Και όσο περπατάς, βλέπεις, και όσο βλέπεις, Θέλεις να διαμαρτυρηθείς (άπειρες φορές την ημέρα), Που πηγαίνεις υπομονετικά λίγη λίγη την ανακύκλωση για να δεις κάποιον ηλίθιο να πετάει στους κάδους το σκουπιδαριό του, που οι ράμπες για αναπήρους χρησιμοποιούνται από διανοητικά αναπήρους που το παίζουν έξυπνοι, που υπέροχα κτίρια, κοσμήματα της πόλης, δεν τα βλέπεις γιατί είναι παρατημένα στα ποντίκια και στο πεζοδρόμιό τους οι μαύροι πουλάνε τσάντες μαιμούδες και στήνονται τα παζάρια... Και που όποιος γουστάρει να χτίσει κοτσάρει μια επιβλητική πλαστικούρα σε φλούο χρώμα στην πρόσοψη του κτιρίου, κιτς, κιτς, κιτς।
Σημασία στο ταξίδι δεν έχει το πόσες ημέρες κάθεσαι στον τόπο που πας, αλλά πόσες μέρες κάνεις να συνειδητοποιήσεις ότι έλειπες κι επέστρεψες... Κάθε φορά που επιστρέφω λέω όχι πάλι ταξίδι, και μόλις βρεθώ τυχαία σε ιστοσελίδα με εισιτήρια..... το μυαλό μου παίρνει φόρα... Φόρα, κατηφόρα.... Κι ο θεός ο ίδιος δε με σταματά!
Τελευταία σκέψη για τώρα, σκέφτομαι πόσο απέχει το να αντιπαθείς κάποιον απλά, από το να το λες και να αφιερώνεις χρόνο από το χρόνο σου για να κριτικάρεις κάποιον που κατά τη γνώμη σου δεν αξίζει। Και πόσο κοστίζει να ανοίξεις στον άλλο μια πόρτα, και με ποιο κριτήριο κάποιοι άνθρωποι αντιπαθούν κάποιους εξαρχής, χωρίς λόγο και αφορμή... Ποτέ δεν το κατάλαβα...Καλημέρα।
No comments:
Post a Comment