Και εγένετο φως

Ξυπνάς, το χάραμα πέρασε αλλά η μυρωδιά του ακόμη κρατάει γερά.
Η πόλη κοιμάται, Σάββατο, όλα αργούν να ξεκινήσουν σήμερα.
Συννεφιά, κρύο απότομο και ξένο,
κελαηδίσματα σού γλυκαίνουν την ψυχή.
Έχεις και σήμερα να κάνεις τόσα.
Κάποια τα θέλεις, κάποια όχι.
Γίνεται μια έκρηξη, και από εκεί που κοιμόσουν ήσυχα,
κάτι σε ταρακουνά.
Συγχύζεσαι, πώς είναι δυνατόν ο κόσμος αυτός να είναι τόσο εύκολα κατεδαφίσιμος;
Δεύτερη σκέψη, η χθεσινή σου κουβέντα με μια ηλικιωμένη κυρία:
"έτσι είναι ,να γλυκαθείς λίγο για να επιστρέψεις", αυτή είναι η πραγματικότητα.
Τι μίζερη επιλογή των ανθρώπων για να επιβιώνουν, λες.
Να ζεις στις δυσκολίες και να ξεφεύγεις ψευδώς για λίγα λεπτά μέχρι να επιστρέψεις σε μια πραγματικότητα ανεπιθύμητη.
Πόση αηδία μπορεί να κινητοποιεί κάτι που κάποτε λαχταρούσες.
Τρίτη σκέψη, " και τι έγινε"?
Μήπως έγινε κάτι που δεν περίμενες ή χάλασε όλος ο κόσμος?
Και οι επιλογές σου πού στηρίζονται αν δεν στηρίζονται αποκλειστικά στα δικά σου θέλω?
Είπαμε να συμβιβάζεσαι, αλλά να θυμάσαι πως κάθε ώρα και στιγμή,
οφείλεις να μπορείς να σταθείς μόνος σου.
Απέναντι στον εαυτό σου και στους άλλους.
Μαγκιά να έχεις προνοήσει να μην πέφτεις,
ή να πέφτεις με στυλ.
Και αν η πρώτη εντύπωση είναι πως πλανάσαι,
και η δεύτερη το ίδιο λέει,
αλλά ποτέ δεν είναι αργά να το πάρεις χαμπάρι.
Αν δεν το κάνεις όμως, λάθος σου μεγάλο.
Μη ζητήσεις μετά ρέστα από κανέναν.

Το χάραμα έφυγε και ο θόρυβος ξεκινά.
Κόρνες, φωνές, νοικοκυρές που απλώνουν ρούχα στις ταράτσες,
σε ένα στοίχημα διάρκειας διώρου με τον ήλιο.
Κι εσύ, θέλεις να κλείσεις τα πάντα και να εξαφανιστείς μέχρι να σού περάσει.
Αλλά δεν θα το κάνεις.
Γιατί δεν το κάνεις;