Τα όρια του μυαλού μου....

Μιας και είναι βραδιά επίκλησης στην αυθεντία, ή αλλιώς βραδιά ατάκας, για να μπορούν και οι λιγότερο διαννοούμενοι να έχουν την άποψή τους, τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου। Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια του μυαλού μου। Αν δεν είχαμε τόση ευκολία στις μέρες μας, ίσως να ήμασταν λίγο πιο ήρεμοι। Ανακουφίζεσαι που βρίσκεις σε μια ξένη χώρα την τάδε διεύθυνση, δεν έχεις όμως τόση χαρά, γιατί την έχεις ήδη ψάξει στο γκουγκλοχάρτη και έχεις δει και φωτο, ίσα ίσα, αν μπερδευτείς νιώθεις και ηλίθιος। ΄Ολοι ταξιδεύουν και πρέπει κι εσύ, να βγάλεις φωτογραφίες, να τις δείξεις, από όλες τις γωνίες της γης। Ανοίγει το μυαλό σου, αλλά πρέπει να κρατηθείς πίσω από τη γραμμή εκείνη που το ψάξιμο γίνεται αυτοσκοπός।
Κανείς δεν μπορεί να μοιραστεί σε πολλά μέρη- εκτός και αν τελικά δεν ανήκει ολοκληρωτικά πουθενά।
Από σήμερα θέλω το μυαλό μου να δέχεται μόνο τις χρήσιμες πληροφορίες। Δεν θέλω να ξέρω όοοοοο,τι γίνεται στην πόλη που ζω και στον κόσμο που ζω। Θέλω όμως σε μερικά από αυτά που γίνονται να θέλω και να συμμετέχω ενεργά।Γιατί αν μπορώ να φτιάξω τα όρια του μυαλού μου, μπορώ να φτιάξω και τα όρια του κόσμου μου।

I've got sunshine in my bag

Just for today, no matter what tomorrow will be...
I ain't happy, I' m feelin glad
I got sunshine in a bag
I'm useless, but not for long the future is comin' on

Μου αρέσει όταν λήγουν κάποιες εκκρεμότητες, έτοιμη για τις υπόλοιπες.... Όταν τελειώνεις κάτι η ζωή σού φέρνει κάτι άλλο.... Και η ετοιμότητα να το δεχτείς είναι το πρώτο βήμα για να σε πλησιάσουν τα νέα γεγονότα;-)

Μου αρέσει η μικρή ευτυχία από πράγματα που δεν τα περιμένεις, ασήμαντα για άλλους, φωτεινά για μένα।

Μου αρέσει να κοιτάζω τον ήλιο, να οδηγώ και να με ζαλίζει η ζέστη, να μασουλάω βιαστικά και να βλέπω καινούρια μέρη που είχα σκοπό να δω αλλά η τύχη με φέρνει σε αυτά μια ηλιόλουστη ημέρα,

πώς μ αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ αρέσει αυτός ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί....
και όταν δύει το απόγευμα....
και όταν μυρίζω τα ανθισμένα δέντρα, άνοιξη, ευλογία, αναίτια ευτυχία...
Τα κρύβω όλα στην τσάντα μου, έλα να κρυφοκοιτάξεις, μην ντρέπεσαι, πλησίασε, και θα σου τα δείξω όλα;-)

Να, ένα άγγιγμα είναι αυτό που χρειάζεται κάποιες στιγμές σε όλους τους ανθρώπους... Και όλα θα ηρεμούσαν। Είναι μερικοί άνθρωποι που απλά καταλαβαίνεις πόσο έχουν προσπαθήσει, σε άλλους έρχονται εύκολα και σε άλλους όχι, είναι άλλοι πιο σκληροί και έχουν δυσκολευτεί από μικροί και ξέρουν ότι τίποτε δεν τους χαρίζεται, και άλλοι, εκεί, κοιτάζουν ψηλά και περιμένουν ένα άγγιγμα, σχεδόν θεϊκό, να τους πάρει από το χέρι και να τους βγάλει στον δικό τους προσωπικό παράδεισο... Να γελάσει το χειλάκι τους, βρε παιδί μου। Τι πιο αγνό να ζητάει κάποιος άνθρωπος που ονειρεύεται? Βλέποντας τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου, που είχαν έντονα όνειρα, να ισοπεδώνονται στην καθημερινότητα και τις δυσκολίες της, καταλαβαίνω (κι αυτό σημαίνει δυστυχώς πως ωριμάζω, -κι άλλο? πού στέκεται το "αρκετά" για μένα?) πως τα δυνατά όνειρα έχουν πολύ κλάμα, πολύ εσωτερικό διχασμό, και συχνά, φτωχά αποτελέσματα.... Ο συμβιβασμός που λένε οι γονείς μας, στο γάμο, στις φιλίες, στη δουλειά, ενέχει ένα γενικό συμβιβασμό με τον εαυτό σου, με τις απαιτήσεις σου, και αν δεν συμβιβαστείς επέρχεται η ρήξη। Και το διαζύγιο όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου Μπέργκμαν- εννοώντας το διαζύγιο στο γάμο, είναι η πιο συγκλονιστική και ψυχοφθόρος κατάσταση στη ζωή ενός ανθρώπου। Μάλλον έτσι θα είναι και το διαζύγιο από τα όνειρά σου। Τυχεροί όσοι το κατάλαβαν νωρίς। Γιατί η διαδρομή από τα २० ως τα ३० σου είναι κατά τον Ελύτη πιο μακριά από τη διαδρομή από τα ३० σου ως τα ९० σου... Ψυχή βαθιά...