Change

Μια αλλαγή...
Στα μονοπάτια της κάθε μέρας στην οποία προσπαθείς να κάνεις κάτι διαφορετικό,
να τολμήσεις να πέσεις από την άλλη πλευρά,
να διαβάσεις βιβλίο με τα πόδια στον τοίχο,
να ντυθείς αλλιώτικα,
να το πάρεις σερί,
να πεις με διαφορετικό τρόπο το ότι αγαπάς...
Συνειδητοποιείς ότι το σώμα σου τρελαίνεται στην ιδέα της καταπίεσης.
Να είσαι στο πρόγραμμα, να μην παρεκκλίνεις.
Το να κάνεις ακόμα κι αυτά που σ αρέσουν ενίοτε γίνεται ρουτίνα.
Προσπαθείς, να μη γυρνάς ούτε το κεφάλι στους μικρόψυχους,
σαν να θες να κάνεις ότι δεν υπάρχουν.
Λες στο διάδρομο μικροκουτσομπολιά για να αποκτά η ώρα σου χρώμα,
δε σε απασχολούν οι πολλοί,
μιλάς όπου θέλεις εσύ,
δεν είναι σνομπαρία, είναι ειλικρίνεις.
Και ένα βράδυ ήρεμο όπου κάθεσαι χωρίς υποχρεώσεις, ακούς μουσική, κοιτάς μέσα σου και βλέπεις τα απωθημένα να χορεύουν στις ορμόνες σου, στις ώρες του ανικανοποίητου, στις σκέψεις που έθαψες σαρώνοντας το πάτωμα με την ηλεκτρική, σε μια ρουτίνα που αρνείσαι να ακολουθείς σαν ένας όποιος ενήλικας.
Και ψάχνεις να ταξιδέψεις, να γυρίσεις κι αλλού τον κόσμο, να δεις κι αλλού,
να εξαργυρώσεις το χρόνο με χρώματα.
Και μετά να ξαπλώσεις και να έρθει η μεγάλη αλλαγή που τόσο αρνείσαι και άλλο τόσο θέλεις.

Blindness

Λυπάμαι για τους ανθρώπους που επιβιώνουν με ψευδαισθήσεις και αλλοιωμένες εντυπώσεις. Από τη μία αναγνωρίζω την ανάγκη καθενός να επιβιώσει, με τον οποιονδήποτε τρόπο. Από την άλλη δε βρίσκω δικαιολογία στην απάρνηση του εαυτού σου για όφελος μιας ανταπόδοσης, μιας αποδοχής.

Σημαντικό είναι κάτι όταν εσύ τού δίνεις σημασία, και άσε τους άλλους να πιστεύουν σε κοινωνικά de facto και καθωσπρεπισμούς. Δε νομίζω πως έχασα τίποτα όταν δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία σε πράγματα που μού ζητούσαν, όταν δεν το ένιωθα. Ίσως και να στερήθηκα λίγο την εκτίμηση κάποιων. Αλλά δε μπορεί να με απασχολήσει η γνώμη ανθρώπων που δεν εκτιμώ στο ακέραιο. Ας είναι, λοιπόν. Καθένας και οι προσωπικές του αφέλειες.

Σκέφτομαι την κάθε μέρα, τις λούμπες στις οποίες πέφτω, άθελά μου. Μα τι νομίζω πως πρέπει να κάνω? Ποιος σε ορίζει ικανό και ποιος σού συμπαραστέκεται σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές? Και γιατί να αυθυποβάλλεσαι σε ένα άγχος αέναο; Ψάχνω πάντα να βρω το λόγο εκ των υστέρων. Όταν έχω δει το χρόνο μου να μιζεριάζει, να βάφεται με άγχος, ξεθωριασμένη ερωτικότητα και αυριανές σκέψεις.

Τα βαρέθηκα αυτά. Έχω αποδεχτεί πως δεν είμαι άνθρωπος των εκκρεμοτήτων, τα προγράμματα με πνίγουν, οι μελλοντικές ημερομηνίες- σταθμοί στέκονται σαν μέγαιρες πάνω από τον ύπνο μου. Αρνούμαι να μεγαλώσω, και μετά κάνω πίσω και το παίζω το παιχνίδι. Και μετά ξανααρνούμαι. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα ζω στις δικές μου συντεταγμένες.

Δεν υπάρχει μάλλον τρόπος να ξεφύγεις εκτός από το να το δεις χαλαρά. Να αρνηθείς τη σημασία των πραγμάτων που οι άλλοι σού ορίζουν και να ρολάρεις στο δικό σου ρυθμό. Κι ας μην καταλαβαίνουν οι άλλοι. Οι καραμέλες που έχεις στο σακούλι σου δεν είναι άπειρες, διάλεξε πότε και με ποιους θα τις φας. Κι αν θα τις μοιραστείς, στην τελική.

Σήμερα είναι μια μέρα σαν εκείνες τις παλιές, που ξυπνούσα εν όψει ενός ταξιδιού, και λίγο φοβόμουν, λίγο βαριόμουν, άκουγα τραγούδια που μ αρέσουν, ονειρευόμουν για την επιστροφή. Ίσως ένα δείγμα ότι μ' αρέσει η ζωή μου, να ζητώ ένα διάλειμμα για να επιστρέψω πάλι εδώ. Δεν ξέρω τι περισσότερο να ζητήσω. Αυτάρκης μισογλεντζές με αγάπη στον ύπνο και την τεμπελιά είμαι. Αν μού λείπει κάτι, είναι οι βαθιές μου σκέψεις και το τριγύρισμα ανάμεσά τους. Αποδέχομαι πλέον και αυτό, πως το μυαλό μου δεν είναι σβούρα να κινείται σε πολλά επίπεδα. Όταν έχω δουλειά είμαι στη δουλειά, όταν είμαι έξω σκέφτομαι το έξω, και αν μείνω μόνη, τότε μόνο θα σκεφτώ τα δικά μου. Το έχω αποδεχτεί, σαν ανακούφιση που δε με τρελαίνουν οι σκέψεις οι πολλές, όσο κι αν με τρομάζει ότι κάποτε δε θα προλαβαίνω καθόλου να απορροφιέμαι έτσι στις σκέψεις μου. Αλλά δε βαριέσαι, έχω αγχωθεί για τόσα, και τι έγινε?

Το μότο μου, το "και τι έγινε?". Σαν επικεφαλίδα και λεζάντα σε κάθε μου κίνηση, ο αφορισμός της σημαντικότητας κάθε μαλακίας που μπορεί να σού χαλάσει τη μέρα, τη στιγμή. Κοιτάζοντας λίγο αποστασιοποιημένα, τίποτα δεν έγινε. Όλα είναι τόσο περαστικά που αλίμονο αν τους δώσεις εσύ σημασία. Γίνεσαι μικρός και δε θα πείσεις κανέναν για τη σημασία των μικρών πραγμάτων. Και στην τελική, αν ασχολείσαι με τα μικρά, μικροπρεπής είσαι.

Ας είναι η μύτη μπουκωμένη και ο λαιμός πρησμένος, εγώ σήμερα παίρνω βαθιά ανάσα. Δε με νοιάζει πραγματικά τίποτα, όταν πρόκειται για ανθρώπους που δεν ξέρω, δεν πολυεκτιμώ και δε θαυμάζω. Καιρός να αφιερώσω λίγο χρόνο και σ' εμένα. Μού είχε λείψει η ελευθερία, η γλυκιά αγωνία, η αγάπη για το κάθε λεπτό που περνάει χωρίς να πρέπει κάτι. Ο εαυτός σου στο ακέραιο, που δε χρωστά, δεν οφείλει, δε χρειάζεται παρά μόνο σε ανθρώπους. 

My body is a cage....

Κάθε βήμα που κάνω παίρνω μια βαθιά ανάσα και χαμογελάω. Προσπαθώ ανάμεσα σ αυτό να μη χάνω τον εαυτό μου, δεν τα καταφέρνω πάντα. Ο ορισμός της κούρασης εξατομικεύεται, ανάλογα με τις προσωπικές αντοχές, το προβλεπόμενο χρόνο και το κίνητρο. Δε με ενοχλεί η κούραση εν γένει, όσο οι κακές συμπεριφορές που ενέχει, όταν όλα και όλοι φταίνε κι από λίγο. Με ενοχλεί που η συνεχής ιδρυματοποίηση δε σ αφήνει να δεις έξω από την κούραση, απλά τα ίδια ανθρωπάκια με τις ίδιες στολές και τα ίδια προσωπεία.

Είναι συγκινητικό κάποιος να μπαίνει στον κόπο να αφιερώνει χρόνο για να σε κάνει, κατά τη γνώμη του, καλύτερο άνθρωπο. Και όταν ο ίδιος είναι αξιόλογος, σε τιμά ακόμη περισσότερο. Βρίσκεις την ευκαιρία και το θάρρος να του πεις "ευχαριστώ"?

Και είναι κρίμα κάποιος να μη μπορεί να σταθεί ισορροπημένος από την εσωτερική του ζήλεια, όσο παρφούμ κουλτούρας και αναζήτησης και να φορέσει. Και είναι κρίμα που επιβιώνουν εφευρίσκοντας προθέσεις και συμπάθειες που δεν υπάρχουν. Πόσο κρίμα να είσαι αδιάφορος σε όλους. Και ειδικά, εσύ ο ίδιος, να νομίζεις το αντίθετο.  Όσο κι αν θα το θελα, δε μπορώ να τους εκριζώσω αυτούς τους ανθρώπους από την καθημερινότητα, ούτε να κάνω πως δεν υπάρχουν. Μπορώ όμως να κοιτάζω επιλεκτικά αυτούς που θαυμάζω, τους ανθρώπους με όραμα και γούστο, που αξίζουν να τους χαμογελάς με την καρδιά σου και να τους ακούς ώρες ολόκληρες. Ένας τέτοιος θέλω να γίνω, να αποτάξω από πάνω μου την πινακίδα της ενήλικης ζωής και να κινούμαι ελεύθερη στις μέρες μου.  Από σήμερα και μετά, που λέει και το πρόγραμμα.

In this white wave, I am free...

Ρεπό μαϊμού ανάμεσα σε μέρες- φυλακή.
Βιασύνη να ζήσεις σε μια μέρα πράγματα που το μυαλό σου δεν προλαβαίνει να συλλάβει.
Αλλά εσύ οφείλεις.
Όπως οφείλεις να είσαι σωστός, ευγενικός, όπως πρέπει.
Και μετά ξεχνάς τα πραγματικά οφειλόμενα.
Την αντιμαχία με τον εαυτό σου και την καθημερινή προσπάθεια να είσαι, να δίνεις, να λαμβάνεις αναπόδραστα, να μοιράζεσαι χωρίς βία, χωρίς άγχος, χωρίς πίεση.
Να λυγίζεις εκεί που φυσάει ο άνεμος,
να μη σπας,
να προσαρμόζεσαι για να απολαμβάνεις.
Και όλα τα δύσκολα θα τελειώσουν,
και μετά θα καθίσεις ξέγνοιαστος, μια μέρα και θα αγναντεύεις πάλι το αύριο,
χωρίς προθεσμίες, χωρίς ημερομηνίες -στόχους,
αγκαλιά και μισοκλείνοντας τα βλέφαρα στο λαμπερό ηλιοβασίλεμα,
ένα αεράκι θα σε φυσάει και θα ευχαριστείς τον κόσμο και τη ζωή σου,
και μετά στο ραδιόφωνο θα ακούσεις το τραγούδι της,
εκείνης που σαν φύλακας- άγγελος σε συντροφεύει μέρα με τη μέρα,
και σού θυμίζει πώς γίνεται να είσαι αξιοπρεπής όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
Χωρίς να σχολιάζεις, χωρίς να κρίνεις, χωρίς να σε απασχολεί, στην τελική, το τι κάνει ο άλλος.
Μόνο η δική σου προσπάθεια, μόνο τους καλύτερους να κοιτάζεις, σαν αυτό στο οποίο θέλεις να φτάσεις.
Μόνο εσύ, οι άνθρωποί σου, και η ειρήνη που θέλεις να υπάρχει στον κόσμο και τις ψυχές.
Τότε δεν υπάρχει φθορά, ούτε βιασύνη, ούτε χαμένος χρόνος, όταν αντικρύζεις το καθετί σαν κάτι χρήσιμο, όταν βλέπεις σκοπό σε ό,τι κάνεις. Κι ας είναι ο σκοπός ένα τίποτα στα μάτια των άλλων.
Είναι δική σου η ζωή, ο χρόνος και η έκσταση.