Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι που κινείται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου σε μια μεγάλη πόλη. Ψώνια εδώ, φαγητό παραδίπλα, ποτό λίγο παραδίπλα. Όλα κοντά, κι οι ανθρώποι σου εδώ γύρω όλοι.
Σχεδόν ευτυχία.
Κάποιοι έρχονται στα μέρη σου για να σε δούνε, όταν εσύ αδυνατείς λόγω περιστάσεων.
Εικοσιτετράωρα φυλακής, τα μυαλά στα κάγκελα που σε περικλείουν άθελά σου.
Βαρέθηκες, κουράστηκες, ανυπομονείς να τελειώσεις.
Σού λείπει ο εαυτός σου.
Αξίζει να τα φορτώσεις τώρα στο τέλος? Μόνο θα χάσεις, λένε κάποιοι.
Τι θα χάσεις ακριβώς?
Μουσικές που δεν ανακάλυψες, ήχοι που δεν κάλυψαν τις σκέψεις που -έτσι κι αλλιώς- η κούραση σού καταστέλλει.
Ανησυχείς. Γιατί?
Όπου βλέπεις αδυναμία ή πρόβλημα, να κινητοποιείσαι να το φτιάξεις.
Δεν έχεις όρεξη? Βρες την.
Το κίνητρο πάντοτε είναι η απόλαυση οτιδήποτε καινούριου.
Μέσα στη συνάφεια του κόσμου την πολλή,
προσπάθησε τη ζωή σου να την κρατάς μακριά από καθετί ανούσιο.
Καθετί μπορεί να εισχωρήσει στις σκέψεις σου και στην καθημερινότητά σου, αν το αφήσεις.
Δώσε βάση στα θέλω που εκκρεμούν μεταξύ των ωρών φθοράς σου.
Άβουλα προσεύχεσαι και αναρωτιέσαι όλη μέρα, πότε θα τελειώσει όλο αυτό.
Αντί να το απολαμβάνεις.
Μα πώς να απολαμβάνεις αν δε μπορείς να κουνήσεις το σώμα σου, λέει μια ενδότερη φωνή.
Ας είναι για σήμερα, αύριο θα μπορείς, λες.
Με μια αλλιώτικη ματιά, τα άσχημα παύουν να είναι τόσο άσχημα αν επικεντρωθείς στα μύρια περισσότερα όμορφα.
Γιατί να χαλάσεις την εικόνα ενός κόσμου που απλά συνεχίζει να κινείται, αντί να συμμετέχεις στην ομορφιά του?
Και κάπως έτσι ξεπρόβαλαν οι πρώτες δειλές σκέψεις μετά από 72 ώρες "φυλάκισης".
Γιατί, ό,τι και να κάνεις, ο εαυτός σου θα ανασταίνεται και θα επιστρέφει.
Κι ας μη σε καταλαβαίνει κανείς, δεν έχει νόημα να το παίξεις ήρωας αν έχεις φάει το ζόρι.
Το θέμα είναι να μη σε κερδίζει το ζόρι σου, να το απολαμβάνεις με έναν δικό σου ιδιαίτερο τρόπο. Να μη γίνεσαι έντομο.
Τώρα ξυπνάς δειλά, αργότερα πιο δυνατά.
Σχεδόν ευτυχία.
Κάποιοι έρχονται στα μέρη σου για να σε δούνε, όταν εσύ αδυνατείς λόγω περιστάσεων.
Εικοσιτετράωρα φυλακής, τα μυαλά στα κάγκελα που σε περικλείουν άθελά σου.
Βαρέθηκες, κουράστηκες, ανυπομονείς να τελειώσεις.
Σού λείπει ο εαυτός σου.
Αξίζει να τα φορτώσεις τώρα στο τέλος? Μόνο θα χάσεις, λένε κάποιοι.
Τι θα χάσεις ακριβώς?
Μουσικές που δεν ανακάλυψες, ήχοι που δεν κάλυψαν τις σκέψεις που -έτσι κι αλλιώς- η κούραση σού καταστέλλει.
Ανησυχείς. Γιατί?
Όπου βλέπεις αδυναμία ή πρόβλημα, να κινητοποιείσαι να το φτιάξεις.
Δεν έχεις όρεξη? Βρες την.
Το κίνητρο πάντοτε είναι η απόλαυση οτιδήποτε καινούριου.
Μέσα στη συνάφεια του κόσμου την πολλή,
προσπάθησε τη ζωή σου να την κρατάς μακριά από καθετί ανούσιο.
Καθετί μπορεί να εισχωρήσει στις σκέψεις σου και στην καθημερινότητά σου, αν το αφήσεις.
Δώσε βάση στα θέλω που εκκρεμούν μεταξύ των ωρών φθοράς σου.
Άβουλα προσεύχεσαι και αναρωτιέσαι όλη μέρα, πότε θα τελειώσει όλο αυτό.
Αντί να το απολαμβάνεις.
Μα πώς να απολαμβάνεις αν δε μπορείς να κουνήσεις το σώμα σου, λέει μια ενδότερη φωνή.
Ας είναι για σήμερα, αύριο θα μπορείς, λες.
Με μια αλλιώτικη ματιά, τα άσχημα παύουν να είναι τόσο άσχημα αν επικεντρωθείς στα μύρια περισσότερα όμορφα.
Γιατί να χαλάσεις την εικόνα ενός κόσμου που απλά συνεχίζει να κινείται, αντί να συμμετέχεις στην ομορφιά του?
Και κάπως έτσι ξεπρόβαλαν οι πρώτες δειλές σκέψεις μετά από 72 ώρες "φυλάκισης".
Γιατί, ό,τι και να κάνεις, ο εαυτός σου θα ανασταίνεται και θα επιστρέφει.
Κι ας μη σε καταλαβαίνει κανείς, δεν έχει νόημα να το παίξεις ήρωας αν έχεις φάει το ζόρι.
Το θέμα είναι να μη σε κερδίζει το ζόρι σου, να το απολαμβάνεις με έναν δικό σου ιδιαίτερο τρόπο. Να μη γίνεσαι έντομο.
Τώρα ξυπνάς δειλά, αργότερα πιο δυνατά.
