Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει...

Μετράς τι έκανες σήμερα και ο λογαριασμός βγαίνει στο αφορολόγητο, και βλέπεις το χαμό σε αυτό που λέγεται και νιώθεις σπίτι σου, και θα το συμμαζέψεις και μετά θα αποκοιμηθείς σαν να μην υπήρξαν ποτέ εκείνες οι μακρινές μέρες που περίμενες, δεν είναι όλα ρόδινα αλλά στο ταξίδι της ενηλικίωσης έμαθες πως όταν θέλεις να πάρεις πράγματα από καθεμιά κατάσταση, πρέπει να επινοείς λύσεις και να τις ρίχνεις στο τραπέζι. Κι ας μη  σε ακούει κανείς, το να είσαι μάχιμος σημαίνει ότι έχεις κι άλλα να κερδίσεις.
Απόψε έχω σιγουριά πως μόλις κλείσω τα μάτια θα ταξιδέψω σε απίστευτα όνειρα.  Μερικές φορές κοιμάσαι γιατί πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς, μερικές φορές κοιμάσαι γιατί δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, άλλες φορές είσαι τόσο πτώμα που δεν το σκέφτεσαι καν και λειτουργείς σα ρομποτάκι, και μερικές φορές πέφτεις για ύπνο γιατί πραγματικά πιστεύεις ότι σου αξίζει. Σαν το έπαθλο μιας ωραίας μέρας. Και τότε το απολαμβάνεις.

Ξυπνάς, επτά και μισή στο ρολόι, το βιολογικό ρολόι χτύπησε κι ανοίγεις τα μάτια, έξω ήλιος, αεράκι καθαρό, δε χρειάζεται να φύγεις για δουλειά, θα κάνεις ένα ωραίο μπάνιο και μετά δουλειές, ή πρώτα δουλειές και μετά το μπανάκι, και είσαι ευτυχισμένος που μπορείς να απολαύσεις ένα τέτοιο πρωινό, κάποιοι έχουν μια δουλειά ήρεμη και εσύ μια δουλειά αγχωτική, δεν ξέρεις τι προτιμάς, κάτι σε εξιτάρει σε όλο αυτό, σε κάνει να απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο την υγεία σου και τις δυνατότητές σου, κι εκεί κάπου ανάμεσα στις κεραίες των απέναντι οροφών, βλέπεις το ζωντανό γαλάζιο και αναρωτιέσαι αν σε βλέπει κάποιος από εκεί πάνω, και χαμογελάς, είναι μια ωραία μέρα και σήμερα, και ξαναχαμογελάς, πας να πλύνεις τα πιάτα, να ανοίξεις διάπλατα τα παράθυρα, να βάλεις χρώμα και φως, όσο μεγαλώνεις νιώθεις την ευτυχία της νοικοκυράς που ξυπνάει νωρίς για να τακτοποιήσει τις δουλειές της, κάποτε δεν καταλάβαινες τι κερδίζει μέσα από τον κόπο της, τώρα όμως καταλαβαίνεις। Η καλύτερη ψυχοθεραπεία είναι το απόσταγμα ενός ωραίου πρωινού που έχεις κοπιάσει για να κάνεις το σπίτι σου να φαίνεται λίγο πιο σπίτι σου।

Καμιά φορά αναρωτιέσαι αν το σώμα σου είναι φυλακή για το μυαλό σου। Δεν είναι, λέω। Θαυμάζω τους ανθρώπους που βλέπω αφοσιωμένους σε μια προσπάθεια συγκεντρωμένη, οι καρποί των προσπαθειών τους ήδη φαίνονται, το ζόρι τους βγαίνει ευκολότερα όταν προοδεύουν, κι είναι άνθρωποι που κινούνται αφανώς και γι αυτό τους χαίρομαι ακόμη περισσότερο।
Άραγε πώς είναι να ζεις με μια φαρέτρα πάνω από το μέλλον σου να περιμένεις να δεις αν θα σε στοχεύσει; Δε νιώθω λύπηση για τους ανθρώπους με προβλήματα υγείας, ούτε νιώθω άσχημα που εγώ δεν έχω, ίσα ίσα τους θαυμάζω όταν ζουν με τα θέματά τους χωρίς να τα θεωρούν κουσούρια τους।
Μακάρι να μην κουραστώ ποτέ από αυτό που μου αρέσει και λέγεται προσφορά।
Προσπαθώ να έχω μια απαλότητα σε κάθε κίνηση, να προσεγγίζω, να μη χάνω το δίκιο μου με εκνευρισμό, να παραμένω ο άνθρωπος που εξαρχής θαύμαζα να είμαι και ήθελα να γίνω।
Καμιά φορά εκεί κάτω από το υπόστεγο της λεωφόρου μού έρχεται η φράση "θέλω να γίνω εκείνος που ήμουν όταν ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα" και μετά στο γνωστό φανάρι δε βρίσκω και ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στους δύο εαυτούς μου।
Βλέποντας μια ταινία με υποχθόνια σχέδια αναρωτιέμαι πού βρίσκεται η κινητήριος δύναμη της απάτης, και θέλω με μανία να βυθιστώ ακόμη περισσότερο στον δικό μου κόσμο που νιώθω πως μέσα στην άγνοια προστατεύομαι από την κακοβουλία। Και λατρεύω τους φύλακες αγγέλους που πάντα εμφανίζονται και χωρίς να το ξέρουν φωτίζουν την καρδιά μου।
Δε λέω πολλά ευχαριστώ, όμως τα νιώθω και νομίζω είναι πιο ειλικρινές।
Καμιά φορά λέω παραπάνω ευχαριστώ από όσα πρέπει। Καταντάει κουραστικό।
Γυρίζοντας πίσω, όταν μού έλεγαν πως όλα όσα περνάς κάποια στιγμή σού φαίνονται τόσο μα τόσο μακρινά, κι έλεγα αποκλείεται, τώρα πια έρχομαι να συμφωνήσω। Φτάνει μια στιγμή που τα ζόρια που πέρασες τα βαφτίζεις εμπειρίες, και είναι τόσο απίστευτο που μπορείς να μιλάς για καταστάσεις που σε έφτασαν στα όριά σου, και τις περιγράφεις σχεδόν γελώντας। Και δε σου έρχεται να κλάψεις πια। Σαν μια επιλεκτική μνήμη επιβίωσης, μια φυσική επιλογή καλών αναμνήσεων, μια ομοιόσταση ψυχική που δεν ξέρεις ποιος εφηύρε, και χαίρεσαι που εσύ τουλάχιστον, την έχεις।
Κάνω μια προσευχή ακόμη για όλα εκείνα που εύχομαι να μην πάνε στραβά। Μια δυνατή ακόμη προσευχή। Σαν όλες εκείνες που σιγολέω από μέσα μου το πρωί που ανοίγω τα μάτια, και όταν κλείνω τις πόρτες।
Δε γνωρίζω τι εστί φυλακή γιατί ακόμη κι όταν εγκλωβίστηκα σε καταστάσεις ή χώρους, δεν ένιωσα ποτέ το μυαλό μου να παγιδεύεται। Δεν γνωρίζω παγίδες, δεν υφίστανται παγίδες αν δε θέλεις να δικαιολογηθείς ότι παγιδεύτηκες।
Κάποιοι άνθρωποι θα ηθικοποιούν τις ανήθικες πράξεις τους εφόρου ζωής, και όπως λέγαμε προχθές κάτι τέτοιοι άνθρωποι χαλάνε το γενικό σύνολο, και είναι άσχημο να είσαι εσύ που χαλάς το μέσο όρο και να μην το ξέρεις।
Τις προάλλες μετάλαβα μαζί με το μοναδικό άτομο που τελευταία μου προκάλεσε θυμό και άσχημα συναισθήματα- κι ήταν μια σύμπτωση που σου θυμίζει πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος- αν μπορείς।
Αυτά για σήμερα, γιατί θέλω να κυκλοφορήσω στους δρόμους απόψε, έχει μια βροχή και μια χειμωνίλα έξω, που με κάνει να θέλω να αποχαιρετήσω την εποχή που όσο κι αν με κάνει να γκρινιάζω, κατά βάθος την αγαπώ.

Τι θα μου έλεγες μπαμπά αν ήξερες?

Στο τέλος μιας ωραίας μέρας, κάνεις μια αποκάλυψη που σε τρώει। Γιατί για λίγα δευτερόλεπτα, ανάμεσα στα όμορφα τοπία και το θαλασσινό αεράκι, νιώθεις μια πίκρα।Μην μασάς, λέω, η ελπίδα σκοτώνει και τη μνήμη και τη θέληση, αφού έτσι νιώθεις, πρέπει να διεκδικήσεις την αλλαγή। Μεγαλώνεις, παιδί μου। Ψάχνεις τις αιτίες ανάμεσα σε μικρά καθημερινά πράγματα για να ονοματίσεις το κενό που δημιουργήθηκε κάπου στο ανάμεσα। Περιμένεις μια απόφαση από αλλού ειπωμένη, όταν εσύ διστάζεις να ζυγίσεις। Ας είσαι παράλογος, όπως λένε οι υπόλοιποι, όταν δε θέλεις πια να συμβιβαστείς με μια κακουχία, πρέπει να δεχτείς το τίμημα της απώλειας। Και να ρισκάρεις και να κάνεις σαματά। Κι ας μετανιώσεις μετά, ο φόβος φέρνει την μετάνοια, ο φόβος φέρνει και τις συμβατικές ζωές। Αλλά εσύ δε θέλεις να κοιμάσαι και να ξέρεις πως από φόβο βρίσκεσαι σε αυτό το κρεβάτι। Αυτό παιδί μου, να μην το φοβάσαι, να μιλάς όταν σε πνίγει το δίκιο και να αντιστέκεσαι στο φόβο των μικρών ανθρώπων। Και να κάνεις υπομονή παιδί μου, μέσα σε τέτοιες καταστάσεις θα υπομείνεις πράγματα, θέλει μαγκιά για να διατηρήσεις κάτι ζωντανό, τελείωσες το σχολείο παιδί μου και τώρα τα υπόλοιπα θα τα μάθεις στην πράξη। Δε σε φοβάμαι, να μη σε φοβάσαι। Όταν θα περάσει η λύπη της απώλειας, ένα κουρασμένο βράδυ θα χαμογελάσεις κρυφά που πέταξες ένα μεγάλο βάρος και δεν το άφησες να σε θάψει। Και θα σταματήσεις να περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι। Η δύναμη ,παιδί μου, λειτουργεί αθροιστικά। Βρίσκεις λιγοστή δύναμη για να ξεκινήσεις, και μετά η υπόλοιπη έρχεται και σε βρίσκει μόνη της। Δεν τα γράφει στα βιβλία αυτά, γιατί είναι μυστικά που αποκαλύπτεις, στα τριάντα σου, στα δεκαπέντε σου, και αν είσαι λίγο πιο νωθρός, στα πενήντα σου। Αλλά εσύ βιάζεσαι για ανατροπές, έτσι δεν είναι? Μην κοιτάζεις ό,τι βλέπεις γύρω σου, τον εαυτό σου να κοιτάς και να πράττεις.

Αδιέξοδες προσωπικές ιστορίες, μέσα σε γενικό κλίμα καλών κριτικών, παγιδευμένος σε μια ακόμη μικροκοινωνία από την οποία θέλεις να ξεφύγεις αλλά δε μπορείς, από τη μία τα πας καλά και γυρίζεις σπίτι και βρίσκεις πάλι την ίδια γαμημένη αμφιβολία, κάθε μέρα και κάτι καινούριο, όχι, δε θέλω να το κάνω άλλο αυτό, θέλω λίγο να εκδικηθώ, λίγο να αποφασίσω τι θέλω να διεκδικήσω και τι θέλω να αφήσω, να αποφασίσω αν πρέπει τελικά να εγκαταλείψω ό,τι με πληγώνει, ή να το προσπαθήσω κι άλλο,। Υπάρχουν και χειρότερα αδιέξοδα στη ζωή, το ξέρω, αλλά κάθε αδιέξοδο κουβαλάει και μια μικρή πίκρα, και αυτή εδώ και μέρες δεν ξεπλένεται εύκολα। Δεν είναι καλό να είσαι συμπονετικός και εκεί πάντα, και αν δεν έχεις κάποιον να σε μάθει, τα μαθαίνεις μόνος σου। Και συνεχίζεις μέσα σε μια υπερένταση που ανυπομονείς να τελειώσει και μετά να βυθιστείς στο χαμό σου।

Χτυπάει το τηλέφωνο, δεν είμαι εδώ, κρύβομαι από οτιδήποτε θέλει να μάθει πώς είμαι και τι κάνω। Μια απεριόριστη λαχτάρα απομόνωσης, ησυχίας, να όπως αυτή, κανείς έξω από τα τζάμια μου που καθρεφτίζουν τη μικροζωή μου σε μια γειτονιά πυκνή, κακόγευστη। Οι διορίες δίνουν και παίρνουν στο κεφάλι μου, οι συγκρίσεις, οι άπιστες αμφιβολίες, τα πρέπει που με διατάζει μια βαθιά αίσθηση που ποτέ ως τώρα δεν με πρόδωσε, κι εγώ σε μια δίνη ερωτική, να δειλιάζω το αυτονόητο, να φοβάμαι να ξεποντάρω, κι αν τελικά κερδίσω? Σαν το λεωφορείο που το περιμένεις ώρα και έχεις δίλημμα αν θα το περιμένεις ή θα ξεκινήσεις ποδαράτα- δεν κινήθηκα όμως ποτέ με φόβο ατυχίας ή κακών συμπτώσεων, συμβαίνει κάτι μάλλον φυσιολογικό με τα χρόνια, έτσι που το άρωμά σου γίνεται συνήθεια, μαθαίνω να μην ποντάρω σε κανέναν και σε τίποτα, να μην έχω φόβο παρά μόνο φόβο Θεού, νιώθω ότι ακόμα κι αν αύριο εξαφανιστούν όλα μου τα πατήματα, θα ξυπνήσω και μετά τον καφέ μου, θα ξέρω πού να πάω, πώς να βαδίσω, σαν να ήξερα ανέκαθεν πως πέρα από τα πόδια μου δεν υπάρχει άλλο στήριγμα।
Συγκρίσεις επί χάρτου, επί εικόνας, επί ψυχών। Ατέλειωτα σκαψίματα σε μια ησυχία ζηλευτή, σαν αυτή που δε θέλεις ποτέ να σου διαταράξουν, κι έξω ξέσπασε μια κουφή καταιγίδα, για να κάνει πιο έντονη τη σιγή γύρω μου। Ετσι πάει। Έτσι πάει? । Γύρω μου ησυχία, εντός μου βυθός। Κάπου ανάμεσα στις καθημερινές εκπαιδευτικές διαδικασίες, όπως αποκαλώ σήμερα το καθετί που μου συμβαίνει, εκεί κάπου βαθαίνει μέσα μου μια μεγάλη αμφιβολία ότι κάτι δεν κάνω σωστά। Έχω καιρό να σε τσούξω λιγάκι, πληγή μου, και νομίζω πως είναι η ώρα για μια εξτρά παρέμβαση, λοιπόν। Βάζω τους τόνους στις λέξεις όπου θέλω, γιατί είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία μπορώ να κάνω ό,τι θέλω। Κομ ιλ φό, ελληνιστί ψευτοαξιοπρεπής। Δεν σοβαροδείχνω, ούτε σοβαρεύω। Μέσα σε κάθε σοβαρή κατάσταση υποδύομαι ένα ώριμο ανθρωπάκι, και θα ξεδώσω μια μέρα, τόσο μα τόσο πολύ... Που δε θα με αναγνωρίζεις। Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χάσεις κάτι, να στο κλέψουν ,να σου παραπέσει όταν δεν το κρατάς σφιχτά, ή να μην το θέλεις πια και να το αφήσεις, να το χαρίσεις ή να το πουλήσεις για να πάρεις αμαχητί κάτι καλύτερο। Δεν εμπίπτω σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις। Η συνιστώσα μου είναι ότι θα ήθελα μια μέρα να φύγω για να πω "χάρηκα" και να μην πω "φτάνει", αλλά έχω δυστυχώς ήδη πει "φτάνει"। Με συγχωρείς που δεν μπορώ να το κάνω πιο απλά, οι αποφάσεις δεν θέλανε ποτέ πολύ σκέψη, αλλά μια μέρα θα το κάνω τόσο αβίαστα, θα ξεποντάρω με μια κίνηση ματ, και θα σκορπίσω τις μάρκες μου στο δρόμο, ίσα ίσα για να περπατώ πια ανάλαφρα, να μην περιμένω τίποτα।

ΥΓ Για κάποιο λόγο, μετά την ταύτιση στον νταντ, αποκτώ και μια ταύτιση από μαμ, μια ταύτιση που θέλω αν προσαρμόσω όμως στα μέτρα μου। Γιατί τελικά δεν ξέρω αν κάνατε τόσο καλά। Η δική μου ζωή δεν είναι συμβόλαιο। Θα γίνει επιλογή μου μόνο όταν δεν θα έχω άλλη επιλογή।

Κυριακή, Πρωταπριλιά, και αναρωτιέμαι ποιος μου κάνει πλάκα... Μια υποψία ρεμπέτικης μελωδίας θέλει να ξεσπάσει από μέσα μου, εκεί ανάμεσα στα μικρούτσικα γράμματα του χάντμπουκ, που πρέπει να ξεκοκαλίσω σε ελάχιστες ώρες, προσεύχομαι λιγάκι και μετά ξεχνιέμαι και μετά βρίσκω να κάνω κάτι άλλο και μετά προσπαθώ να πεισμώσω, και τις σιχαίνομαι εκείνες τις Κυριακές που πρέπει να κλειστώ μέσα, και μετά νιώθω ευγνωμοσύνη που με περιμένουν μπόλικες Κυριακές σαν κι αυτή στη ζωή μου, και δε θέλω να κλείσω τα μάτια μου απόψε το βράδυ αν δεν τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες που με ταλαιπωρούν, όταν γκρινιάζω δεν με καταλαβαίνουν γιατί νομίζουν ότι είμαι από εκείνους που φοβούνται, δε φοβάμαι όμως τόσο, νιώθω σαν να είμαι σε μια ζούγκλα και για κάποιον ανεξήγητα καλό λόγο, βρίσκεται κάποιος φύλακας που με καθοδηγεί και με βοηθά να επιβιώσω, και μετά ξαναενηλικιώνομαι, κάθε μέρα, κάθε χρόνο, και σιγολέω από μέσα μου πως αν δε γουσταρω κάτι να φύγω, και πρέπει να το προετοιμάσω, ή να την κάνω απρόοπτα, και με περιμένει κι εκείνο το κωλοβιβλίο ανοιχτό στο διπλανό δωμάτιο, αλλά μ αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα και να προσπαθώ και να αποτυγχάνω ακόμα, με κάνει καλύτερο άνθρωπο, και υπόσχομαι σαν κάτι τέτοιες Κυριακές να βρίσκω πάντα κάτι καινούριο να με κινητοποιεί।