Υπάρχει μια κακιά ώρα, που πρέπει να πάρεις την απόφαση। Είσαι μόνος σου, σ αυτό, το ξέρεις? Ή θέλεις να το ξαναμάθεις? Θα το ξαναμάθεις, λοιπόν।
Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να θυσιάσει κάποια κομμάτια του εαυτού του για τον άλλο, δεν θα το κάνει όταν μεγαλώσει। Και αυτός που είναι γλυκός αλλά μόλις τον κατηγορήσεις αντιδρά και απαντά με κατηγορίες, δεν είναι άντρας। Το ξέρεις έτσι?
Το ήξερες καλά ότι θα έρθει αυτή η στιγμή αλλά δε μετανιώνεις για ό,τι επέλεξες, το ξέρεις κι αυτό, το ήξερες απ΄την αρχή, αλλά να, δεν είναι κι εύκολο να βλέπεις τα πράγματα πάντα σαν ενήλικος।
Στο τρένο βλέπω κοπέλες στα २०+ να τεντώνουν το πόδι όσο περιμένουν το συρμό, σαν να είναι έτοιμες να ξεκινήσουν πιρουέτα, και κάπου ανάμεσα στο τεντωμένο γόνατό τους βλέπω το δικό μου αδιάφορο λίκνισμα στις μουσικές στα ακουστικά μου, πριν λίγα χρόνια। Τώρα αυτό το λίκνισμα περιορίζεται στο μυαλό μου, καμιά φορά νιώθω ότι ακόμα κι εκεί "με βλέπουν"।
Υπάρχουν κι οι κακές στιγμές, ο χρόνος όμως δεν παγώνει και ζωές δεν έχουμε δυο। Ρέστα δεν επιστρέφονται, και, θα το μάθεις αργότερα, είναι κι αυτό τουλάχιστον μια ανακούφιση।
Καλό βράδυ στα απάτητα μυαλά.

Περπατάς...

Και όσο περπατάς, βλέπεις, και όσο βλέπεις, Θέλεις να διαμαρτυρηθείς (άπειρες φορές την ημέρα), Που πηγαίνεις υπομονετικά λίγη λίγη την ανακύκλωση για να δεις κάποιον ηλίθιο να πετάει στους κάδους το σκουπιδαριό του, που οι ράμπες για αναπήρους χρησιμοποιούνται από διανοητικά αναπήρους που το παίζουν έξυπνοι, που υπέροχα κτίρια, κοσμήματα της πόλης, δεν τα βλέπεις γιατί είναι παρατημένα στα ποντίκια και στο πεζοδρόμιό τους οι μαύροι πουλάνε τσάντες μαιμούδες και στήνονται τα παζάρια... Και που όποιος γουστάρει να χτίσει κοτσάρει μια επιβλητική πλαστικούρα σε φλούο χρώμα στην πρόσοψη του κτιρίου, κιτς, κιτς, κιτς।



Σημασία στο ταξίδι δεν έχει το πόσες ημέρες κάθεσαι στον τόπο που πας, αλλά πόσες μέρες κάνεις να συνειδητοποιήσεις ότι έλειπες κι επέστρεψες... Κάθε φορά που επιστρέφω λέω όχι πάλι ταξίδι, και μόλις βρεθώ τυχαία σε ιστοσελίδα με εισιτήρια..... το μυαλό μου παίρνει φόρα... Φόρα, κατηφόρα.... Κι ο θεός ο ίδιος δε με σταματά!


Τελευταία σκέψη για τώρα, σκέφτομαι πόσο απέχει το να αντιπαθείς κάποιον απλά, από το να το λες και να αφιερώνεις χρόνο από το χρόνο σου για να κριτικάρεις κάποιον που κατά τη γνώμη σου δεν αξίζει। Και πόσο κοστίζει να ανοίξεις στον άλλο μια πόρτα, και με ποιο κριτήριο κάποιοι άνθρωποι αντιπαθούν κάποιους εξαρχής, χωρίς λόγο και αφορμή... Ποτέ δεν το κατάλαβα...Καλημέρα।

Μαχαίρι στη μιζέρια

Προσπαθώ από εχθές να παλέψω με τη μιζέρια των ανθρώπων... Έχω ταχθεί ανυπόμονα εναντίον της λοιπόν। Έχω την ματαιόδοξη αίσθηση ότι αν κάποιος είναι κοντά μου, μπορώ να διώξω τα σύννεφα। Αλήθεια, το πιστεύω। Δεν έχω τις λύσεις, ούτε την αποφασιστικότητα του αιώνα, έχω όμως καθαρό μυαλό και συνείδηση, και οι σκέψεις μου είναι ορεξάτες। Ό,τι και να συμβαίνει, με τρέφει κάτι που πηγάζει από μέσα μου, και όποτε βρεθώ δίπλα σε κάποιον προσπαθώ να τον συνεφέρω στην ανεμελιά, όση μπορεί να υπάρχει στην ενήλικη ζωή। Γίνομαι τούρκος όταν συναντώ τον κυνισμό, δεν είναι για μένα η απογοήτευση। Το λέω στον εαυτό μου από μικρή। Όχι ότι όλα είναι ρόδινα, αλλά να, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα। Μικρή διάβαζα την Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, μια σειρά παιδικών βιβλίων, όλα από γυναίκες συγγραφείς, και θυμάμαι την Πολυάννα που αντί να κλαίει που της είχαν κάνει δώρο πατερίτσες, έβρισκε τον τρόπο να τις χαίρεται, γιατί απλά δεν τις χρειαζόταν।
Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι να κοιτάζω τα βράδια το απέναντι ξενοδοχείο και να βλ΄πω τι σχέδιο σχηματίζουν τα φώτα των αναμμένων δωματίων... Άλλοτε καρδιά, άλλοτε κάτι άλλο, αλλά πάντοτε υπάρχει φως। Δεν θέλω άλλο οι άνθρωποι γύρω μου να βυθίζονται στα σκοτάδια τους, ούτε κι εγώ να το κάνω, είμαι πεπεισμένη πως ό,τι και να καταφέρω στη ζωή μου, που δε μετριέται με επιτυχίες, δημοσιεύσεις, εμπειρίες, είμαστε όλοι άνθρωποι και χρέος μας είναι να το θυμίζουμε στους γύρω μας। Αν δε μπορείς να νιώσεις την αγάπη και να είσαι ευτυχισμένος μόνο και μόνο επειδή έχεις τον ήλιο από πάνω σου, ή θα τον έχεις αύριο, ,μεθαύριο, έχεις όμως ένα σπίτι να σε φιλοξενεί και την δυνατότητα να τρως, να κοιμάσαι σαν άνθρωπος, και αν έχεις τις μαύρες σου να έχεις έστω άνθρωπο να το μοιραστείς, τότε τι να κάνεις τις φιλοδοξίες σου, σκέφτομαι। Οι γύρω μου πνίγονται στους ατέρμονους στόχους τους, στα λεγόμενα των άλλων, εκτροχιάζονται, αποφασίζουν και λένε πως το έκαναν από ανάγκη, δεν αποφασίζουν και λένε πως φταίνει οι καταστάσεις που δεν το αποφάσισαν... Ό,τι και να γίνει, θέλω να μείνω πάντα έτσι, να προσπαθώ να βρίσκω τα φωτισμένα δωμάτια και όχι τα σκοτεινά, και αν μπορώ, στα σκοτεινά να τρυπώνω και να ανάβω λίγο το φως।
Γιατί αν δεν ελπίζεις, τότε τι στο διάολο προσπαθείς να μας πείσεις ότι κάνεις εδώ πέρα?

Κάτι να θυμηθώ, κάτι ν αρχίσω...

Όλη μου τη ζωή κρυβόμουνα γιατί
το θελα μα φοβόμουνα να φύγω
κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ εκδικείται λίγο λίγο

Όλη μου τη ζωή μου βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ κάτι ν αρχίσω
ναναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω...

Μου μάθαν να μισώ,
να αρκούμαι στο μισό,
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω

Να σφίγγω τα λουριά με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι....

http://www.youtube.com/watch?v=kxknhgYFs_E

Οι αθώοι άνθρωποι, για να μείνουν αθώοι, πρέπει να κρατάνε την αθωότητα για τον εαυτό τους। Γιατί αν είσαι αθώος, είσαι βλάκας। Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί για τους περισσότερους ανθρώπους η ειλικρίνεια είναι τόσο δύσκολη। παίρνεις το δικαίωμα (επωμίζεσαι το καθήκον, κατά τη γνώμη σου) να προστατεύσεις τον άλλο από μια αλήθεια, που αν είχαμε συνηθίσει να την ακούμε από μικροί θα μας ήταν τώρα πολύ πιο εύκολη ।
Ο προσωπικός κόπος και χρόνος του καθενός είναι ό,τι έχει ο καθένας για τον εαυτό του, τουλάχιστον για να βρει την δική του, προσωπική αλήθεια। Τελικά όσα ταξίδια και να κάνεις, προορισμός μας είναι, αν μη τι άλλο η συντροφικότητα, πιστεύω। Τίποτα άλλο δεν είναι πιο σημαντικό από την πίστη ότι μαζί με τους αγαπημένους σου θα προχωρήσεις εκεί που σε πάει ο δρόμος। Όχι κάπου συγκεκριμένα।
Είναι ωραίο να κοιτάζεις τους ανθρώπους με καλό μάτι, να μπορείς να έχεις αγνή καρδιά και μέσα στην πολλή σύγχυση του κόσμου, να μην ξεχνάς πως καλός δεν λέγεσαι μόνο τις στιγμές που ονειρεύεσαι σπίτι σου, μόνος σου, και εύχεσαι να ήταν όλα ωραία στον κόσμο, τραλαλα τραλαλο... Καλός είσαι όταν μπορείς να ( ανεξάρτητα από το αν ξέρεις τον άλλο ή όχι) χαίρεσαι με την επιτυχία του, όταν ξέρεις πως δεν έχεις εμποδίσει κάποιον άλλο στο δρόμο του (ακόμα κι αν εσύ εννοείς άθελά σου, το "άθελα" είναι μεγαλομικρή κουβέντα, γι΄αυτό και στα δικαστήρια υπάρχει ο όρος της αμέλειας), καλός είσαι όταν μπορείς να μην προτάσσεις τα δικά σου προβλήματα για να μπεις μπροστά από τους άλλους। Νομίζω πως καλός δε γίνεσαι, Γεννιέσαι। Εκτός και αν υπάρχει ακόμα η μετάνοια, γιατί έχω πολύ καιρό να ακούσω μια συγνώμη και θαρρώ πως εξανεμίστηκε στο βωμό της προσωπικής δυστυχίας του καθενός।