Υπάρχει μια κακιά ώρα, που πρέπει να πάρεις την απόφαση। Είσαι μόνος σου, σ αυτό, το ξέρεις? Ή θέλεις να το ξαναμάθεις? Θα το ξαναμάθεις, λοιπόν।
Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να θυσιάσει κάποια κομμάτια του εαυτού του για τον άλλο, δεν θα το κάνει όταν μεγαλώσει। Και αυτός που είναι γλυκός αλλά μόλις τον κατηγορήσεις αντιδρά και απαντά με κατηγορίες, δεν είναι άντρας। Το ξέρεις έτσι?
Το ήξερες καλά ότι θα έρθει αυτή η στιγμή αλλά δε μετανιώνεις για ό,τι επέλεξες, το ξέρεις κι αυτό, το ήξερες απ΄την αρχή, αλλά να, δεν είναι κι εύκολο να βλέπεις τα πράγματα πάντα σαν ενήλικος।
Στο τρένο βλέπω κοπέλες στα २०+ να τεντώνουν το πόδι όσο περιμένουν το συρμό, σαν να είναι έτοιμες να ξεκινήσουν πιρουέτα, και κάπου ανάμεσα στο τεντωμένο γόνατό τους βλέπω το δικό μου αδιάφορο λίκνισμα στις μουσικές στα ακουστικά μου, πριν λίγα χρόνια। Τώρα αυτό το λίκνισμα περιορίζεται στο μυαλό μου, καμιά φορά νιώθω ότι ακόμα κι εκεί "με βλέπουν"।
Υπάρχουν κι οι κακές στιγμές, ο χρόνος όμως δεν παγώνει και ζωές δεν έχουμε δυο। Ρέστα δεν επιστρέφονται, και, θα το μάθεις αργότερα, είναι κι αυτό τουλάχιστον μια ανακούφιση।
Καλό βράδυ στα απάτητα μυαλά.