Jesus

Σήμερα σκεφτόμουν τον αλλότριο εαυτό μου.
Εκείνον που αναδύεται όταν υποδύομαι άτομο άλλο από εμένα, όταν κάνω πράγματα άνευ δικής μου έγκρισης.
Είναι η αλλοτρίωση που δημιουργεί έναν εαυτό που δεν αναγνωρίζω και δεν εγκρίνω.
Παλεύω για να μην φτάσω εκεί που δεν θέλω.

Μπροστά μου κάθε κατακάθι, που εννοιολογικά μοιάζει με τον Ιησού.
Ένα προσωπικό μαρτύριο του καθενός που αλλοτριώνει κάθε εσωτερική του καλοσύνη, ίσως.
Δεν μπορείς να παρεξηγήσεις όποιον έχει περάσει τόσα, αντίστοιχα με εμένα, άλλωστε. Είναι ωραίο να δικαιολογείς, να συγχωρείς, να δέχεσαι.

Ο σαρκασμός είναι υγιής, όταν μπορείς να δεχτείς άφοβα την κριτική.

Δεν είναι υγιές ωστόσο να εγκλωβίζεσαι σε στερεότυπα, μικροκοινωνίες, μικροκλίκες.
Είναι όμορφο το πέρασμα από αυτές, σαν να ζεις καθημερινά σε ένα μικρό θέατρο του παραλόγου το οποίο επιλέγεις να παρακολουθείς ως θεατής.

Δε γουστάρεις εν ολίγοις.
Εσύ επιλέγεις στη ζωή σου τι γουστάρεις και τι αφήνεις να σε επηρεάζει.

Τα κακώς κείμενα, καλώς ή κακώς, κείτονται ήδη. Αν θες να αποσυρθείς λίγο, μπορείς.

Ένα ειλικρινές χαμόγελο είναι καλύτερο από κάθε υποκριτικό ευχαριστώ.
Όπως μια αχτίδα ήλιου είναι το μόνο που χρειάζεσαι όταν είσαι στο βούρκο.
Η αίθουσα του θρόνου σε περιμένει.
Καληνύχτα.