Λυπάμαι για τους ανθρώπους που επιβιώνουν με ψευδαισθήσεις και αλλοιωμένες εντυπώσεις. Από τη μία αναγνωρίζω την ανάγκη καθενός να επιβιώσει, με τον οποιονδήποτε τρόπο. Από την άλλη δε βρίσκω δικαιολογία στην απάρνηση του εαυτού σου για όφελος μιας ανταπόδοσης, μιας αποδοχής.
Σημαντικό είναι κάτι όταν εσύ τού δίνεις σημασία, και άσε τους άλλους να πιστεύουν σε κοινωνικά de facto και καθωσπρεπισμούς. Δε νομίζω πως έχασα τίποτα όταν δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία σε πράγματα που μού ζητούσαν, όταν δεν το ένιωθα. Ίσως και να στερήθηκα λίγο την εκτίμηση κάποιων. Αλλά δε μπορεί να με απασχολήσει η γνώμη ανθρώπων που δεν εκτιμώ στο ακέραιο. Ας είναι, λοιπόν. Καθένας και οι προσωπικές του αφέλειες.
Σκέφτομαι την κάθε μέρα, τις λούμπες στις οποίες πέφτω, άθελά μου. Μα τι νομίζω πως πρέπει να κάνω? Ποιος σε ορίζει ικανό και ποιος σού συμπαραστέκεται σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές? Και γιατί να αυθυποβάλλεσαι σε ένα άγχος αέναο; Ψάχνω πάντα να βρω το λόγο εκ των υστέρων. Όταν έχω δει το χρόνο μου να μιζεριάζει, να βάφεται με άγχος, ξεθωριασμένη ερωτικότητα και αυριανές σκέψεις.
Τα βαρέθηκα αυτά. Έχω αποδεχτεί πως δεν είμαι άνθρωπος των εκκρεμοτήτων, τα προγράμματα με πνίγουν, οι μελλοντικές ημερομηνίες- σταθμοί στέκονται σαν μέγαιρες πάνω από τον ύπνο μου. Αρνούμαι να μεγαλώσω, και μετά κάνω πίσω και το παίζω το παιχνίδι. Και μετά ξανααρνούμαι. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα ζω στις δικές μου συντεταγμένες.
Δεν υπάρχει μάλλον τρόπος να ξεφύγεις εκτός από το να το δεις χαλαρά. Να αρνηθείς τη σημασία των πραγμάτων που οι άλλοι σού ορίζουν και να ρολάρεις στο δικό σου ρυθμό. Κι ας μην καταλαβαίνουν οι άλλοι. Οι καραμέλες που έχεις στο σακούλι σου δεν είναι άπειρες, διάλεξε πότε και με ποιους θα τις φας. Κι αν θα τις μοιραστείς, στην τελική.
Σήμερα είναι μια μέρα σαν εκείνες τις παλιές, που ξυπνούσα εν όψει ενός ταξιδιού, και λίγο φοβόμουν, λίγο βαριόμουν, άκουγα τραγούδια που μ αρέσουν, ονειρευόμουν για την επιστροφή. Ίσως ένα δείγμα ότι μ' αρέσει η ζωή μου, να ζητώ ένα διάλειμμα για να επιστρέψω πάλι εδώ. Δεν ξέρω τι περισσότερο να ζητήσω. Αυτάρκης μισογλεντζές με αγάπη στον ύπνο και την τεμπελιά είμαι. Αν μού λείπει κάτι, είναι οι βαθιές μου σκέψεις και το τριγύρισμα ανάμεσά τους. Αποδέχομαι πλέον και αυτό, πως το μυαλό μου δεν είναι σβούρα να κινείται σε πολλά επίπεδα. Όταν έχω δουλειά είμαι στη δουλειά, όταν είμαι έξω σκέφτομαι το έξω, και αν μείνω μόνη, τότε μόνο θα σκεφτώ τα δικά μου. Το έχω αποδεχτεί, σαν ανακούφιση που δε με τρελαίνουν οι σκέψεις οι πολλές, όσο κι αν με τρομάζει ότι κάποτε δε θα προλαβαίνω καθόλου να απορροφιέμαι έτσι στις σκέψεις μου. Αλλά δε βαριέσαι, έχω αγχωθεί για τόσα, και τι έγινε?
Το μότο μου, το "και τι έγινε?". Σαν επικεφαλίδα και λεζάντα σε κάθε μου κίνηση, ο αφορισμός της σημαντικότητας κάθε μαλακίας που μπορεί να σού χαλάσει τη μέρα, τη στιγμή. Κοιτάζοντας λίγο αποστασιοποιημένα, τίποτα δεν έγινε. Όλα είναι τόσο περαστικά που αλίμονο αν τους δώσεις εσύ σημασία. Γίνεσαι μικρός και δε θα πείσεις κανέναν για τη σημασία των μικρών πραγμάτων. Και στην τελική, αν ασχολείσαι με τα μικρά, μικροπρεπής είσαι.
Ας είναι η μύτη μπουκωμένη και ο λαιμός πρησμένος, εγώ σήμερα παίρνω βαθιά ανάσα. Δε με νοιάζει πραγματικά τίποτα, όταν πρόκειται για ανθρώπους που δεν ξέρω, δεν πολυεκτιμώ και δε θαυμάζω. Καιρός να αφιερώσω λίγο χρόνο και σ' εμένα. Μού είχε λείψει η ελευθερία, η γλυκιά αγωνία, η αγάπη για το κάθε λεπτό που περνάει χωρίς να πρέπει κάτι. Ο εαυτός σου στο ακέραιο, που δε χρωστά, δεν οφείλει, δε χρειάζεται παρά μόνο σε ανθρώπους.
Σημαντικό είναι κάτι όταν εσύ τού δίνεις σημασία, και άσε τους άλλους να πιστεύουν σε κοινωνικά de facto και καθωσπρεπισμούς. Δε νομίζω πως έχασα τίποτα όταν δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία σε πράγματα που μού ζητούσαν, όταν δεν το ένιωθα. Ίσως και να στερήθηκα λίγο την εκτίμηση κάποιων. Αλλά δε μπορεί να με απασχολήσει η γνώμη ανθρώπων που δεν εκτιμώ στο ακέραιο. Ας είναι, λοιπόν. Καθένας και οι προσωπικές του αφέλειες.
Σκέφτομαι την κάθε μέρα, τις λούμπες στις οποίες πέφτω, άθελά μου. Μα τι νομίζω πως πρέπει να κάνω? Ποιος σε ορίζει ικανό και ποιος σού συμπαραστέκεται σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές? Και γιατί να αυθυποβάλλεσαι σε ένα άγχος αέναο; Ψάχνω πάντα να βρω το λόγο εκ των υστέρων. Όταν έχω δει το χρόνο μου να μιζεριάζει, να βάφεται με άγχος, ξεθωριασμένη ερωτικότητα και αυριανές σκέψεις.
Τα βαρέθηκα αυτά. Έχω αποδεχτεί πως δεν είμαι άνθρωπος των εκκρεμοτήτων, τα προγράμματα με πνίγουν, οι μελλοντικές ημερομηνίες- σταθμοί στέκονται σαν μέγαιρες πάνω από τον ύπνο μου. Αρνούμαι να μεγαλώσω, και μετά κάνω πίσω και το παίζω το παιχνίδι. Και μετά ξανααρνούμαι. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα ζω στις δικές μου συντεταγμένες.
Δεν υπάρχει μάλλον τρόπος να ξεφύγεις εκτός από το να το δεις χαλαρά. Να αρνηθείς τη σημασία των πραγμάτων που οι άλλοι σού ορίζουν και να ρολάρεις στο δικό σου ρυθμό. Κι ας μην καταλαβαίνουν οι άλλοι. Οι καραμέλες που έχεις στο σακούλι σου δεν είναι άπειρες, διάλεξε πότε και με ποιους θα τις φας. Κι αν θα τις μοιραστείς, στην τελική.
Σήμερα είναι μια μέρα σαν εκείνες τις παλιές, που ξυπνούσα εν όψει ενός ταξιδιού, και λίγο φοβόμουν, λίγο βαριόμουν, άκουγα τραγούδια που μ αρέσουν, ονειρευόμουν για την επιστροφή. Ίσως ένα δείγμα ότι μ' αρέσει η ζωή μου, να ζητώ ένα διάλειμμα για να επιστρέψω πάλι εδώ. Δεν ξέρω τι περισσότερο να ζητήσω. Αυτάρκης μισογλεντζές με αγάπη στον ύπνο και την τεμπελιά είμαι. Αν μού λείπει κάτι, είναι οι βαθιές μου σκέψεις και το τριγύρισμα ανάμεσά τους. Αποδέχομαι πλέον και αυτό, πως το μυαλό μου δεν είναι σβούρα να κινείται σε πολλά επίπεδα. Όταν έχω δουλειά είμαι στη δουλειά, όταν είμαι έξω σκέφτομαι το έξω, και αν μείνω μόνη, τότε μόνο θα σκεφτώ τα δικά μου. Το έχω αποδεχτεί, σαν ανακούφιση που δε με τρελαίνουν οι σκέψεις οι πολλές, όσο κι αν με τρομάζει ότι κάποτε δε θα προλαβαίνω καθόλου να απορροφιέμαι έτσι στις σκέψεις μου. Αλλά δε βαριέσαι, έχω αγχωθεί για τόσα, και τι έγινε?
Το μότο μου, το "και τι έγινε?". Σαν επικεφαλίδα και λεζάντα σε κάθε μου κίνηση, ο αφορισμός της σημαντικότητας κάθε μαλακίας που μπορεί να σού χαλάσει τη μέρα, τη στιγμή. Κοιτάζοντας λίγο αποστασιοποιημένα, τίποτα δεν έγινε. Όλα είναι τόσο περαστικά που αλίμονο αν τους δώσεις εσύ σημασία. Γίνεσαι μικρός και δε θα πείσεις κανέναν για τη σημασία των μικρών πραγμάτων. Και στην τελική, αν ασχολείσαι με τα μικρά, μικροπρεπής είσαι.
Ας είναι η μύτη μπουκωμένη και ο λαιμός πρησμένος, εγώ σήμερα παίρνω βαθιά ανάσα. Δε με νοιάζει πραγματικά τίποτα, όταν πρόκειται για ανθρώπους που δεν ξέρω, δεν πολυεκτιμώ και δε θαυμάζω. Καιρός να αφιερώσω λίγο χρόνο και σ' εμένα. Μού είχε λείψει η ελευθερία, η γλυκιά αγωνία, η αγάπη για το κάθε λεπτό που περνάει χωρίς να πρέπει κάτι. Ο εαυτός σου στο ακέραιο, που δε χρωστά, δεν οφείλει, δε χρειάζεται παρά μόνο σε ανθρώπους.
No comments:
Post a Comment