Επέτειος

Χρωστάμε περιστασιακή συνάντηση με τον εαυτό μας, στην αίθουσα του θρόνου, έξω ας βρέχει ή ας χιονίζει ή ας έχει κρύο, ωστόσο ο εαυτός δεν πρέπει να περιμένει.
Στη δίνη των συνθηκών, πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε πως ο εαυτός ισορροπεί όταν βρίσκει μικρές διεξόδους ελευθερίας, ήτοι ακόμα και αν δεν κάνει αυτά που θέλει, αυτές να μη λησμονούνται αλλά να υπάρχει η ενδότερη φλόγα της επιθυμίας.
Γιατί μπορεί να μην προλαβαίνεις, να μη σου επιτρέπονται παλιές απολαύσεις, όμως το μυαλό δεν πεθαίνει παρά μόνο αν το νεκρώσεις εσύ. Και η ζωή δεν είναι αυτοσκοπός, αυτοθυσία και δικαιολογίες ανθρώπων που απαρνήθηκαν κάθε τους πόθο στο όνομα κάποιας κατάστασης, δουλειάς ή οικογένειας, αλλά ένα σύνολο από εμπειρίες και απολαύσεις και συναισθήματα, και δυσκολίες, στα οποία πρέπει να διατηρείς τον εαυτό σου, (μέχρι τα 60, 70, 80 σου, όσο ζήσεις), παρόμοιο με εκείνος που είχες στα 20 ή στα 30.
Η γοητεία και  ο ενθουσιασμός, χαρίσματα -όπως νομίζεται- της νεότητας, να σε συνοδεύουν όπου και να είσαι, όπως και να είσαι, όσο και να είσαι.

Inner vision

Inner vision I am lost among the clouds
Old superstitions getting ugly low and loud
I can make no decisions, I rely on inner vision
To show me the way within and without
I try my best to be as truthful as I can
Inner vision guides my hand
Oh will you ever understand?

The road was empty, someone took me by the arm
And reassuring me, she meant to do no harm
And in the darkness she confided to my soul
I never felt so alive, oh no I never felt so whole
I closed my heart to her, I know that it was wrong
But inner vision leads me on
Say what else could I have done?

I turn my eye then to the shipwrecks in the deep
Lost rivers whisper to me even as we speak
Do I seem helpless to you?
Well you don't see what I see, do you?
Are dreams so real to you they keep you from your sleep?
I sense my fire dying, I see my eyes are turning blank
As I turn back into your ranks
But inner vision's alive, alive, alive...

 

Υπόσχεση...

Ποτέ να μην ξεχνάς αυτό που ονειρεύτηκες, ακόμα και όταν το αποκτήσεις.

Και ποτέ να μην ξεχνάς ότι τη ζωή σου την ορίζεις εσύ, και αν θέλεις να την ορίζεις με αξιοπρέπεια, αυτάρκεια και ελευθερία, οφείλεις στον εαυτό σου να μην το αμελήσεις ποτέ αυτό.

Και να μην ξεχνάς, ανάμεσα στις υποχρεώσεις, τα άγχη, τις υπερβολές των άλλων, πως η προσωπική σου γαλήνη και ισορροπία αρκεί για να κρατήσει τον κόσμο σου σταθερό.

Psychosocial support

Maybe you should discuss all those you couldn't say in front of anyone...
You fell afraid, feel afraid.
Chasing shadows of what you wanted and forgot it on the road.
Let it be, you said one day, and then you fell asleep again.

No, bad dreams don't forget about you, if you don't take care of you.

A sense of nothing inside you, when you breathe surprisingly calm.
You stand still, watching days going by so pleasantly,
but always something stands up there, besides the moon, wathcing you, waiting for you to wake up, crying for lost innocence, for wanted freedom.

Things don't change much,
you are still waiting and you don't know how to change things.

You won't change things.
Get rid of the weight or get buried by it.

Τι έμαθα στο τέλος του Αυγούστου...

Τι μου έμαθε μια ακόμη μέρα του Αυγούστου...

Ότι με γεμίζουν λίγα πράγματα, και αυτά αρκούν. Τα καινούρια πράγματα, όσα μοιράζομαι, το να προσφέρω κι ας είναι κουραστικό, να ετοιμάζω κάτι για τους άλλους και να το απολαμβάνουμε παρέα, το να προσπαθώ και να ολοκληρώνω την προσπάθεια σαν καλό και ώριμο παιδάκι.

Ότι υπάρχουν άνθρωποι καρμίρηδες, όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο. Καρμίρηδες στα λεφτά, στα αισθήματα, στον τεχνοκρατικό τρόπο που αναζητούν να οικοδομήσουν τη ζωή τους. Αναγνωρίζω όμως πως μπορεί να είναι ευγενέστατοι και να έχουν άλλα προτερήματα.

Ότι όσο κι αν πιστεύω πως με τους ηλίθιους δεν πρέπει να αντιπαρατίθεσαι, καμιά φορά οφείλεις να απαντάς στην ηλιθιότητα. Με τρόπο αφοπλιστικό και χωρίς να χαλάσω σπιθαμή από την ηρεμία μου.

Όπως και να το κάνεις, να ωρύεσαι για να αποδείξεις το αναπόδεικτο, δεν αξίζει.

Μού έμαθε ακόμη για ακόμη μια φορά ότι ο πόνος εξαγνίζει και μπορώ μετά την έλευσή του να ξανασηκωθώ, brand new, ας πούμε.

Ότι μπορείς να πλησιάσεις ανθρώπους, αν το αισθάνεσαι, ακόμα κι αν φοβάσαι λίγο να ξεβολευτείς. Και ότι το αποτέλεσμα δε σε απογοητεύει.

Και ότι αν ξεπεράσεις λίγο την αδράνειά σου, ο άλλος ανταποκρίνεται σαν το νόμο δράσης- αντίδρασης.

Ότι δε γίνεται να είσαι στην ίδια φάση με τους αγαπημένους σου πάντα, αλλά αυτό δε μειώνει την ποιότητα της σχεσης σας. Απλά είναι δείγμα υγιούς συμπεριφοράς.

Ότι αρκεί συχνά το πρώτο βήμα, για να κάνεις όλα τα υπόλοιπα. Η φόρα μετράει.

Ότι σε μερικούς ανθρώπους χωρίς να κρατάς κακία, μπορείς απλά να τούς επιτρέψεις να τούς λείψεις.

Ότι είναι κρίμα να ευτελίζεσαι όταν το εξωτερικό σου πρεσβεύει κάτι classy... Ακυρώνεις τον αέρα σου.

Ότι τα λουλούδια σου, οι μαγειρικές σου, η προσωπική σου μοναξιά, είναι αξίες ανεκτίμητες.

Ότι είναι ότι πιο όμορφο να δίνεις ευχές, σε όποιον μπορείς, σε όποια κατάσταση και να βρίσκεσαι.

Ότι τα ταξίδια που ονειρεύομαι είναι η επιταγή για την υπόλοιπη ζωή μου. Το όνειρο είναι το πρώτο, ανεπίσημο, διαβατήριο.

Ότι μπορεί να μη με απασχολεί τίποτα από το κοινότοπα σοβαρά ζητήματα, ότι μπορεί να ζω στον κόσμο που με ενδιαφέρει και να αποκόπτω καθετί αποδεκτά σημαντικό, και όμως να επιβιώνω όμορφα και αρμονικά στον κόσμο των σοβαρών ανθρώπων.

Ότι η ζωή προχωράει με έναν ωραίο ρυθμό, με αλλαγές ευπρόσδεκτες, με άλλες, όχι τόσο, στις οποίες τελικά προσαρμόζεσαι, ότι όλα είναι περαστικά, όπως κι εμείς, σημασία όμως έχει να χτίζεις κάτι όμορφο, κι ας νομίζεις στην αρχή ότι είναι κάτι μικρό, ανόητο. Φτάνει μια μέρα να μπορείς να στηριχτείς κάπου, σε μια απρόβλεπτη στιγμή.

Καλό Σεπτέμβρη.

Summer rules

Η ζωή κυλάει αλλιώτικα το καλοκαίρι. Ανάμεσα στα μελτέμια, οι σκέψεις πυρώνουν και λιώνοντας, σχηματίζουν εκμαγεία αλλοτινών εποχών.

Η ραστώνη των διακοπών είναι ευλογία. Όπου και να' σαι. Μπορεί να είσαι στο νησί και να τρέχεις ολημερίς μεταξύ πρωινού- μπάνιου- καφέ και μπίρας, ανθρωπάκια πιεσμένα ακόμα και στον ύπνο τους.

Μπορεί και να ζεις στο χάος, και εντός αυτού να συνθέτεις την προσωπική σου Εδέμ.
Αυτό κάνω φέτος.

Σαλιαρίζω με τον ήλιο καθώς χαϊδεύει τους ώμους μου.
Ελιές στο δέρμα μου ξεφυτρώνουν από το πουθενά, σαν επανάσταση στο φως γύρω.

Μπαλκόνια άδεια, πατζούρια κλειστά. Ιδιωτικότητα μέσα στο χάος της μεγαλόπολης. Βγήκαν όλοι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους σε θάλασσες μακρινές, και αγκαλιές αλμυρές.

Αποφάσισα πως σημασία έχει να είσαι εκεί που θέλεις, με εκείνους που θέλεις. Τι νόημα έχει να ταξιδέψεις τα πέρατα του κόσμου αν το μυαλό σου είναι αλλού....

Και μετά αποφάσισα πως το χάρισμά μου να περνάω εξαιρετικά ωραία σε συνθήκες μοναξιάς -και κατ' άλλους, αναγκαστικής κατάθλιψης- δεν έχει εξαλειφθεί παρά τις προσπάθειες που επιβάλλει η ενηλικίωση.

Χωρίς άγχος πια, οι συζητήσεις με τον κόσμο είναι πιο χαρούμενες, η διάθεση για κριτική έχει φθίνει. Το σώμα αναστενάζει μονάχα από τη ζέστη και η ψυχή  αγαλλιάζει.

Οι αποφάσεις είναι πιο μάχιμες, πιο αυθόρμητες, και ο φόβος των επιπτώσεών τους μοιάζει μικρός, ξαφνικά. Όσο λιγότερο ματαιωθείς στο χρόνο λήψης της απόφασης, τόσο λιγότερο ματαιώνεσαι όταν η απόφαση αποδειχτεί λανθασμένη.

Η ευτυχία σου πηγάζει από εσένα. Το να ζεις περιμένοντας δε μπορεί παρά να είναι τάφος για τα όνειρά σου και τις θέλησές σου.

Και το παρελθόν.... Αποστάγματα ζωής που ενσωματώθηκαν, όσο πήγαινε, εντός σου. Δε χρειάζεται άλλη ανασκόπηση.
Και το μέλλον... Μια ψευδαίσθηση προσδοκώμενης ευτυχίας, που αν βουλιάξεις μέσα της δε θα βγεις ποτέ.

Το τώρα... Μια συλλογή από ποιήματα του Λειβαδίτη, κουβέντες φιλοσόφων που θαυμάζεις, ήλιου και άσκησης. Ενδορφίνες που θέλουν να παραχθούν, για να χαμογελάσεις πλατιά στο τέλος της ημέρας.

Χωρίς τηλεόραση, συζητήσεις της παλιάς καθημερινότητας, ή κουβέντες που ξέρεις ότι σε λίγα χρόνια ούτε που θα σε απασχολούν. Κι όμως τις κάνεις, μήπως βγει λίγο ξίγκι από τη μύγα, ή μήπως περάσει ο χρόνος λίγο πιο ανώδυνα. Μού λείπουν τα βράδια, στο πατρικό μου, με τους πάντες να κοιμούνται (ή έτσι νόμιζα έστω), που το σώμα και το μυαλό στέκονταν άγρυπνα και ακίνητα, για να μην ξυπνήσουν κανέναν, και η ζωή κυλούσε στο βωμό μιας καθημερινότητας ιδιαίτερης, τόσο γλυκιάς και τόσο αλλιώτικης. Σαν διάλειμμα παύσης από την υπόλοιπη ζωή σου. Κάπως έτσι ζω και αυτές τις ημέρες. Time freeze εν μέσω καύσωνα.

"Φαίνεσαι πολύ καλά", μού είπαν σήμερα, και γέλασα στη σκέψη πως είμαι πολύ καλά, και -άγνωστο πώς- βγαίνει προς τα έξω.

Μια ξένη γλώσσα, λογοτεχνικά δοκίμια, σκέψεις επιστημονικές που μένει να πάρουν σάρκα και οστά, μαγειρικές δοκιμές, γυμναστική, ηλιοθεραπεία, διακοσμητικές τροποποιήσεις, εκκαθάριση λογαριασμών, ξεσκαρτάρισμα σάπιων πραγμάτων, ύπνος βαρύς κι ασήκωτος, κατά προτίμηση με φύσημα απαλό από το παράθυρο. Σχεδόν δε μού φτάνει ο χρόνος για την αξιοποίηση όλης αυτής της ενέργειας.

Αυτό οφείλει να είναι το καλοκαίρι. Η υποδοχή της νέας (σχολικής- ακόμα και για τους εξωσχολικούς) χρονιάς, ενέχει οπωσδήποτε μέσα της τον αξιοπρεπή αποχαιρετισμό των περατωμένων.

Άδειαζε, και θα γεμίζεις.
  

 

Καλοκαιράκι

Καλοκαιράκι, μεσημεράκι Κυριακής, λατρεία.
Τα τζιτζίκια μού θυμίζουν ότι δεν είμαι σε μια πόλη που μονάχα καίγεται.
Λείπουν οι περισσότεροι, είναι όμως ακόμη πολλοί εδώ που σαν κι εμένα παίζουν με τα καλοκαιρινά τους όνειρα.
Μελτεμάκια στο μπαλκόνι, όνειρα για θάλασσες, και ακόμη περισσότερα για το χειμώνα που θα ρθει.
Αν δεν έχεις ζοριστεί, δε σε νοιάζει να φύγεις ούτε ζηλεύεις, μονάχα απολαμβάνεις.
Εχει το ενδιαφέρον του να στηρίζεις κάποιον στα δύσκολά του.

Ηρεμία από τις λίγες, προνόμιο που θα θελα να έχω σε όλη μου τη ζωή.
Κι αν δεν το έχω, θα το διεκδικώ με την πρώτη ευκαιρία.

Σκέφτομαι πως για να κρίνεις τον εαυτό σου, κριτή πρέπει να βάλεις το παιδί που ήσουν κάποτε. Μόνο έτσι θα δεις αν τα κατάφερες καλά ως εδώ.
 Αν στα μισά από όσα ονειρευόσουν έπεσες μέσα, και στα μισά από όσα κάνεις είσαι περήφανος, τότε, είσαι σε καλό δρόμο, λέω. Η υπέρμετρη αυστηρότητα δεν ήταν το φόρτε μου ποτέ.

Τελευταία εξασκούμαι στη λήψη αυθόρμητων αποφάσεων. Εκπλήσσομαι με τις εξελίξεις των πραγμάτων. Φαντάζομαι πως η τροχοπέδη της κούρασης και της συνήθειας συνέβαλε σημαντικά στην υποβάθμιση αυτής της δεξιότητας, ωστόσο τα κρυφά ταλέντα δεν πεθαίνουν αν δεν το θέλεις εσύ.
Πάντα θυμάμαι πως τα πιο όμορφα πράγματα τα έκανα χωρίς σχεδιασμό κανένα.
Και αυτό, να το σημειώσω, γιατί ο κόσμος ενίοτε είναι τόσο καταιγιστικός που σε κάνει να ξεχνάς και το όνομά σου. Ή, κατ' άλλους, να θυμάσαι μονάχα αυτό.

Καλή εβδομάδα, καλό μήνα, καλές βουτιές σε κρεβάτια δροσερά και νερά εξαγνιστικά.

Ημέρες εργασίας

Απουσία βαψίματος, φυσικότητα, ανάλαφρες κινήσεις. Μια προσπάθεια εξαγνισμού από στιγμές καθημερινής τρέλας τις οποίες έχω σιχαθεί.

Τόσοι άνθρωποι γύρω μου τους οποίους δε ζηλεύω, δε θαυμάζω, και οι οποίοι, με ενοχλούν.
Πόσο κακότροπο να το λέω, πόσο κακότροπο να το σκέφτομαι, μα πόσο κακότροποι κι αυτοί....

Κάθε άνθρωπος μέσα στο προσωπικό του χάος αφήνεται σε κυκεώνες ματαιοδοξίας, δημιουργώντας σχέσεις αρρωστημένες, φανταζόμενος πράγματα και καταστάσεις που δεν υφίστανται.

Τι σε νοιάζει, μου λες, μα με νοιάζει αν πρέπει όλα τούτα να τα ακούω, να με ζαλίζουν κι ας μην με ενδιαφέρουν, να με παρενοχλούν στην καθημερινή μου ησυχία.

Προσπαθώ να βρω την εσωτερική μου αρμονία εντός των δυσχερών περιστάσεων, να μη με αγγίζει τίποτα, να απαντώ μόνο όταν με σέβονται, να μην απαντώ όταν ακούω μαλακίες. Πόση αυτοσυγκέντρωση να βρει κανείς όταν σέρνεται από την κούραση;

Κρατήσου άλλη μια φορά, κάνε λίγη υπομονή μέχρι να βρεις τη δύναμη να δεις την καλή πλευρά του καθενός.

Κοινώς, ό,τι σιχαίνεσαι, πρόσεχε να μην το βλέπεις καν.
Να μην υπάρχει για σένα, να μην το υπολογίζεις περισσότερο από ένα σκουπίδι στο μάτι σου ή ένα μυγάκι κοντά στο αυτί σου, και να μην το αφήνεις να μουτζουρώνει την ομορφιά του κόσμου σου.

Χωρίς πρόσθετα, χωρίς συντηρητικά, ψάξε μονάχα να βρεις ανθρώπους που να αξίζουν τον κόπο. Ανθρώπους που να αξίζει να γνωρίσεις.

Across this universe

Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι που κινείται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου σε μια μεγάλη πόλη. Ψώνια εδώ, φαγητό παραδίπλα, ποτό λίγο παραδίπλα. Όλα κοντά, κι οι ανθρώποι σου εδώ γύρω όλοι.
Σχεδόν ευτυχία.
Κάποιοι έρχονται στα μέρη σου για να σε δούνε, όταν εσύ αδυνατείς λόγω περιστάσεων.

Εικοσιτετράωρα φυλακής, τα μυαλά στα κάγκελα που σε περικλείουν άθελά σου.
Βαρέθηκες, κουράστηκες, ανυπομονείς να τελειώσεις.
Σού λείπει ο εαυτός σου.

Αξίζει να τα φορτώσεις τώρα στο τέλος? Μόνο θα χάσεις, λένε κάποιοι.
Τι θα χάσεις ακριβώς?

Μουσικές που δεν ανακάλυψες, ήχοι που δεν κάλυψαν τις σκέψεις που -έτσι κι αλλιώς- η κούραση σού καταστέλλει.

Ανησυχείς. Γιατί?
Όπου βλέπεις αδυναμία ή πρόβλημα, να κινητοποιείσαι να το φτιάξεις.
Δεν έχεις όρεξη? Βρες την.

Το κίνητρο πάντοτε είναι η απόλαυση οτιδήποτε καινούριου.
Μέσα στη συνάφεια του κόσμου την πολλή,
προσπάθησε τη ζωή σου να την κρατάς μακριά από καθετί ανούσιο.
Καθετί μπορεί να εισχωρήσει στις σκέψεις σου και στην καθημερινότητά σου, αν το αφήσεις.

Δώσε βάση στα θέλω που εκκρεμούν μεταξύ των ωρών φθοράς σου.
Άβουλα προσεύχεσαι και αναρωτιέσαι όλη μέρα, πότε θα τελειώσει όλο αυτό.
Αντί να το απολαμβάνεις.
Μα πώς να απολαμβάνεις αν δε μπορείς να κουνήσεις το σώμα σου, λέει μια ενδότερη φωνή.
Ας είναι για σήμερα, αύριο θα μπορείς, λες.

Με μια αλλιώτικη ματιά, τα άσχημα παύουν να είναι τόσο άσχημα αν επικεντρωθείς στα μύρια περισσότερα όμορφα.
Γιατί να χαλάσεις την εικόνα ενός κόσμου που απλά συνεχίζει να κινείται, αντί να συμμετέχεις στην ομορφιά του?

Και κάπως έτσι ξεπρόβαλαν οι πρώτες δειλές σκέψεις μετά από 72 ώρες "φυλάκισης".
Γιατί, ό,τι και να κάνεις, ο εαυτός σου θα ανασταίνεται και θα επιστρέφει.
Κι ας μη σε καταλαβαίνει κανείς, δεν έχει νόημα να το παίξεις ήρωας αν έχεις φάει το ζόρι.

Το θέμα είναι να μη σε κερδίζει το ζόρι σου, να το απολαμβάνεις με έναν δικό σου ιδιαίτερο τρόπο. Να μη γίνεσαι έντομο.
Τώρα ξυπνάς δειλά, αργότερα πιο δυνατά.

Και εγένετο φως

Ξυπνάς, το χάραμα πέρασε αλλά η μυρωδιά του ακόμη κρατάει γερά.
Η πόλη κοιμάται, Σάββατο, όλα αργούν να ξεκινήσουν σήμερα.
Συννεφιά, κρύο απότομο και ξένο,
κελαηδίσματα σού γλυκαίνουν την ψυχή.
Έχεις και σήμερα να κάνεις τόσα.
Κάποια τα θέλεις, κάποια όχι.
Γίνεται μια έκρηξη, και από εκεί που κοιμόσουν ήσυχα,
κάτι σε ταρακουνά.
Συγχύζεσαι, πώς είναι δυνατόν ο κόσμος αυτός να είναι τόσο εύκολα κατεδαφίσιμος;
Δεύτερη σκέψη, η χθεσινή σου κουβέντα με μια ηλικιωμένη κυρία:
"έτσι είναι ,να γλυκαθείς λίγο για να επιστρέψεις", αυτή είναι η πραγματικότητα.
Τι μίζερη επιλογή των ανθρώπων για να επιβιώνουν, λες.
Να ζεις στις δυσκολίες και να ξεφεύγεις ψευδώς για λίγα λεπτά μέχρι να επιστρέψεις σε μια πραγματικότητα ανεπιθύμητη.
Πόση αηδία μπορεί να κινητοποιεί κάτι που κάποτε λαχταρούσες.
Τρίτη σκέψη, " και τι έγινε"?
Μήπως έγινε κάτι που δεν περίμενες ή χάλασε όλος ο κόσμος?
Και οι επιλογές σου πού στηρίζονται αν δεν στηρίζονται αποκλειστικά στα δικά σου θέλω?
Είπαμε να συμβιβάζεσαι, αλλά να θυμάσαι πως κάθε ώρα και στιγμή,
οφείλεις να μπορείς να σταθείς μόνος σου.
Απέναντι στον εαυτό σου και στους άλλους.
Μαγκιά να έχεις προνοήσει να μην πέφτεις,
ή να πέφτεις με στυλ.
Και αν η πρώτη εντύπωση είναι πως πλανάσαι,
και η δεύτερη το ίδιο λέει,
αλλά ποτέ δεν είναι αργά να το πάρεις χαμπάρι.
Αν δεν το κάνεις όμως, λάθος σου μεγάλο.
Μη ζητήσεις μετά ρέστα από κανέναν.

Το χάραμα έφυγε και ο θόρυβος ξεκινά.
Κόρνες, φωνές, νοικοκυρές που απλώνουν ρούχα στις ταράτσες,
σε ένα στοίχημα διάρκειας διώρου με τον ήλιο.
Κι εσύ, θέλεις να κλείσεις τα πάντα και να εξαφανιστείς μέχρι να σού περάσει.
Αλλά δεν θα το κάνεις.
Γιατί δεν το κάνεις;

The big calm

Πάντοτε εντυπωσιαζόμουν από τις μικρές κουβέντες που μπορεί να σου πει ένας άγνωστος.
Η σχέση, λέει, πρέπει να τελειώνει όταν έχει φθαρεί.
Το φαγητό όσο κι αν το βάλεις στα μικροκύματα, δε μένει για πολύ ζεστό.

Θέλει θάρρος για να είσαι καλά, θέλει πυγμή και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά, λοιπόν.
Και θέλει και δυναμισμό, όταν βλέπεις πως ο άλλος κοιμάται πιο πολύ.
Εσύ να ξυπνάς και να πράττεις.

Και να συνδυάζεις όλες σου τις στιγμές με ένα τραγούδι, έτσι μένει η στιγμή αναλλοίωτη στο χρόνο.
Όπως έγινε με τους portishead, τους bang gang, τους raveonettes, τους Franz ferdinard, την pati yang, τον chris rea, τους deus, τη σπείρα σπείρα ακόμα. Ό,τι έτυχε να παίζει στο μυαλό σου τη στιγμή των μεγάλων συλλήψεων.

Άπλετος χρόνος....

Ελεύθερος είναι ο χρόνος στον οποίο το μυαλό σου είναι ελεύθερο από υποχρεώσεις.
Τότε γίνονται τα ταξίδια του νού που χρειάζεσαι για να επιβιώνεις.

Τα καλύτερα ταξίδια, όταν δεν μπορείς να τα κάνεις κυριολεκτικά, γίνονται σε στιγμές απόλυτης αδράνειας. Τότε παίρνει φόρα το θυμικό σου και φτάνει σε εξωτικά τοπία, που δεν είχες φανταστεί.

Κάπου μέσα στις αναζητήσεις της κάθε μέρας, συνειδητοποιείς ότι έχεις φάει τόσο χρόνο ψάχνοντας για κάτι που δεν ονειρευόσουν. Delete. Δε θα οργώσεις το μέλλον αν δεν ευχαριστηθείς το παρόν.

Ωραία τα σχέδια, αλλά οι αυθόρμητες πράξεις είναι λιγότερο παραπλανητικές.

Εύκολα συνειδητοποιείς ότι ουδείς αναντικατάστατος, και ενα ωραίο πρωί δε θα ανήκεις ξανά πουθενά. Και για την αποφυγή αυτής της αμήχανης συγκυρίας, οφείλεις να προβλέψεις.

Ωραία η αδράνεια όταν είναι δικαιολογημένη, και με ημερομηνία λήξης.

Κι ένα τραγουδάκι για τη συναισθηματική κακοποίηση, τον εθελούσιο θυματισμό και το σύνδρομο της Στοκχόλμης, που έχουν, χωρίς να το ξέρουν, πολλοί από εμάς (γιατί όχι και εμείς, άλλωστε).

https://www.youtube.com/watch?v=bqqLXapEcUY
"Κι όταν με πληγώνεις κι όταν με πουλάς...
Κι όταν με στριμώχνεις, μ' εκβιάζεις, μου κολλάς...
Νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός, σ' ευχαριστώ!

Κι όταν δε με θέλεις κι όταν με πουλάς...
Κι όταν με στριμώχνεις, με βιάζεις , με χτυπάς...

ΝΙΩΘΩ ΤΥΧΕΡΟΣ, ΝΙΩΘΩ ΤΥΧΕΡΟΣ!!! Σ' ευχαριστώ...."

......................................Παυσίλυπα για τα μάτια του κόσμου.
 

Έξι μήνες

Τι θα γινόταν αν μου απέμεναν έξι μήνες...
Θα αφιέρωνα περισσότερο χρόνο στους φίλους μου, θα τους άκουγα περισσότερο και τα προβλήματά τους θα προσπαθούσα να τα αναλύσω, να τα απαλύνω, να τα μικρύνω.
Θα διάβαζα το ίδιο, για να κάνω καλά αυτό που κάνω, όσο το κάνω.
Θα έψαχνα πίσω από τις συμπεριφορές των άλλων κάποια δικαιολογία, γιατί ποτέ δεν μπορείς να κρίνεις τον άλλο αν δεν ξέρεις όλα του τα προβλήματα στην έκτασή τους.
Θα διεκδικούσα περισσότερες αγκαλιές και φιλιά, σαν η επαφή να παρατείνει το εφήμερο.
Δε θα βιαζόμουν. Θα κοίταζα με περισσότερη προσοχή τη λεπτομέρεια των όμορφων και των άσχημων πραγμάτων.
Δε θα γκρίνιαζα. Η μιζέρια είναι κακή ανάλωση του εαυτού.
Δε θα φοβόμουν. Όταν κάτι δεν μπορείς να το αλλάξεις, δεν το φοβάσαι.
Δε θα πρόσβαλλα τον εαυτό μου. Το σώμα και η ψυχή θέλουν σεβασμό, για να ξυπνάς και να κοιμάσαι με σώμα ανάλαφρο και μυαλό καθαρό.
Αν είχα έξι μήνες μπροστά μου, οι συζητήσεις για το μέλλον θα ήταν ανόητες, οι ανησυχίες για τη ζωή μηδαμινές.
Θα έκανα ταξίδια, θα αναζητούσα ωραίους ανθρώπους και ωραία μέρη για να κοιτάζεις.
Θα έδινα όση αγάπη μπορώ περισσότερη, χωρίς να με νοιάζει η ανταπόδοση.
Θα άκουγα την ίδια μουσική, θα πήγαινα στη δουλειά, θα έψαχνα το ευχαριστώ και την απάλυνση του πόνου για τη δική μου μικρή ευημερία.
Θα έκλεινα την τηλεόραση για πάντα, θα έβλεπα ταινίες για να ονειρεύομαι, θα έκλεινα τα μάτια στο κακό, θα ζούσα όπως ζω με περισσότερη αφέλεια και περισσότερη ευγένεια.
Θα έβγαζα φωτογραφίες για να απαθανατίσω το τίποτα, για να κοιτάζω όταν δε θα μπορώ να κάνω κάτι περισότερο. Κι ας μην τις έβλεπα ποτέ.
Θα ασφάλιζα ότι πολύτιμο έχω, για να το κληροδοτήσω σε όποιον αγαπώ.
Θα έφτιαχνα χειροτεχνίες, για να κοιτάζω πόσο όμορφο είναι το μπλέξιμο υλικών και χρωμάτων.
Θα έγραφα ένα βιβλίο, για την ομορφιά της αθωότητας και το ανούσιο κυνήγι της ευτυχίας.
Δε θα περίμενα τίποτα γιατί δε θα μού όφειλαν τίποτα.

Όταν δεν έχεις κάτι να περιμένεις, τότε μόνο είσαι ελεύθερος.

My body is not a cage...

Καθετί έρχεται για να σου υπενθυμίσει κάτι που είχες θάψει βαθιά μέσα σου.

Τον άλλο τρόπο να δεις τα πράγματα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να δεις τα πράγματα (παροδικά) από τα μάτια ενός ανάπηρου.

Τον τρόπο με τον οποίο μπορείς να παραιτηθείς, και τον τρόπο με τον οποίο κινητοποιείσαι με λιγάκι ζόρι.

Την ανάγκη που είχες για χρόνο με τον εαυτό σου και τις υποχρεώσεις σου, για ξεκούραση και τεμπέλιασμα χωρίς να σκέφτεσαι το νι και το σίγμα. Γιατί, απλούστατα, δεν σκας για ό,τι δε μπορείς δικαιολογημένα να διεκπεραιώσεις. No regrets is happiness.

Είδες γλυκόπικρα, (πικρά κυρίως, το γλυκά αφορά την ειρωνεία των πραγμάτων και την απεσταγμένη ωριμότητα με την οποία το θωρείς), πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου δεν είναι σε όλες τις στιγμές δίπλα σου. Συναισθηματικά ανάπηροι, καθυστερημένοι, ή όπως αλλιώς. Δεν τους παρεξηγείς, καθένας με τα ζόρια του. Απλά κάπως σε λυπεί όλο αυτό.

Δε σε νοιάζει όμως και πολύ, γιατί αρκεί που οι βασικοί σου μέτοχοι είναι πλάι σου άνευ όρων. Οι άλλοι, ας είναι κομπάρσοι.

Περνάς χρόνο με τον εαυτό σου και η αδράνεια από τιμωρία γίνεται αγαστή επαφή με τον εαυτό σου. Τα λεπτά, ο χρόνος, έχουν άλλη σημασία, ανάλογα με το τι κάνεις.

Αν καθίσεις πολύ, δε θα σηκωθείς εύκολα.

Αν δεν καθίσεις, δε θα δεις ολιστικά τα πράγματα γύρω σου. Κάτι θα χάσεις από τις λεπτομέρειες.

Καθετί που έρχεται, θέλει να σου δείξει κάτι. Τα λάθη σου, ή μια πιο σωστή θεώρηση της ζωής σου. Περαστικό κι ευπρόσδεκτο.  

My body is not a cage, όταν βρίσκομαι εκεί που μ' αρέσει και το μυαλό μου είναι ελεύθερο. Κι ας καθηλώνομαι εξ ανάγκης. Τα καλύτερα ταξίδια τα κάνω αυτές τις μέρες. 

Pla-immobil

Δεν σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω, γιατί απλά δεν μπορώ να το κάνω.
Εγώ και ο καναπές, το πόδι ψηλά, το σώμα έτοιμο να πετάξει, αν μπορούσε.

Έτσι, το μυαλό μου είναι ελεύθερο, οι ώμοι μου λυτοί, και τα όνειρά μου το βράδυ γεμάτα δράση, εκούσιους πρωταγωνιστές κι ενθουσιασμό.

Ένα διάλειμμα από κάθε σωματική εργασία που μού αφαιρεί το χρόνο για σκέψη και ηρεμία.
Ίσως για να θυμηθώ πως σαν σήμερα έφυγες, κι εσύ ξεκουράζεσαι από αλλού.
Πάντα κάτι συμβαίνει τέτοια μέρα, και σε θυμάμαι, το ξέρεις;
Έχεις τον τρόπο σου, φαίνεται, άθελά σου.
Εκεί στο χαμοσπιτάκι σου, χαμογέλαγες για να ξορκίζεις τη μοναξιά σου.
Σ' αγαπούσα τόσο που σχεδόν χάρηκα που έφυγες χωρίς να ταλαιπωρηθείς.
Και δεν ντρέπομαι που το λέω. Είναι θλιβερό να πασχίζεις να κρατάς κάποιον στη ζωή για να λύσεις προσωπικά σου αδιέξοδα.

Κατά τ' άλλα, οι αποφάσεις ζωής είναι κάτι που έχω πειστεί πλέον πως θα λαμβάνω εν μία νυκτί.
Και όποιος ακολουθήσει, ελθέτω.
Καμία απόφασή μου δεν έγινε προσχεδιασμένη, και δεν μού ταιριάζει η προετοιμασία.
Ίσως γιατί από τα απρόοπτα γεννήθηκε καθετί διαφορετικό και εξαιρετικό στη ζωή μου.
Ονομάζοντας εξαιρετικό ένα ταξίδι, μια βόλτα, ένα χόμπι που μού άνοιξε τα μάτια σε μια άλλη πλευρά του κόσμου.

Σε άλλο πλάνο, μετανιώνω για τη συμπεριφορά που ενίοτε δεν μού ταιριάζει και όμως την υιοθετώ. Δεν απογοητεύομαι όμως. Αν εντοπίσεις τα κακώς κείμενα, είναι το πρώτο βήμα για να τα αλλάξεις.

Ετούτη η ακινησία, το αναφαίρετο δικαίωμα να απολαμβάνεις το φως της μέρας στο σπίτι σου, η προσμονή του τίποτα για σήμερα, η προσμονή για την ημέρα που θα μπορείς να σηκωθείς ξανά, η σιωπή πριν τη καταιγίδα, αν θέλεις,

ε, αυτό, μέσα στην ταλαιπωρία σου, είναι το κάτι άλλο.

Jesus

Σήμερα σκεφτόμουν τον αλλότριο εαυτό μου.
Εκείνον που αναδύεται όταν υποδύομαι άτομο άλλο από εμένα, όταν κάνω πράγματα άνευ δικής μου έγκρισης.
Είναι η αλλοτρίωση που δημιουργεί έναν εαυτό που δεν αναγνωρίζω και δεν εγκρίνω.
Παλεύω για να μην φτάσω εκεί που δεν θέλω.

Μπροστά μου κάθε κατακάθι, που εννοιολογικά μοιάζει με τον Ιησού.
Ένα προσωπικό μαρτύριο του καθενός που αλλοτριώνει κάθε εσωτερική του καλοσύνη, ίσως.
Δεν μπορείς να παρεξηγήσεις όποιον έχει περάσει τόσα, αντίστοιχα με εμένα, άλλωστε. Είναι ωραίο να δικαιολογείς, να συγχωρείς, να δέχεσαι.

Ο σαρκασμός είναι υγιής, όταν μπορείς να δεχτείς άφοβα την κριτική.

Δεν είναι υγιές ωστόσο να εγκλωβίζεσαι σε στερεότυπα, μικροκοινωνίες, μικροκλίκες.
Είναι όμορφο το πέρασμα από αυτές, σαν να ζεις καθημερινά σε ένα μικρό θέατρο του παραλόγου το οποίο επιλέγεις να παρακολουθείς ως θεατής.

Δε γουστάρεις εν ολίγοις.
Εσύ επιλέγεις στη ζωή σου τι γουστάρεις και τι αφήνεις να σε επηρεάζει.

Τα κακώς κείμενα, καλώς ή κακώς, κείτονται ήδη. Αν θες να αποσυρθείς λίγο, μπορείς.

Ένα ειλικρινές χαμόγελο είναι καλύτερο από κάθε υποκριτικό ευχαριστώ.
Όπως μια αχτίδα ήλιου είναι το μόνο που χρειάζεσαι όταν είσαι στο βούρκο.
Η αίθουσα του θρόνου σε περιμένει.
Καληνύχτα.

No more drama

Πέρασε κιόλας ο πρώτος μήνας του έτους. Σαν όλους τους προηγούμενους, not to happen και στους επόμενους.

Τα Σαββατοκύριακα είναι μια αναλαμπή του εαυτού σου στην ρουτίνα της δουλειάς. Μιας δουλειάς που κατά τ' άλλα σε γεμίζει, σού δίνει τροφή για σκέψη και συναισθήματα.
Συναισθήματα, σκέψεις θαμμένες κάπου σε ένα χώρο του μυαλού συρρικνωμένο, με επισκεπτήριο μονάχα τις ημέρες του ρεπό.
Πόσο καιρό έχεις να κλάψεις; Ναι, καλά άκουσες.
Αυτό το υγιές συναίσθημα, το υγιές ξέσπασμα.
Πάντα πίστευα ότι δεν ζεις αν δεν μπορείς να κλάψεις.
Δεν μπορείς να κυνηγήσεις τίποτα αν δεν κλάψεις γοερά ένα βράδυ στο κρεβάτι σου. Ιδανικά χωρίς συγκεκριμένο πρόβλημα, απλά από συναίσθημα.

Κάθε διαφορετικό πράγμα μού δίνει τροφή για το επόμενο new thing.

Στην καθημερινότητα, drama queens, άνθρωποι που σου απομυζούν κάθε ίχνος συμπάθειας προς αυτούς χωρίς να το θέλεις. Και μετά αναρωτιέσαι γιατί νιώθεις περιστασιακά κακός άνθρωπος.

Άλλη μία διαπίστωση. Οι κακοί -κατά την ταπεινή και ίσως ασήμαντη γνώμη μου- πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι καλοί και ότι η ζωή τούς χρωστάει.

Ευτυχώς, δεν θεωρώ ότι η ζωή μού χρωστάει. Νομίζω ότι φέρνει ό,τι κάτσει και ίσως και ό,τι σού αξίζει και μάλλον εγώ τής χρωστώ.

Τέλεια δεν είναι όλα, βέβαια. Αλλά κάθε φορά που αντέχω να το συνειδητοποιήσω κάνω ένα άλμα στο καλύτερο.