Να, ένα άγγιγμα είναι αυτό που χρειάζεται κάποιες στιγμές σε όλους τους ανθρώπους... Και όλα θα ηρεμούσαν। Είναι μερικοί άνθρωποι που απλά καταλαβαίνεις πόσο έχουν προσπαθήσει, σε άλλους έρχονται εύκολα και σε άλλους όχι, είναι άλλοι πιο σκληροί και έχουν δυσκολευτεί από μικροί και ξέρουν ότι τίποτε δεν τους χαρίζεται, και άλλοι, εκεί, κοιτάζουν ψηλά και περιμένουν ένα άγγιγμα, σχεδόν θεϊκό, να τους πάρει από το χέρι και να τους βγάλει στον δικό τους προσωπικό παράδεισο... Να γελάσει το χειλάκι τους, βρε παιδί μου। Τι πιο αγνό να ζητάει κάποιος άνθρωπος που ονειρεύεται? Βλέποντας τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου, που είχαν έντονα όνειρα, να ισοπεδώνονται στην καθημερινότητα και τις δυσκολίες της, καταλαβαίνω (κι αυτό σημαίνει δυστυχώς πως ωριμάζω, -κι άλλο? πού στέκεται το "αρκετά" για μένα?) πως τα δυνατά όνειρα έχουν πολύ κλάμα, πολύ εσωτερικό διχασμό, και συχνά, φτωχά αποτελέσματα.... Ο συμβιβασμός που λένε οι γονείς μας, στο γάμο, στις φιλίες, στη δουλειά, ενέχει ένα γενικό συμβιβασμό με τον εαυτό σου, με τις απαιτήσεις σου, και αν δεν συμβιβαστείς επέρχεται η ρήξη। Και το διαζύγιο όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου Μπέργκμαν- εννοώντας το διαζύγιο στο γάμο, είναι η πιο συγκλονιστική και ψυχοφθόρος κατάσταση στη ζωή ενός ανθρώπου। Μάλλον έτσι θα είναι και το διαζύγιο από τα όνειρά σου। Τυχεροί όσοι το κατάλαβαν νωρίς। Γιατί η διαδρομή από τα २० ως τα ३० σου είναι κατά τον Ελύτη πιο μακριά από τη διαδρομή από τα ३० σου ως τα ९० σου... Ψυχή βαθιά...