My body is not a cage...

Καθετί έρχεται για να σου υπενθυμίσει κάτι που είχες θάψει βαθιά μέσα σου.

Τον άλλο τρόπο να δεις τα πράγματα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να δεις τα πράγματα (παροδικά) από τα μάτια ενός ανάπηρου.

Τον τρόπο με τον οποίο μπορείς να παραιτηθείς, και τον τρόπο με τον οποίο κινητοποιείσαι με λιγάκι ζόρι.

Την ανάγκη που είχες για χρόνο με τον εαυτό σου και τις υποχρεώσεις σου, για ξεκούραση και τεμπέλιασμα χωρίς να σκέφτεσαι το νι και το σίγμα. Γιατί, απλούστατα, δεν σκας για ό,τι δε μπορείς δικαιολογημένα να διεκπεραιώσεις. No regrets is happiness.

Είδες γλυκόπικρα, (πικρά κυρίως, το γλυκά αφορά την ειρωνεία των πραγμάτων και την απεσταγμένη ωριμότητα με την οποία το θωρείς), πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου δεν είναι σε όλες τις στιγμές δίπλα σου. Συναισθηματικά ανάπηροι, καθυστερημένοι, ή όπως αλλιώς. Δεν τους παρεξηγείς, καθένας με τα ζόρια του. Απλά κάπως σε λυπεί όλο αυτό.

Δε σε νοιάζει όμως και πολύ, γιατί αρκεί που οι βασικοί σου μέτοχοι είναι πλάι σου άνευ όρων. Οι άλλοι, ας είναι κομπάρσοι.

Περνάς χρόνο με τον εαυτό σου και η αδράνεια από τιμωρία γίνεται αγαστή επαφή με τον εαυτό σου. Τα λεπτά, ο χρόνος, έχουν άλλη σημασία, ανάλογα με το τι κάνεις.

Αν καθίσεις πολύ, δε θα σηκωθείς εύκολα.

Αν δεν καθίσεις, δε θα δεις ολιστικά τα πράγματα γύρω σου. Κάτι θα χάσεις από τις λεπτομέρειες.

Καθετί που έρχεται, θέλει να σου δείξει κάτι. Τα λάθη σου, ή μια πιο σωστή θεώρηση της ζωής σου. Περαστικό κι ευπρόσδεκτο.  

My body is not a cage, όταν βρίσκομαι εκεί που μ' αρέσει και το μυαλό μου είναι ελεύθερο. Κι ας καθηλώνομαι εξ ανάγκης. Τα καλύτερα ταξίδια τα κάνω αυτές τις μέρες. 

Pla-immobil

Δεν σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω, γιατί απλά δεν μπορώ να το κάνω.
Εγώ και ο καναπές, το πόδι ψηλά, το σώμα έτοιμο να πετάξει, αν μπορούσε.

Έτσι, το μυαλό μου είναι ελεύθερο, οι ώμοι μου λυτοί, και τα όνειρά μου το βράδυ γεμάτα δράση, εκούσιους πρωταγωνιστές κι ενθουσιασμό.

Ένα διάλειμμα από κάθε σωματική εργασία που μού αφαιρεί το χρόνο για σκέψη και ηρεμία.
Ίσως για να θυμηθώ πως σαν σήμερα έφυγες, κι εσύ ξεκουράζεσαι από αλλού.
Πάντα κάτι συμβαίνει τέτοια μέρα, και σε θυμάμαι, το ξέρεις;
Έχεις τον τρόπο σου, φαίνεται, άθελά σου.
Εκεί στο χαμοσπιτάκι σου, χαμογέλαγες για να ξορκίζεις τη μοναξιά σου.
Σ' αγαπούσα τόσο που σχεδόν χάρηκα που έφυγες χωρίς να ταλαιπωρηθείς.
Και δεν ντρέπομαι που το λέω. Είναι θλιβερό να πασχίζεις να κρατάς κάποιον στη ζωή για να λύσεις προσωπικά σου αδιέξοδα.

Κατά τ' άλλα, οι αποφάσεις ζωής είναι κάτι που έχω πειστεί πλέον πως θα λαμβάνω εν μία νυκτί.
Και όποιος ακολουθήσει, ελθέτω.
Καμία απόφασή μου δεν έγινε προσχεδιασμένη, και δεν μού ταιριάζει η προετοιμασία.
Ίσως γιατί από τα απρόοπτα γεννήθηκε καθετί διαφορετικό και εξαιρετικό στη ζωή μου.
Ονομάζοντας εξαιρετικό ένα ταξίδι, μια βόλτα, ένα χόμπι που μού άνοιξε τα μάτια σε μια άλλη πλευρά του κόσμου.

Σε άλλο πλάνο, μετανιώνω για τη συμπεριφορά που ενίοτε δεν μού ταιριάζει και όμως την υιοθετώ. Δεν απογοητεύομαι όμως. Αν εντοπίσεις τα κακώς κείμενα, είναι το πρώτο βήμα για να τα αλλάξεις.

Ετούτη η ακινησία, το αναφαίρετο δικαίωμα να απολαμβάνεις το φως της μέρας στο σπίτι σου, η προσμονή του τίποτα για σήμερα, η προσμονή για την ημέρα που θα μπορείς να σηκωθείς ξανά, η σιωπή πριν τη καταιγίδα, αν θέλεις,

ε, αυτό, μέσα στην ταλαιπωρία σου, είναι το κάτι άλλο.

Jesus

Σήμερα σκεφτόμουν τον αλλότριο εαυτό μου.
Εκείνον που αναδύεται όταν υποδύομαι άτομο άλλο από εμένα, όταν κάνω πράγματα άνευ δικής μου έγκρισης.
Είναι η αλλοτρίωση που δημιουργεί έναν εαυτό που δεν αναγνωρίζω και δεν εγκρίνω.
Παλεύω για να μην φτάσω εκεί που δεν θέλω.

Μπροστά μου κάθε κατακάθι, που εννοιολογικά μοιάζει με τον Ιησού.
Ένα προσωπικό μαρτύριο του καθενός που αλλοτριώνει κάθε εσωτερική του καλοσύνη, ίσως.
Δεν μπορείς να παρεξηγήσεις όποιον έχει περάσει τόσα, αντίστοιχα με εμένα, άλλωστε. Είναι ωραίο να δικαιολογείς, να συγχωρείς, να δέχεσαι.

Ο σαρκασμός είναι υγιής, όταν μπορείς να δεχτείς άφοβα την κριτική.

Δεν είναι υγιές ωστόσο να εγκλωβίζεσαι σε στερεότυπα, μικροκοινωνίες, μικροκλίκες.
Είναι όμορφο το πέρασμα από αυτές, σαν να ζεις καθημερινά σε ένα μικρό θέατρο του παραλόγου το οποίο επιλέγεις να παρακολουθείς ως θεατής.

Δε γουστάρεις εν ολίγοις.
Εσύ επιλέγεις στη ζωή σου τι γουστάρεις και τι αφήνεις να σε επηρεάζει.

Τα κακώς κείμενα, καλώς ή κακώς, κείτονται ήδη. Αν θες να αποσυρθείς λίγο, μπορείς.

Ένα ειλικρινές χαμόγελο είναι καλύτερο από κάθε υποκριτικό ευχαριστώ.
Όπως μια αχτίδα ήλιου είναι το μόνο που χρειάζεσαι όταν είσαι στο βούρκο.
Η αίθουσα του θρόνου σε περιμένει.
Καληνύχτα.