Τώρα έχω ένα αμάξι, που ποτέ δεν έχεις μπει....

Κουράζομαι, και όσο κουράζομαι, τόσο αντέχω। Μου αρέσει να ορίζω εκ νέου τα όριά μου।Δε λέω πια ότι είμαι κουρασμένη, δεν το καταλαβαίνω καν। Προσπαθώ να ρουφήξω το μεδούλι της ημέρας και μετά να κοιμηθώ, να κοιμηθώ βαριά και να ξυπνήσω να απολαύσω την ανατολή... Σήμερα την απόλαυσα με θέα την απέραντη θάλασσα- εσωτερικά νιώθω παιδί της Ανατολής άλλωστε, μου αρέσουν οι μελαμψοί, Ανατολίτες με τα πικάντικα φαγητά τους και τα ανάλαφρα ρούχα τους। Δεν καταλαβαίνω άλλωστε γιατί τόση πρεμούρα να ανήκουμε στη Δύση...
Τώρα πια αλλάζουν οι συνήθειές μου, ξαναγυρνάω στη φοιτητική μου γειτονιά, βλέπω γνωστές φυσιογνωμίες (είναι ωραία τα διαλείμματα στη ζωή σου), μ αρέσει πάλι। Τώρα οδηγάω σε δρόμους στους οποίους μέχρι πέρσι κοίταζα αποσβολωμένη τα αμάξια να τρέχουν... Και τώρα είμαι κι εγώ εκεί ανάμεσά τους। Τώρα τον Κουστουρίτσα δεν τον βλέπω, περνάω όμως απέξω και σημασία έχει ότι τον θυμάμαι, βλέπω όμως και χαιρετάω τον καινούριο μου φίλο στο φανάρι του Φαλήρου। Τώρα δε φοβάμαι μην πατήσω το σκύλο του χωριανού μου, αλλά το σκύλο του περιπτερά κάτω στο λιμάνι... Τώρα βγαίνω με τακούνια για να ξορκίσω την βαρετή καθημερινότητα των ρούχων μου। Τώρα πια σε κάθε μου βήμα αποκτάω το απαιτούμενο θράσος, επιβίωση λέγεται αλλιώς... Δεν κλείνομαι, προσπαθώ να πλησιάζω και να αφήνω να με πλησιάζουν σιγά σιγά। Χρειάζομαι τον έρωτα εν τέλει χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα το πρόσωπο- σε όλους μου τους έρωτες έχω πει τα ίδια... έχω σκεφτεί τα ίδια, έχω λαχταρήσει τα ίδια.... Σημασία έχει το ταίριασμα της στιγμής, η ανατριχίλα, και όταν αυτό τελειώνει μου αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση του αποχωρισμού- δεν είναι όπως όταν φεύγεις απλά από κάπου। Είναι όπως όταν φεύγεις από κάπου που ξέρεις ότι δεν θα ξαναπάς।
Αλλά δε με νοιάζει κιόλας, ο κόσμος είναι απέραντος για να μη με χωράει κάπου। Δεν είναι κούραση, ούτε ταλαιπωρία, δε βουτάω στα καταγάλανα νερά που θα ήθελα, αλλά βουτάω με ενθουσιασμό στις νέες μου συνήθειες।

Ρίσκο είπε ο κύριος σήμερα

Στο υπόσχομαι καρδιά μου πως θα σου εκδικηθώ αυτές τις μικρές σου ανομίες।
Δε φταις που δεν ξέρεις να λες καλά ψέματα, αλλά είναι και ώρα να μεγαλώσεις ।
Και να αφήσεις κατά μέρος τις καταθλιπτικές σου δικαιολογίες।
Πρώτη φορά στη ζωή μου, μάτια μου, που ενώ ξέρω τι θέλω, ξέρω πως αν θέλω να το έχω όπως θέλω, πρέπει να ρισκάρω, κι αν δε γίνεται, ας το χάσω। Στέκομαι ένα δευτερόλεπτο, φορτίζω εγωισμό κι απογειώνομαι।
Η διορία είναι μεγαλύτερη από ότι συνήθως।
Η ανυπομονησία σε χειμερία νάρκη, και το μυαλό μου στις ३.००० στροφές- ανεβάζω ταχύτητα। Τα λέμε.

Δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το νησί... Κάπου μέσα στις ημέρες στην πρωτεύουσα, ξαναξέχασα τη διαφορετική ευτυχία που έζησα εκεί... μα όταν ακούω τις ωραίες εκείνες μελωδίες, ξυπνάει μέσα μου πάλι η διαμάχη εκείνη, της ζωής που ονειρεύτηκα κόντρα στη ζωή που τελικά διάλεξα । Δε βαριέσαι, ποτέ δεν είναι αργά, εκτός κι αν το πω εγώ ότι είναι αργά.

Σκέφτομαι και γράφω ή δε σκέφτομαι αλλά γράφω।
Για τα βράδια εκείνα που έχεις δει, έχεις περάσει ξανά και ξανά με τον ίδιο τρόπο, και ωστόσο τα αφήνεις να περνούνε με τον ίδιο- ευτυχώς- τρόπο।
Παντού κοριτσάκια στο μετρό γυρίζουν κατακοκκινισμένα από τη θάλασσα της Αττικής, κι από αύριο θα φοράνε σορτσάκια με μαυρισμένα πόδια। Φιλενάδες με οικειότητα που μαρτυρά ατέλειωτες ώρες συντροφικής περισυλλογής- ίσως και πλήξης। Η πλήξη δεν είναι κατ' ανάγκη κακή.
Η παρέα πάει να πιει καφέ-ήμαρτον-σε κλειστή καφετέρια, μα έλεος ποιος δε θέλει μια ωραία σκιά στον καθαρό αέρα?
Καθένας με τα ζόρια του και όλοι μαζί σε ένα γύρω γύρω όλοι, να λέμε βλακείες και να χαϊδεύουμε την Κυριακή μας με ναζιάρικα αστεία।
Κι εσύ κάπου πιο πέρα, με την προσμονή ότι θα συνηθίσουμε, θα ξαναβρούμε το ρυθμό εκείνο του έρωτα που κάπου χάθηκε στην όψιμη ενηλικίωσή μας।
Να ήταν άραγε εφηβικός ο έρωτάς μας και να φεύγει ο ενθουσιασμός? Ή κάθε έρωτας είναι εξ ορισμού εφηβικός?
Πώς μπορώ να διώξω από τους ανθρώπους μου τη θλίψη?
Πώς θα γίνει να αφεθώ και να μεθύσω μια μέρα σαν να μην υπάρχει αύριο?
Σημαντικό είναι αυτό στο οποίο εσύ ο ίδιος δίνεις σημασία- καθ' όλα υποκειμενικό, αλλά κοινωνικά επιβάλλεται να είσαι αντικειμενικός στη σημασία που δίνεις।
Όλοι θα σε φιλέψουν εύκολα μια συμβουλή, λίγοι θα επιμείνουν όταν εσύ δεν λες να δεχτείς ότι μπορείς να κάνεις και λάθος।
Είναι ζόρικες οι σωστές συμβουλές- είναι ζόρικο να ξέρεις τι είναι το πρέπον, και να μην σου αρέσει।
Είναι αναπόδεκτο στην ηλικία μας να μη μας αρέσει κάτι। Το βάρος που σηκώνουμε δεν είναι πια για να παλέψουμε για τις επιλογές μας, αλλά για να τις υπερασπιστούμε ενάντια στους άλλους।
Είμαι εδώ και είσαι εκεί, εγώ στη δύση κι εσύ στην Ανατολή...
Ανατολή... Θαρρώ πως εκεί θα έπρεπε να ζω... Με ντέρτικα τραγούδια, μεζέδες ανατολίτικους και με τη θρησκεία βαθιά ριζωμένη στις καθημερινές μου συνήθειες।
Ζηλεύω τους συνταξιούχους, και βλέπω τους γύρω μου να απορούν που θέλω να ζω τη ζωή όπως εκείνοι... Άραγε αργούμε να συνειδητοποιήσουμε τις ουσιώδεις απολαύσεις της ζωής? Ή απλά οι συνταξιούχοι ζουν έτσι γιατί απλά δεν μπορούν να κάνουν αυτά που μπορούν οι νέοι? Και γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι νέοι δεν ξέρουν να διαχειριστούν τη νιότη τους? Αχ Θεέ μου, αυτή η σοφία που αποκτάμε με τα χρόνια, έχει κι αυτή το τίμημά της...
Κάνω απόψε τη βραδινή μου προσευχή, για μια καλή εβδομάδα, να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι, να είμαι τυχερή, να τη βγάλω κι αυτή την εβδομάδα καλά... να συνεχίσω μέσα στην καταιγίδα πληροφοριών που δέχομαι, να ονειρεύομαι με το μυαλό μου σβουρισμένο, να σκέφτομαι, αχ Θεέ μου, τίποτα πιο σημαντικό δεν έχω από την αναπνοή μου, τις αισθήσεις μου και την δύναμή μου να σκέφτομαι। Σ΄ευχαριστώ.