Σαν ένα μικρόβιο να λανθάνει εντός μου και κάθε λίγο, πάνω που νομίζω πως πέθανε, ή έπεσε σε χειμερία νάρκη, όλο και κάτι βρίσκεται να μου το θυμίσει. Κυκλοφορεί μέσα μου θανάσιμα, χτυποκάρδι, και να πάλι προσευχές, και να πάλι στο μηδέν, να προσπαθώ να νικήσω τη λογική με τα θέλω μου και σ αυτή τη μάχη να βρίσκομαι πάντα εκτεθειμμένη, σαν να προσπαθεί κάποιος διαβολικά να με εξοντώσει, είναι τρομερό να πιστεύεις ότι δεν εξαρτάται από σένα απλά και μόνο γιατί φοβάσαι τρομερά να παραδεχτείς πως η απόφαση είναι στα χέρια σου. Δεν έχω λόγια πια, κουράστηκα τόσο πολύ Θεέ μου, γιατί μου δίνεις όσα μπορώ να αντέξω; Δοκίμασέ με, δοκίμασέ με, αλλά στο τέλος θέλω την αλήθεια. Μόνο που ανυπομονώ, γιατί αυτός ο κόμπος στο λαιμό με πνίγει, με καθηλώνει, μου θολώνει ό,τι προσπαθώ να ξεκαθαρίσω. Κι έχει έρθει ο μήνας της διορίας μου, αλλά εγώ δεν κυνηγάω το χρόνο, κυνηγάω αυτή τη γαμημένη αλήθεια.

Δεν υπάρχει χειρότερο μικρόβιο από την αμφιβολία.
Και δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα από το να μη μπορείς να ξεχάσεις.
Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω τώρα.
Λαχταράω όσο τίποτε άλλο έναν βαθύ, ήσυχο ύπνο.