Pla-immobil

Δεν σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω, γιατί απλά δεν μπορώ να το κάνω.
Εγώ και ο καναπές, το πόδι ψηλά, το σώμα έτοιμο να πετάξει, αν μπορούσε.

Έτσι, το μυαλό μου είναι ελεύθερο, οι ώμοι μου λυτοί, και τα όνειρά μου το βράδυ γεμάτα δράση, εκούσιους πρωταγωνιστές κι ενθουσιασμό.

Ένα διάλειμμα από κάθε σωματική εργασία που μού αφαιρεί το χρόνο για σκέψη και ηρεμία.
Ίσως για να θυμηθώ πως σαν σήμερα έφυγες, κι εσύ ξεκουράζεσαι από αλλού.
Πάντα κάτι συμβαίνει τέτοια μέρα, και σε θυμάμαι, το ξέρεις;
Έχεις τον τρόπο σου, φαίνεται, άθελά σου.
Εκεί στο χαμοσπιτάκι σου, χαμογέλαγες για να ξορκίζεις τη μοναξιά σου.
Σ' αγαπούσα τόσο που σχεδόν χάρηκα που έφυγες χωρίς να ταλαιπωρηθείς.
Και δεν ντρέπομαι που το λέω. Είναι θλιβερό να πασχίζεις να κρατάς κάποιον στη ζωή για να λύσεις προσωπικά σου αδιέξοδα.

Κατά τ' άλλα, οι αποφάσεις ζωής είναι κάτι που έχω πειστεί πλέον πως θα λαμβάνω εν μία νυκτί.
Και όποιος ακολουθήσει, ελθέτω.
Καμία απόφασή μου δεν έγινε προσχεδιασμένη, και δεν μού ταιριάζει η προετοιμασία.
Ίσως γιατί από τα απρόοπτα γεννήθηκε καθετί διαφορετικό και εξαιρετικό στη ζωή μου.
Ονομάζοντας εξαιρετικό ένα ταξίδι, μια βόλτα, ένα χόμπι που μού άνοιξε τα μάτια σε μια άλλη πλευρά του κόσμου.

Σε άλλο πλάνο, μετανιώνω για τη συμπεριφορά που ενίοτε δεν μού ταιριάζει και όμως την υιοθετώ. Δεν απογοητεύομαι όμως. Αν εντοπίσεις τα κακώς κείμενα, είναι το πρώτο βήμα για να τα αλλάξεις.

Ετούτη η ακινησία, το αναφαίρετο δικαίωμα να απολαμβάνεις το φως της μέρας στο σπίτι σου, η προσμονή του τίποτα για σήμερα, η προσμονή για την ημέρα που θα μπορείς να σηκωθείς ξανά, η σιωπή πριν τη καταιγίδα, αν θέλεις,

ε, αυτό, μέσα στην ταλαιπωρία σου, είναι το κάτι άλλο.