Siren

Σχεδόν απολαμβάνω το απόγευμα στο παράθυρο που βλέπει στις κεραίες και στο απέναντι παράθυρο φάτσα κάρτα, με φυσάει το αεράκι που δέησε να μας δροσίσει σήμερα, ένα διάλειμμα στην αιώνια λιακάδα των μπερδεμένων μυαλών μας. Το δέρμα λίγο πιο λείο μετά τις διακοπές, το μυαλό άπειρα πιο ήρεμο, σαν από θαύμα, λες και οι υποχρεώσεις κάνουν την καθημερινότητα να φαίνεται τόσο δύσκολη, και ψάχνω τον τρόπο να τις κάνω να φαίνονται μηδαμινές, ακούω άρρυθμες μελωδίες που εναρμονίζονται υπέροχα στα αυτιά μου, ελάσσονες συγχορδίες, ίσως και φάλτσα που αποκτούν ένα υπέροχο νόημα, και έχει αρχίσει να μου αρέσει τόσο πολύ η ζωή μου και πάλι, για να κρατά η αισιοδοξία και πάλι ενέχυρο τις δροσερές νύχτες.

http://www.youtube.com/watch?v=yz8b7GaYcFg&feature=related

I ll spent a cry for love again
Όπως πριν από τρία χρόνια. Ενας χειμωνας καταλυτικός και άλλος ένας χειμώνας καταλυτικός, και τα καλοκαίρια ανάμεσά τους.
Δε δανείζω τίποτα,
σαν να έχει ιστορία κρυφές προεξοχές που ξεχειλώνουν και προσπαθώ να τις κλείσω στο πέρασμά μου.
Όπως όταν δεν τροφοδοτείς κάτι κι αυτό ατροφεί και πεθαίνει.
Το ερώτημά μου είναι γιατί το τροφοδοτείς εσύ...
Και απάντηση καμιά, και όλο αυτό το άγνωστο μέλλον με κάνει να εξίσταμαι και μετά να επανέρχομαι λίγο και μετά να ξαναβυθίζομαι στα άγνωστα μέρη του έρωτα.
Ψάχνω την αληθινή αγάπη που δε γνωρίζει βούλιασμα στις παγίδες,
που δε ζητά φυλάκισμα αλλά ελευθερία να σκέφτεσαι, να πράττεις, και ελεύθερη βούληση να μένεις.
Ψάχνω τον τρόπο να μπορώ να στέκομαι δίπλα σου και να κοιτάζω ψηλά και εκεί πάλι να βλέπω εσένα.
Ψάχνω τον τρόπο να είμαι τόσο γεμάτη που να μη με νοιάζει τίποτα.
Ψάχνω τον τρόπο να αφήσω ελεύθερο ένα δάκρυ και να μη μου λέω πως κι αυτό θα περάσει, ψάχνω τον τρόπο να ξεσπάσω και μετά να ξυπνήσω μια μέρα και να μην έχει συμβεί τίποτα.

I didn't know I would change my opinion again

Para- para-paradise..... Τραγουδάω μέσα μου και δεν έχει τελειωμό αυτός ο ενθουσιασμός που έχει ξεκινήσει από χθες. Το καλοκαίρι χτυπάει μέσα μας σαν από ανάγκη, εγώ βάζω μουσική την ώρα που χαζεύω εργαστηριακά αποτελέσματα, η Σ. βάζει Τσιτσάνη να γουστάρει το πρωί ανάμεσα από τους καβγάδες της, αιμοκαλλιεργώ στις 2 το πρωί και ο διπλανός ασθενής ακούει με το τρανζιστοράκι "με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά" κι εγώ θαυμάζω το πώς η ιδέα της απουσίας απ΄την εργασία μπορεί να σε κάνει να πετάς στα σύννεφα, σαν να αποδεσμεύεσαι από κάτι, μια αίσθηση ελευθερίας ανείπωτης.... Δεν ήξερα ότι θα άλλαζα τόσο εύκολα. Είναι που όταν μένω με τον εαυτό μου βλέπω τι θέλω από μένα και τι μου αξίζει.  Και οι αποφάσεις παίρνονται στο άψε σβήσε. Αποφάσεις που κάποτε φάνταζαν μαρτύριο.
"Σ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος..."
Αν δε μπορείς να είσαι με αυτούς που θέλεις, καλύτερα μόνος σου, λέω.
Έχει πολλές ερμηνείες το έργο για να φοβηθώ να το δω. Σκέφτομαι πως οι αμφιβολίες είναι ο αντίπαλός μου. Το μυαλό δε θέλει πολύ για να γυρίσει, λένε, αλλά αν πάρει πολλές στροφές μπορεί να πάρει και μπροστά. Αυτό είναι, αν είσαι στην αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Και ποτέ δεν βρέθηκα στην απέναντι.
Μερικοί άνθρωποι θέλουν συνεχώς επιβράβευση, μερικοί άνθρωποι ενοχλούνται όταν η αναγκαία παρουσία σου γίνεται αισθητή, μερικοί άνθρωποι θα' θελαν να σε κρατάνε όμηρο με παιχνίδια του μυαλού τους, αλλά μερικοί άνθρωποι, όσο κοντά ή μακριά από το Θεό κι αν βρίσκονται, it's like they have the paradise inside them. Δε χρειάζονται τίποτα από σένα για να στέκονται εκεί, κι εκείνοι οι άνθρωποι είναι που μ αρέσουν τελικά. Βλέπω υπέροχους ανθρώπους και τους θαυμάζω, και μετά γνωρίζοντάς τους, έχουν όλοι ένα αγκαθάκι να τους τρώει. Και αναρωτιέμαι που είναι το 100% και δεν είναι πουθενά. Και αναρωτιέμαι αν έχει σημασία να υπολογίζεις ποσοστά και να λες όλη την ώρα αν είσαι καλά ή όχι. Σημασία έχει μάλλον να γουστάρεις. Και εν τέλει, δεν είναι ωραίο, αλλά αν δε γουστάρεις, γιατί να μην το πεις. Ελευθερία έχουμε, δημοκρατία έχουμε. Δε μου αρέσει και πολύ η εξευγένιση της ελευθερίας με το savoir parler γιατί το όριο της ευγένειας δεν βρίσκεται στα λόγια.
Η συγχώρεση είναι αρετή, και η ευκαιρία σου να αλλάξεις δεν ξέρουμε αν θα ξαναϋπάρξει. Take your chances και φύγαμε. Το θέμα δεν είναι μόνο να συγχωρείς, αλλά και να μπορείς να δεις ότι έφταιξες για να ζητήσεις συγχώρεση.
And she dreams of paradise... τη στιγμή που βλέπω ένα ζευγάρι να κοιτάζει το τέλος και να κλαίει και κλαίω για αυτούς και τη δύναμη που έχει αυτός που στέκεται δυνατός και ο άλλος που δέχεται την απεριόριστη συμπαράσταση χωρίς να βάζειν τον εαυτό του στη διαδικασία της λύπησης, από φόβο μη γίνει φορτικός, γιατί η αγάπη ορίζεται με άλλες συντεταγμένες. Και μπαίνεις πάλι στο λούκι να κοιτάς πώς είναι να σου είναι κάποιος τόσο απαραίτητος ,και γίνεσαι κι εσύ απαραίτητος με το να είσαι εκεί να τον φροντίζεις, έτσι, για να έχεις κάτι να κάνεις, και μπαίνεις πάλι σε εκείνη την ωραία διαδικασία να τρέχεις γιατί σ αρέσει, και χαίρεσαι να σου λέει κάποιος ότι είσαι καλός, για να ξεχνιέσαι λίγο και να συνεχίζεις.
Αυτά καρδούλα μου. I have a paradise to dream of.
Everytime I close my eyes....

ΥΓ Το ήξερες πως όταν δε σε βλέπω μέσα στην ημέρα, σε βλέπω στον ύπνο μου; Χαμογελώ για αυτό. Γιατί αν αισθάνεσαι, γίνεσαι μεγαλύτερος άνθρωπος, χωρίς όμως να κακογερνάς. Και για κάποιο λόγο νομίζω πως η ηρεμία μέσα μου φαίνεται πλέον και στο πρόσωπό μου. Σαν να βλέπω τον εαυτό μου να κινείται πλέον με πιο σταθερό βήμα. Λιγότερο γρήγορο από το νεανικό ενθουσιώδες βάδισμα που είχα, αλλά πιο συνειδητοποιημένο, πιο αργό, για να απολαμβάνω το τι βλέπω, και τα παραστρατήματά μου είναι πιο συνειδητά. Ή έτσι τα βαφτίζω.

I didn't know I would change my opinion again,
but you move me in a way that I' ve never known,
you confuse me in a way that I've never known.

Τα ρεπό είναι η ευκαιρία μου στη ζωή, σκέφτομαι.
Έχω περάσει από διάφορες δουλειές με πολλή συνέπεια και αγωνία,
και στο τέλος δεν ξέρω αν μένει η επιβράβευση, η κούραση ή ο χαμένος χρόνος,
αλλά συνεχίζω να κάνω το ίδιο
και θέλω να γίνω ο χαλαρός άνθρωπος που κάνει τα πάντα γρήγορα και αποτελεσματικά χωρίς να σκάει και πολύ
ίσως γιατί δεν έχει νόημα να σκας για το παραμικρό,
μπορεί να μην έχει νόημα να σκας ούτε για τα μεγάλα πράγματα...

Αυτό το τραγούδι έχει τόση ένταση που όταν μάθω τις κινήσεις νιώθω πως θα το χορεύω και θα μπορώ να δείξω την ένταση και στους γύρω μου, γιατί μου αρέσει να βλέπω να χορεύουν και να νομίζω πως βλέπω τι νιώθουν- δεν είναι οι κινήσεις μόνο, ούτε η μουσική, είναι εκείνο το κάτι ανάμεσα.

Και θέλω κάποιον σαν τη μαμά μου να με καθοδηγήσει και να με βάλει στον ίσιο δρόμο, όταν ξεστρατίζω και τεμπελιάζω και χάνομαι στην κούραση και τα πολλά πάρε-δώσε.

Νιώθω αποδοτική αλλά κατά βάθος θέλω να κερδίζω κάτι από ότι κάνω, κι έτσι λέω πως ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις και κινείσαι.

Και μετά έρχονται οι υποχρεώσεις και τα γλυκά σου μάτια που με κοιτάζουν στο τέλος της ημέρας. Ή που δε με κοιτάζουν και αναρωτιέμαι τι να βλέπουν. Και μετά κλείνω και τα δικά μου και ονειρεύομαι να σε συναντήσω και στον ύπνο μου.

Αυτά.

Μια μέρα ρεπό και πάλι, για να συνειδητοποιήσεις και πάλι δυο τρία πράγματα που η ζωή σου φέρνει στο πιάτο, και άλλα τόσα, που δε στα φέρνει στο πιάτο.
Είναι που κάποια τραγούδια τα βαφτίζεις τραγούδια δικά σου, απλά και μόνο γιατι παρέα τους έχεις φτάσει στις μεγαλύτερες αποφάσεις της ζωής σου.
Είναι που θέλεις τον άλλον ελεύθερο και γεμάτο, και παρόλ αυτά να επιλέγει να είναι μαζί σου. Γιατί κανείς αξιοπρεπής δε θέλει κάποιον δεμένο στο μαντρί, και να νομίζει πως είναι δικός του. Το θέμα είναι ο άλλος να έχει δέκα επιλογές, και όμως η νούμερο ένα να είσαι εσύ. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι προτεραιοτήτων και ρίσκων. Ποντάρεις και απολαμβάνεις, ή ποντάρεις και ξαναξεκινάς. Τις μάρκες τις φτιάχνεις εσύ, ανάλογα με το πόσα έχεις να δώσεις- και το πόσα είσαι διατεθειμμένος να χάσεις.
Ο καιρός έχει γυρίσματα που δεν τα ορίζουμε πάντα.
Συνειδητοποιείς τη ζωή σου πιο εύκολα όταν προσπαθείς να την εξηγήσεις τι κάνεις σε κάποιον που δε βλέπεις συχνά. Γιατί εκεί αναγκάζεσαι να δεις το ζουμί της υπόθεσης.
Η κρατική τηλεόραση είναι η μόνη που αξίζει, και συνειδητοποιείς ότι από τότε που ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση, κάτι χάλασε στις ψυχές. Ή απλά η ιδιωτική δίνει βήμα και στους ανόητους να εκθέσουν τη βλακεία που υπάρχει αλλά δε θέλεις να τη δεις.
Το ίντερνετ και η επίπλαστη διασκέδαση, ενώ η ζωή είναι εν τέλει εκεί έξω.
Είναι ωραίο να σε χαιρετάνε άνθρωποι που δε σε ξέρουν, σα να θέλουν απλά με αυτό τον τρόπο να σε γνωρίσουν... Και να ντρεπεσαι να τους ρωτησεις, μα εσύ ποιος είσαι? Και απλά να τους χαιρετάς.
Οι εποχές αλλάζουν, κι εσύ κλεισμένος μέσα σε ένα κτίριο, ανεβοκατεβαίνεις σκάλες, όμως παντού αφήνεις ένα κομμάτι σου και δεν πειράζει αν είναι σε μια παραλία ή σε ένα κτιριο, σημασία έχει ότι έχεις να αφήσεις κάτι.
Ξαναπερνάς από μια διαδρομή που έκανες για καιρό, δε το θυμάται κανείς, παρά μόνο εσύ, αλλά και πάλι αυτό δεν πειράζει.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από ένα μιλκσέικ δίπλα στη θάλασσα και από τη αίσθηση ότι δε θα πετάξεις κάτι στα σκουπίδια αν πρώτα δεν προσπαθήσεις με τα χίλια δυο μέσα να το επιδιορθώσεις.
Κάτι για το οποίο έχεις κοπιάσει, δεν το πετάς, έτσι δεν είναι?
Σημασία για μένα τελικά στη ζωή μου έχει να έχεις ανθρώπους πλάι σου. Και να μπορείς, όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές να ακουμπήσεις πάνω τους. Ορίζομαι από τους ανθρώπους μου, είτε είναι κοντά μου είτε όχι. Στο τέλος εκεί καταλήγεις, εκεί ακουμπάς, εκείνοι σου μένουν, όταν έρχεται κάτι δύσκολο. Είναι οικογένειά σου οτιδήποτε φτιάχνεις και κρατάει, από τα είκοσι και μετά.
Λατρεύω τα ρεπό και το ελεύθερο μισάωρο πριν να ξεκινήσουν οι δουλειές.
Και λατρεύω τους ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν και δεν παραπονιούνται στα δύσκολα.
Μου αρέσει να βλέπω στο δρόμο μου ανθρώπους που να θαυμάζω. I wannnabe like them, μου δίνουν ερεθίσματα να αλλάζω.
Και μ αρέσει να δίνω ερεθίσματα και στους άλλους.
Και μ αρέσει να καταρρίπτω τις πρώτες εντυπωσεις και να γνωρίζω κάποιους που αρχικά φαίνονταν βαρετοί ή ανούσιοι. Ο πιο βαρετός, εκ πρώτης όψεως, άνθρωπος, μπορεί να έχει πολλά να σου μάθει. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, και να εκτιμάς εκείνους που θα σε φέρουν ενίοτε σε δύσκολη θέση. Δεν είναι απαραίτητα για κακό δικό σου.
Είναι αστείο να σκέφτεσαι πώς η ζωή σε φέρνει ξανά μαζί με κάποιους ανθρώπους ξανά, σε άλλες καταστάσεις, και όλα αυτά να είναι απλά ένα θέμα τύχης. 
Καλημέρα στο μεγάλο κιτρινωπό φεγγάρι της χτεσινής βραδιάς, και καλημέρα σε όσα έρχονται.
I don't care για πολλά, φτάνει που είμαι υγιής για να τα αντιμετωπίσω.
Οι δοκιμασίες ζόρικες, αλλά ευπρόσδεκτες. Να μη φοβάσαι αυτό που δε θες να δεις. Να το κοιτάς και ό,τι γίνει.
Ε, και τι έγινε;
Κι αν κάτι στραβώνει, it's alright. Μπορείς να φτιάξεις και πάλι την εξίσωση, αλλάζοντας τις παραμέτρους.
Είναι σχεδόν αστείο να σκέφτεσαι τον εαυτό σου τόσο ατρόμητο, και την ίδια στιγμή να νιώθεις παιδί. Και οι φράσεις φαίνονται ίδιες, όσες σελίδες κι αν γράψεις. Γιατί το θέμα εν τέλει είναι να γουστάρεις.

Σαν ένα μικρόβιο να λανθάνει εντός μου και κάθε λίγο, πάνω που νομίζω πως πέθανε, ή έπεσε σε χειμερία νάρκη, όλο και κάτι βρίσκεται να μου το θυμίσει. Κυκλοφορεί μέσα μου θανάσιμα, χτυποκάρδι, και να πάλι προσευχές, και να πάλι στο μηδέν, να προσπαθώ να νικήσω τη λογική με τα θέλω μου και σ αυτή τη μάχη να βρίσκομαι πάντα εκτεθειμμένη, σαν να προσπαθεί κάποιος διαβολικά να με εξοντώσει, είναι τρομερό να πιστεύεις ότι δεν εξαρτάται από σένα απλά και μόνο γιατί φοβάσαι τρομερά να παραδεχτείς πως η απόφαση είναι στα χέρια σου. Δεν έχω λόγια πια, κουράστηκα τόσο πολύ Θεέ μου, γιατί μου δίνεις όσα μπορώ να αντέξω; Δοκίμασέ με, δοκίμασέ με, αλλά στο τέλος θέλω την αλήθεια. Μόνο που ανυπομονώ, γιατί αυτός ο κόμπος στο λαιμό με πνίγει, με καθηλώνει, μου θολώνει ό,τι προσπαθώ να ξεκαθαρίσω. Κι έχει έρθει ο μήνας της διορίας μου, αλλά εγώ δεν κυνηγάω το χρόνο, κυνηγάω αυτή τη γαμημένη αλήθεια.

Δεν υπάρχει χειρότερο μικρόβιο από την αμφιβολία.
Και δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα από το να μη μπορείς να ξεχάσεις.
Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω τώρα.
Λαχταράω όσο τίποτε άλλο έναν βαθύ, ήσυχο ύπνο.