Σκέφτομαι περί ευτυχίας και νιώθω μέσα στην ευτυχία. Αναρωτιέμαι τόσο συχνά πια, αν μου οφείλεται τόση ευτυχία. Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που ενίοτε φοβάμαι. Αναρριγώ κάθε φορά που μου λένε ευχαριστώ. Μακάρι να μην υπήρχε πόνος στον κόσμο, μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω κάθε πόνο. Θεέ μου, κάνω μια μεγάλη προσευχή, να μπορούσαμε να ανακουφίζαμε κάθε δύσκολη κατάσταση, σωματική και ψυχική, να μην υπήρχαν αδικίες.
Καθώς πίνω τον πρώτο γαλλικό της φετινής σεζόν, ενθουσιασμός, όπως πάντα, για κάθε νέο ξεκίνημα, και μετά ποτέ δε μου φαίνεται αρκετός ο χρόνος, σαν να θέλω πάντα κι άλλα, κι είναι αυτό το κίνητρο για να γουστάρω να βλέπω τη συνέχεια.
Αλλάζω σημαίνει εξελίσσομαι, και κάθε αλλαγή μού κάνει κλικ στα νευρικά μου κύτταρα. Εξιτάρομαι, παίρνω φόρα από το καθετί μικρό. Απορώ με τους ανθρώπους που έχουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όμως απολαμβάνουν το τώρα, με τρομάζει η αβεβαιότητα και γι αυτό απολαμβάνω τόσο την μεσοπρόθεσμη βεβαιότητα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται...
Κάπου στο ανάμεσα ψάχνω να φτιάξω ένα πρόγραμμα για τη ζωή μου. Σαν να ποντάρω στο ότι η ευτυχία θα συνεχιστεί. Γιατί δεν μπορώ να ζω αλλιώτικα, ο μετριασμένος ενθουσιασμός με το φόβο της απογοήτευσης δεν είναι καλό όπλο πάντοτε. Πρέπει να κοιτάς ψηλά αν θες να φτάσεις εκεί. Και το ψηλά δεν είναι το "ψηλά" που εννοείται στις κοινωνικές συζητήσεις, it's another high state that my mind conceives.
Σκέφτομαι τις τρεις σκέψεις του Πυθαγόρα πριν τον ύπνο, πού παρασράτησα, τι από αυτά που έπρεπε να κάνω δεν έκανα, τι καλό έκανα. Αυτογνωσία που πονάει. Αν τα σκεφτείς αυτά, μπορεί και να μην κοιμηθείς, μπορεί όμως μετά από πολύ κόπο και άυπνα βράδια, να κοιμηθείς βαθιά και ήρεμα. Και τίποτε άλλο δε μου έδινε παλιότερα περισσότερη αυτοπεποίθηση από το γεγονός ότι καταφέρνω να κοιμάμαι έναν ήσυχο ύπνο. Παλιότερα, γιατί τώρα θερίζει η κούραση και ποτέ δε συμμάχησα καλά με την κούραση. Τα έχω μπλέξει ενδεχομένως στο θέμα της αυτογνωσίας τελευταία. Όπως και στο κομμάτι της αυτάρκειας. Αρνούμαι πλέον την αυτάρκεια και την αυτονομία. Είμαι άνθρωπος με ανάγκες και δεν έχω κανένα πρόβλημα πια με αυτό. Ακόμα και αν φάω τα μούτρα μου, there is always the next stop to get off the train. Ή, έτσι θέλω να πιστεύω.
Από τη μια κοιτάζω τις ανεξάρτητες γυναίκες και τις θαυμάζω για το ποιόν τους, από την άλλη δε βρίσκω μεγαλύτερη ευτυχία από εκείνη της οικογένειας, εκείνη τη στιγμή το βράδυ που μέσα στο σκοτάδι ακούς μια ανάσα, ή και παραπάνω, και δεν είναι βαριά ούτε μυρίζει οινόπνευμα, αλλά μοσχοβολά προδέρμ και αγάπη. Oh, τα ένστικτα βαράνε γκελ μού φαίνεται;-) Δεν είναι ότι ο κόσμος χρειάζεται κι άλλους στον πλανήτη για να επιβιώσει, αλλά να, όταν βλέπεις τη ζωή εξαρχής ωριμάζεις περισσότερο από κάθε άλλη εμπειρία. Σαν να ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο, κι ας στέκεις ακίνητος στο στρώμα αγκαλιά με ένα βρέφος. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για τίποτα, λέω, κι έτσι πρέπει να τολμάς, και τα ταξίδια και την ακινησία, ό,τι σου κάθεται πιο βατό σε κάθε περίσταση.
Αν μπορείς να εμπνέεις σεβασμό με ό,τι κάνεις, ακόμα και αν στην προσπάθειά σου αυτή, σε χλευάσουν, αν έχεις αυτή την υπομονή, τότε μια μέρα θα κλείσεις τα μάτια σου ήσυχος.
Θαυμάζω την αξιοπρέπεια στους ανθρώπους, και τον ευγενή τους πόνο, και τις ευγενείς τους αγωνίες. Για τα υπόλοιπα, συχνά τους λυπάμαι. Και όμως δεν νιώθω τόσο καλός άνθρωπος ώστε να έχω και δικαίωμα να λυπάμαι τον κόσμο. Αυτά για σήμερα.
Sweet επερχόμενα birthday, παρεπιμπτόντως, κοπέλα με το όνομα που αρχίζει από Δ, αν τύχει και διαβάσεις μια από αυτές τις μέρες. Φιλιά.
