Η αίθουσα του θρόνου

Μια μέρα η αυτού μεγαλειότης ο εαυτός μας,
πρέπει να βγει από την αίθουσα του θρόνου 

και μαζί με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά,
να αποφασίσει για τον καταστατικό χάρτη της ζωής του”….

Φωνή Κυρίου

Κυριακή πρωί. Πρωινό ξύπνημα, βαλιτσάκι βάρδιας και φύγαμε. Ψαλμωδίες στην πλατεία, βιαστικό πέρασμα για ένα κεράκι. Για τις ψυχές που θα πλησιάσω και σήμερα. Για την ψυχή τη δική μου. Για την ηρεμία που λαχταράμε όλοι. Βγαίνοντας βιαστικά, με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα χέρι απλωμένο. Η ιδιοκτήτριά του κοιτάει μπροστά και σιγοψέλνει, εκτείνοντας το χέρι για να μου δώσει τη φωνή Κυρίου. Αγαπημένη συνήθεια. Γυρίζω μετά από 30 ώρες δουλειάς. Κοιμάμαι σα νεκρή, - άθλιος παραλληλισμός-, ξυπνάω από λήθαργο, πεταγόμαστε στο γαλλικό για μπόλικο φαγητό και συντήρηση δυνάμεων- να ακούσουμε λίγη ελληνογαλλική προφορά, λίγο να μπούμε κλεφτά στων άλλων τις ζωές. Και ξυπνάω, συγυρίζω, πέφτω πάνω στη φωνή Κυρίου. Και διαβάζω τέσσερις λέξεις, "ψυχική καθαρότητα" και "βαθιά ταπείνωση". Αναλογίζομαι. Κοιτάζω τα ψηλά τακούνια μου και χαμηλώνω το βλέμμα. Σκέφτομαι τι είναι πιο ψηλά, το σώμα μου ή η ψυχή μου. Σκέφτομαι τους καλύτερους από μένα σαν κίνητρο να τους μοιάσω. Για τους άλλους δε μιλώ. Στέκομαι ένα δευτερόλεπτο. Πόσο εύκολα ξεχνιέσαι, μέσα στις καταστάσεις. Δεν είσαι Θεός, ούτε αψεγάδιαστος, είναι όμως ωραίο να είσαι ταπεινός μέσα σου, να υπάρχεις χωρίς να ενοχλείς, να ζεις καθαρά. Αμήν.

Τα βεγγαλικά σου μάτια...

Άναψα όλα τα φώτα
κι έδωσα παράσταση.
Σαν πεθάνει η αγάπη,
δε γνωρίζει ανάσταση.

Τα βεγγαλικά σου μάτια
φέγγουν σαν το φώσφορο,
σαν νυχτερινά καράβια
που περνούν το Βόσπορο.

Έκλεισες το φως και πήγες,
έγινες αόρατη,
νέφος που το πήρε ο αέρας
σε μια πόλη αυτόματη.

Τα βεγγαλικά σου μάτια
ένα ολοκαύτωμα,
και η μοναξιά να πέφτει
σα βροχή στο πάτωμα...

Είμαι πια εγκλωβισμένος
στ' άρωμά σου, στο όνομά σου,
και στα μάτια, μες στα μάτια,
τα ψυχρά, βεγγαλικά σου....



Άφησέ τα να λάμπουν για πάντα, τα βεγγαλικά σου μάτια. ακόμα και όταν κλαις.

Ο ουρανός πάνω από το ίδρυμα είναι πορτοκαλίς. Κι όμως έξω από τα παράθυρα έχει ακόμα εκείνο το παραδοσιακό γκριζογάλανο χρώμα, σαν από πάνω μας να κρέμεται ένα πανί που σκεπάζει σκέψεις, ανθρώπους, σαν κάποιος να θέλει οι μέρες εκεί μέσα να μην καταγράφονται στα κατάστιχα του καθενός. Ευχεσαι ο χρόνος να σταματούσε μέχρι να ξαναβγείς στο δρόμο, και μετά σβήνεις τον επόμενο αριθμό στα κεράκια.

Μεγαλώνοντας αναζητώ εφηβικά τραγούδια, σαν από προσπάθεια να καταλάβω τι ένιωθε ο 30άρης που τα έγραφε, όταν εμείς τα χορεύαμε σε αγχωμένα blues με φουστίτσες με σκίσιμο στο πλάι. Let me take you far away.... Άφησέ με να σε πάρω κάπου μακριά, να έχει φεγγάρι και ήλιο, να καταλαβαίνεις την εναλλαγή της ημέρας με τις μαγικές νύχτες.

Είναι μαγικές οι ανοιξιάτικες νύχτες. Κι εγώ αρκούμαι σε δεκάλεπτα κλεφτά, λειψά αγγίγματα στο αγαπημένο μου παγκάκι. Ας είναι. Μου αρκεί, θα πω.

Ο συμβιβασμός δεν ξέρω αν είναι σοφία ή καταδίκη. Και θα το μάθω μάλλον αργά.

Δεν είναι κρίμα τα πιο σημαντικά πράγματα να τα μαθαίνεις στο τέλος; Αλλά , πού θα κρυβόταν αλλιώς η μαγεία;

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς... Κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις, θα είναι σαν να μ αγαπάς.
Πλέον δε μπορώ να φανταστώ χωρισμό με θυμό. Μόνο χωρισμό με αγάπη. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο δύσκολος. Ο θυμός προς τον άλλο είναι η καλύτερη δικαιολογία για να στυλωθείς. Για να βάλεις πάλι τα μακριά σου σκουλαρίκια, το παλιό σου περλέ κραγιόν και να χτενιστείς μποέμικα και να βγεις να δεις πάλι τον κόσμο.

Ο θυμός προς τον εαυτό σου, ωστόσο, μάλλον είναι μια καλή ψυχανάλυση. Θυμώνεις μόνο όταν έχεις δει το λάθος. Δεν είσαι σε όλα σωστός, δε θα μπορούσες να είσαι.

Τα βράδια αυτά της βάρδιας, οι σκέψεις ψάχνουν χαρτί να σχηματοποιηθούν, και τελικά βουλιάζουν στο παλιό στρώμα και σε παίρνει ο ύπνος, έτσι που κοιτάς τον ουρανό και αναρωτιέσαι σε ποιο σημείο έγινε η κοροϊδία, στο ότι δεν ήξερες ότι θα είναι έτσι, ή στο ότι κλείδωσες τις ανάγκες σου στην κωλοπιλάλα της αναμονής. Κουρασμένο σώμα, ανοιχτό παράθυρο, κλεφτά τσιγάρα με τη μουσική στο παραλίγο mute, ευχές για μια καλή ζωή.

"Καλή ζωή". Δε βλέπω να υπάρχει καλύτερη ευχή. Θα το εύχομαι συχνότερα.
Και γενικότερα θα εύχομαι πιο συχνά. Σαν παιχνίδι με τις πιθανότητες, γιατί όταν εύχεσαι συχνοτερα, έχεις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις.

Για αρχή, εύχομαι ελευθερία. Και ήσυχο ύπνο.

Mind prisons

Θαρρείς πως πας από τη μία φυλακή στην άλλη.
Και ποιος ορίζει τη φυλακή, αν όχι εσύ;
Έμαθες να ορίζεις την ελευθερία με βάση εικόνες ξένων.
Κοίτα καλά μέσα στο μυαλό σου.
Τα όρια τα βάζεις εσύ.
Σε όποια φυλακή κι αν είσαι, τα όρια του μυαλού σου δεν τα ελέγχει κανείς.

Σκέφτεσαι τα υπέρ και τα κατά,
και στο βωμό της υπομονής έκανες θυσίες,
και σκέφτεσαι να τις ξανακάνεις.
Έχασες το μέτρημα στο σωστό και το λάθος,
και φοβάσαι τώρα το μπούμερανγκ του αποτελέσματος.
Αλλά το παιχνίδι έτσι είναι, αγαπημένε μου.

Καθείς και οι φιλοδοξίες του.
Κι ας πλέκει το όνειρο θηλιά για τη ζωή σου.
Αρκεί μια στιγμή βαθιάς ανάσας για να ξεχαστείς;
Αρκεί, κάποιες φορές.
Αλλά κοίταξε οι ανάσες οι απελευθερωτικές να είναι πιο πολλές από εκείνες της αγανάκτησης.

Αν το μπορείς να σταματάς και να κοιτάζεις τι έχεις κάνει ως τώρα,
και τι παρέλειψες,
και παρόλα αυτά να μην αποθαρρύνεσαι,
τότε.. μπράβο.
Θέλει θάρρος να πάρεις μπροστά για εκεί που θέλεις όταν έχεις κάνει τόσο δρόμο σε λάθος κατεύθυνση.

Το μυαλό σου μόνο να μην αφήσεις να σου πάρουν.
Αν δεν έχεις αυτό, ούτε έρωτα μπορείς να εμπνεύσεις, ούτε σεβασμό, ούτε ζήλια.