατοκύριακο, γιατί επολέγω να δουλεύω για μένα και όχι για να καταπονώ υπερβολικά το σώμα μου και να καταλήξω σε κάποιο τραγικό λάθος. It's not my type, sorry. Και ξέρω πως θα καταλήξω σαν κι εσένα, και γι αυτό σου δείχνω τι είσαι και το κάνω κι εγώ.
Εξι και δύο, το μέτρημα έχασα, γύρισα πίσω μόνο εγώ και η μαγκιά μου... Λατρεύω τα ρεπό γιατί μου δίνουν τροφή. Με κάνουν άλλο άνθρωπο, σαν προχτές στη συναυλία που ένιωσα λίγο μεγάλος άνθρωπος που απολαμβάνει το ρυθμό, ήθελα να σηκωθώ και να χτυπιέμαι στα φώτα που αναβόσβηναν και να κοιτάζω το κεφάλι του Αγγελάκα να σκιάζει ρυθμικά τη σκηνή.
Γίνομαι αστείος άνθρωπος με τον τρόπο που αναζητώ την έμπνευσή μου στα ζεστά απογεύματα της πρωτεύουσας. Έχουν πάψει να με ενδιαφέρουν πολλά πράγματα, σαν από άμυνα να μη θέλω να με ακουμπήσει τίποτα γλιδερο και αηδιαστικό. Σαν ο κόσμος στον οποίο ηθελημένα ζω και έχει βασιλιά του το καλό, να συνεχίζεται γύρω μου και να χτίζεται ολοένα και πιο δυνατός. Δεν βρίσκω κακό πουθενά γιατί δεν το αναγνωρίζω ως υπαρκτή φύση. Γύρω μου μόνο η θάλασσα και η καλοσύνη. Οι φύλακες άγγελοί μου...μου λείπουν οι ατέλειωτες βόλτες στη λεωφόρο και οι ανόητες αναζητήσεις και λακανικές ανασκοπήσεις, μου λείπει ενίοτε το φλερτ και η αγωνία του καινούριου και ζυγιάζω την ηρεμία της μονιμότητας με την κρυφή πικρία του ηλιοβασιλέματος και τη μοναξιά του χαράματος.
Τελοσπάντων, από την πόρτα μου σαν βγω, όλο τον κόσμο αγαπώ!
Εξι και δύο, το μέτρημα έχασα, γύρισα πίσω μόνο εγώ και η μαγκιά μου... Λατρεύω τα ρεπό γιατί μου δίνουν τροφή. Με κάνουν άλλο άνθρωπο, σαν προχτές στη συναυλία που ένιωσα λίγο μεγάλος άνθρωπος που απολαμβάνει το ρυθμό, ήθελα να σηκωθώ και να χτυπιέμαι στα φώτα που αναβόσβηναν και να κοιτάζω το κεφάλι του Αγγελάκα να σκιάζει ρυθμικά τη σκηνή.
Γίνομαι αστείος άνθρωπος με τον τρόπο που αναζητώ την έμπνευσή μου στα ζεστά απογεύματα της πρωτεύουσας. Έχουν πάψει να με ενδιαφέρουν πολλά πράγματα, σαν από άμυνα να μη θέλω να με ακουμπήσει τίποτα γλιδερο και αηδιαστικό. Σαν ο κόσμος στον οποίο ηθελημένα ζω και έχει βασιλιά του το καλό, να συνεχίζεται γύρω μου και να χτίζεται ολοένα και πιο δυνατός. Δεν βρίσκω κακό πουθενά γιατί δεν το αναγνωρίζω ως υπαρκτή φύση. Γύρω μου μόνο η θάλασσα και η καλοσύνη. Οι φύλακες άγγελοί μου...μου λείπουν οι ατέλειωτες βόλτες στη λεωφόρο και οι ανόητες αναζητήσεις και λακανικές ανασκοπήσεις, μου λείπει ενίοτε το φλερτ και η αγωνία του καινούριου και ζυγιάζω την ηρεμία της μονιμότητας με την κρυφή πικρία του ηλιοβασιλέματος και τη μοναξιά του χαράματος.
Τελοσπάντων, από την πόρτα μου σαν βγω, όλο τον κόσμο αγαπώ!
