Θεόσταλτη αγνότητα που απορεις αν σου αρμόζει, και ενδιάμεσα ανεκπλήρωτα θέλω που δεν ξέρεις αν έχεις δικαίωμα να τα θες.
Η ηθική και ο συντηρητισμός απέχουν πολυ λίγο, κάνεις αυτό που θέλεις η αυτό που πρέπει?
Βάζεις όρια εκεί που μπορείς κι εκεί που δε μπορείς κάνεις υπομονη, και τα όρια σου κάποτε γίνονται αποστειρωμενα και επίδειξη εξουσίας που σύντομα θα χάσεις...
Οι τύψεις είναι κάποτε σωστές, κάποτε όχι, όταν ορίζονται από κοινωνικα γίγνεσθαι προφανώς αγ....των ανθρώπων. Διάλεξε τι θέλεις, να φαίνεσαι και να είσαι? Να φαίνεσαι αλλά να μην είσαι? Η απλά να είσαι?
Βρίσκεσαι σε μια σχολή απυθμενης μεν αγάπης η οποία κάπου στο δρόμο σε έπνιξε και χάνοντας τον εαυτό σου έγινε σχολη απροσδόκητων απογοητευσεων και how to lose the game.
Basta, δε χάθηκε τίποτε ακόμη, φτάνει που το είδες για να γυρίσεις τη ροτα. Αρκεί να τη γυρίσεις και να αποφύγεις τις υστεριες, τα υστερόγραφα και τις ύστατες προσπάθειες.
Προέχει εσύ να είσαι καλα. Η δική σου ψυχική ανθεκτικότητα θα γίνει το μάθημα που θέλεις να δώσεις. Just like mommy, κι ας φαινόταν τότε παρωχημένη και οπισθοδρομικη η εκδοχή της.
Δεν ξέρω τι απόφαση πρέπει να πάρω, αλλά ξέρω ότι πρέπει να την πάρω.
