Wednesday, June 13, 2012

I didn't know I would change my opinion again,
but you move me in a way that I' ve never known,
you confuse me in a way that I've never known.

Τα ρεπό είναι η ευκαιρία μου στη ζωή, σκέφτομαι.
Έχω περάσει από διάφορες δουλειές με πολλή συνέπεια και αγωνία,
και στο τέλος δεν ξέρω αν μένει η επιβράβευση, η κούραση ή ο χαμένος χρόνος,
αλλά συνεχίζω να κάνω το ίδιο
και θέλω να γίνω ο χαλαρός άνθρωπος που κάνει τα πάντα γρήγορα και αποτελεσματικά χωρίς να σκάει και πολύ
ίσως γιατί δεν έχει νόημα να σκας για το παραμικρό,
μπορεί να μην έχει νόημα να σκας ούτε για τα μεγάλα πράγματα...

Αυτό το τραγούδι έχει τόση ένταση που όταν μάθω τις κινήσεις νιώθω πως θα το χορεύω και θα μπορώ να δείξω την ένταση και στους γύρω μου, γιατί μου αρέσει να βλέπω να χορεύουν και να νομίζω πως βλέπω τι νιώθουν- δεν είναι οι κινήσεις μόνο, ούτε η μουσική, είναι εκείνο το κάτι ανάμεσα.

Και θέλω κάποιον σαν τη μαμά μου να με καθοδηγήσει και να με βάλει στον ίσιο δρόμο, όταν ξεστρατίζω και τεμπελιάζω και χάνομαι στην κούραση και τα πολλά πάρε-δώσε.

Νιώθω αποδοτική αλλά κατά βάθος θέλω να κερδίζω κάτι από ότι κάνω, κι έτσι λέω πως ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις και κινείσαι.

Και μετά έρχονται οι υποχρεώσεις και τα γλυκά σου μάτια που με κοιτάζουν στο τέλος της ημέρας. Ή που δε με κοιτάζουν και αναρωτιέμαι τι να βλέπουν. Και μετά κλείνω και τα δικά μου και ονειρεύομαι να σε συναντήσω και στον ύπνο μου.

Αυτά.

No comments: