Ah la luna...

Bring me back to you, the light of la luna...
Αυτοσχεδιασμός στίχων κι ένα φεγγάρι που δε βγήκα να το δω και πολύ κατάματα. Δεν ξέρω τι σημαίνει κιόλας ένα ακόμα φεγγάρι. Τα ιχθυοπωλεία είναι κλειστά λόγω φεγγαριού, τα ψάρια απέχουν αυτές τις μέρες (άρα να θυμηθώ να μη φάω ψάρι αυτές τις μέρες...!), εγώ σκέφτομαι την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού και την αρχή των διακοπών μου. Με μια υποψία ισορροπίας και μια έντονη επιθυμία να μην τελειώσουν ποτέ αυτές οι μέρες. Να τριγυρνάω παντού και να στεριώσω όπου μου κατέβει. Σε λίγες ώρες υποτίθεται φεύγω, δεν έχω μαζέψει τίποτα, όλα στον αυτόματο, εγώ τραγουδώ λα λούνα και σκέφτομαι την ανεμελιά των παλιών μου διακοπών, την αίσθηση του καινούριου, το αναπάντεχο, την αναζήτηση ευκαιριών, και το ότι μπορεί να υπάρχουν χίλια δυο προβλήματα στον κόσμο, και δε θέλω να είμαι αχάριστη, αλλά να, για λίγες μέρες, δεν επιθυμώ κανέναν συμβιβασμό.
Υστερόγραφο πρώτων διακοπών. Τα λογοτεχνικά σε ταξιδεύουν πολύ περισσότερο από μια ταινία. Μάλλον γιατί σου δίνουν το χρόνο να δουλέψεις την ιδέα στο μυαλό σου.
Υστερόγραφο δύο. Το πώς πλασάρεσαι μπορεί να ξεγελά μερικούς, όμως κατ' ουσίαν φαίνεται αν εσύ ο ίδιος δεν αντέχεις τον εαυτό σου.
Υστερόγραφο τρίτον. Αναρωτιέμαι πού έχεις εξαφανιστεί. Έχω αρχίσει και ανησυχώ. Από περιέργεια πες το, ή από λαχτάρα για ένα καρδιοχτύπι- με μηδαμινές συνέπειες- καταντούμε φυγόπονοι, ναι.
Υστερόγραφο επόμενο. Ο καιρός έχει κάποια αναθεματισμένα γυρίσματα, και κάποια άλλα που μετά από χρόνια γίνονται απλές ιστορίες και συνοψίζονται σε μια μόνο προτασούλα.
Κι άλλο ένα. Όταν μου χαμογελάς, μικρό πλασματάκι,  είναι σα να μου γελάει όλος ο κόσμος. Θα μπορούσα για σένα και μόνο να ζω, με την ιδέα ότι μπορείς να βλέπεις παντού αγάπη.
Τελευταίο; Με κούρασε η ανοητότητα των συζητήσεών μας. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως δεν έχεις τίποτε άλλο να μου πεις. Και μετά αδιαφορώ τόσο γιατί δεν μου αρέσει η γκρίνια και η διεκδίκηση του πάθους όταν έχω να αντικρύσω αυτή την ατονία σου. Και έτσι σκέφτομαι πως μπορεί κατά διαστήματα η αγάπη να κάνει κάτι σαν πλατώ. Και ίσως και να μην ξαναπαίρνει και τα πάνω της, αν το αφήσεις καιρό. Πρέπει να το προλάβεις πριν την αγανάκτηση. Δε βαριέσαι. Θα το δούμε κι αυτό.
Υστερογραφώ, αλλά ό,τι και να λέω, μακάρι να ήμουν στην ντίσκο και να χόρευα λα λούνα ως το πρωί και να μην με ένοιαζε κανένα αύριο, έτσι, για πέντε λεπτά γαμώτο.

Amphetamine

Περπατώ σε στενά δρομάκια χαζεύοντας τα πράσινα μπαλκόνια που πίσω τους κρύβουν τις ζωές των κατοίκων- αν χωράνε ζωές στα λιγοστά τετραγωνικά της πόλης. Ζηλευω μικρογειτονιές και μπλε βαμμένα κάγκελα, εκείνο το μπλε το ανοιχτό συγκεκριμένα, και το τσιμέντο το ασπροβαμμένο, που ανανεώνεται κάθε χρόνο το Πάσχα, σαν υπόσχεση ότι θα λάμψεις κι εσύ λίγο στον ήλιο κι αυτό το καλοκαίρι. Περπατώ σε κεντρικούς δρόμους, ησυχία, ταμπέλες "καλές διακοπές", "κλειστόν μέχρι τέλος Αυγούστου" παντού, κι ας ξέρω ότι δεν πήγαν διακοπές, τους είδα τους γειτόνους επιχειρηματίες στο συνοικιακό καφέ της πλατείας το Δεκαπενταύγουστο. Τελικά παντού υπάρχει μια μορφή μικροκοινωνίας. Και ίσως εδώ να είναι και πιο ειλικρινής.
Δεν ξέρω πού ακριβώς έχω αφήσει την ψυχή μου. Στην εξοχή, ή σε κάποια από τα τετράδια των σημειώσεών μου. Την ψάχνω λίγο, σαν να αποζητώ από κάποιον άνθρωπο να μου τη βρει. Η ρουτίνα και η συνήθεια γίνονται τροχοπέδη ενίοτε αν δεν πάρεις λίγο εσύ το μπούσουλα για να οδηγήσεις.
Με κούρασε κάπως αυτός ο τελευταίος μήνας, ίσως η ζέστη, ίσως η ανάγκη να κάνω κάτι διαφορετικό και η έλλειψη δημιουργικότητας, I don't exactly know.
Τα κλειστά μπατζούρια των απέναντι μού επιτρέπουν να κινούμαι ελεύθερα, αλλά βαρέθηκα να σκέφτομαι πως πίσω από τις γρίλιες ζουν άνθρωποι, στο σκοτάδι.
Λυπάμαι πολύ για τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους. Είναι τόσο βαθιά καταθλιπτικοί που από τη μία θέλω να τους πάρω από το χεράκι να τους κάνω παρέα, και από την άλλη μόλις πάρουν λίγο τα πάνω τους γίνονται ακόμα πιο λυπητεροί.

Ψάχνω λίγο την ευχαρίστηση στους ανθρώπους γύρω μου και πλέον οι προτεραιότητες έχουν τόσο αλλάξει- ισορροπώ σε μια ενδιάμεση κατάσταση που ευχαριστιέμαι άλλοτε με τις παλιές μου συνήθειες και άλλοτε με την προσδοκία των μελλοντικών μου σχεδίων.
Δε μου αρέσει το χάσιμο με τους ανθρώπους. Λυπάμαι που καθένας τραβά το δρόμο του, μιλάω σαν ρομαντικό παιδί που ονειρευόταν πως οι ζωές θα κυλούσαν στα ίδια decibel και στο ίδιο μήκος κύματος, κι όμως δεν παραπονιέμαι γιατί κι εγώ τη δική μου διαδρομή τράβηξα, ποιος ο λόγος να παραπονεθώ, λυπάμαι μόνο, γιατί στην πορεία γνωρίζεις κι άλλους, κι άλλους, αλλά δεν έχεις ποτέ τη δυνατότητα, ή και την όρεξη αν θες, ή την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου να δεθείς το ίδιο.

Μού λείπει η οδήγηση, εκείνα τα πρωινά που τρελαινόμουν να ακούω στο τέρμα τα αγαπημένα μου τραγούδια και κατέληγα να παρκάρω φάτσα στο απέραντο γαλάζιο, μού λείπει κι εκείνο το σούρουπο στις βάρδιες τις δύσκολες, μού λείπει κι εκείνο το άγχος της ευθύνης όταν είσαι μόνος σου, μού λείπει κι εκείνη η ικανοποίηση ότι τα κατάφερνα μετά από κάθε βάρδια- μετράω τις μέρες για να ξεφύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από ό,τι με δένει στην καθημερινότητα, μετράω με το δεξί και πιάνω κι ένα δάχτυλο από το αριστερό, και μετά σφύριξα κι έφυγα.
Σαν να έχεις πάρει αμφεταμίνες και ό,τι άλλο, κι όμως έχεις απλά κλείσει ένα διακόπτη.

It 's been long...

It' s been long , πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα, από την τελευταία φορά που ακούμπησα λίγο πιο βαθιά τον εαυτό μου. Είχα κουραστεί. Το βλέπω τώρα, που κάθε επαφή με τον κόσμο έξω από τον μικρόκοσμό μου, με καθιστά αληθινό άνθρωπο. Λατρεύω την Αθήνα τον Αύγουστο, λείπετε όλοι και σας παρακαλώ να μείνετε εκεί που είστε, είναι όλα πιο εύκολα χωρίς εκείνητην οχλαγωγία. Κοιτάζω μερικούς ανθρώπους και απορώ γιατί δε φεύγουν, και μετά κοιτάζω κάποιους άλλους που μου φαίνονται τόσο καταθλιπτικοί και λυπάμαι, κοιτάζω ανθρώπους που ημέρα γιορτής πίνουν καφέ και δεν ξέρω αν ξέμειναν μόνοι στην πόλη ή αν είναι μόνοι. Και σκέφτομαι, εκείνες τις Πέμπτες μεσημέρι που γυρνάς σπίτι και είναι σαν να είναι Κυριακή, κι εκείνα πάλι τα βράδια που ακούς την απέναντι να αναρωτιέται γιατί κανένα one night stand δεν της γίνεται two nights stand και να εξηγεί στις φίλες της και τον εαυτό της θεωρίες περί σεβασμού και αξίας, εκείνα τα πρωινά που ξυπνάω και δε θέλω άλλο να τρέχω, αλλά να μιλάω και να ακούω και να ανταλλάζω απόψεις ακατάπαυστα, μού έχει λείψει τόσο πολύ η γνωριμία με το διαφορετικό, μού έχει λείψει να ζηλέψω κάτι βρε παιδί μου, ζήλεια του τύπου θαυμασμός εννοώ, να ονειρευτώ κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, αναρωτιέμαι καμιά φορά τι κερδίζω και πόσο κοστίζει το ότι κανω, βρίσκω κίνητρα στα πιο σαχλά πράγματα της καθημερινοτητας, λαχταράω ακόμα και το ξεσπασμα σε αυτό τον χωρίς συνειρμό, συγχυτικό λόγο, γιατί η τάξη μέσα σου προδιαθέτει αρκετό κενό χώρο, σαν τη ντουλάπα σου, και το μυαλό μου δεν είναι αποθηκευτικός χώρος. Μου αρέσει η αταξία και αυτό το διάφανο καθρέφτισμα στον κόσμο που θέλω να ονειρεύομαι, και ξεχνάω για λίγο αρρώστειες, βάσανα και βία, και σκέφτομαι ξανά πως αν όλοι τα διαγράφαμε από το παρόν μας, ίσως να έπαυαν να υπάρχουν. Και μετά το παιδί που θέλω να είμαι γίνεται ένας σοβαρός ενήλικας, για πολύ λίγο όμως, και πάλι από την αρχή.
Είναι της Παναγίας σήμερα και μ αρέσει να χαζεύω τις αστικές οικογένειες να τηρούν τις παραδόσεις με τις οποίες μεγάλωσα, ίσως επειδή παλιότερα δεν το παρατηρούσα, ή δε με άγγιζε, αλλά τελευταία η οικογένεια και τα παιδικά μου χρόνια επιστρέφουν πολύ περισσότερο από τα φοιτητικά στο νου μου- ίσως πρόκειται για διαφορετικό στάδιο του Ericson ή είναι απλά θέμα τύχης, αλλά ξέρεις τι; Δεν έχει και πολλή σημασία.

ΥΓ Μακάρι σήμερα και καμία μέρα, κανένας άνθρωπος να μην είναι μόνος.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που δεν νιώθω μοναξιά σήμερα.
Και νιώθω ωραία που παρότι δε νιώθω μοναξιά, έκανα μια ωραία προσευχή.
Η βεβαιότητα είναι συνήθως αυταπάτη, αλλά σ' αρέσει να βαδίζεις λίγο με την ιδέα ότι υπάρχει.