The co vid era

Πρωτόγνωροι καιροί... Άνθρωποι εξαρτημένοι από μια μικρή οθόνη, να μάθουμε πρώτοι τα νέα, σαμπως και θα αλλάξει κάτι αν τα μάθουμε μια και καλη στις 9 το βράδυ, ψοφαμε να ακούσουμε για τους νεκρούς, η λέξη νεκρός πιο συχνή απο οποιαδήποτε, ψωμοτυρι, τα παιδιά του σήμερα ζουν σε έναν αλλιωτικο πολεμο. Ισως βγουν πιο ανθεκτικα, σκεφτομαι αισιοδοξα. Κι εμείς που μεγαλώσαμε με το γάντι, το εκαστοτε χαστούκι, μας φαίνεται χαλασμός Κυρίου. 

Αβεβαιότητα στο έπακρο, θα έχω τον άλλο μήνα, θα ζω τον άλλο μήνα, θα χάσω κάποιον δικό μου, αν τον κολλήσω εγώ, αν με κολλήσει ο αλλος? Γιατί οι άλλοι έτσι κι εγώ αλλιώς? Μου χρωστάνε, λες. Η ευημερία μας ήταν δεδομένη, κληρονομουμενη. Για αυτό και δεν τολμάμε να διανοηθουμε να προσφερουμε κάτι από τα αυτοδικαίως κεκτημένα μας. Η ιστορία όμως άλλα δείχνει...

Και τι κάνουν οι άλλοι? Δε χρειάζεται να πάρεις τηλεφωνο πια. Εξευγενισμένη κατασκοπεία μέσω κοινωνικής δικτύωσης χωρίς πια ούτε τη διάθεση του κατά τ άλλα χαλαρωτικου κουτσομπολιού, απλά για την  προσωπική ικανοποίηση και αποχαυνωση, να δούμε τι λέει ο άλλος, τι κάνει ο άλλος, να σχολιάσουμε ανώνυμα η και επώνυμα με λόγια που δε θα ξεστομιζαμε πρόσωπο με πρόσωπο, νομίζοντας πως κάποιοι είμαστε, για να πείσουμε, να πειστούμε, η απλά επειδη μας επιτρέπεται να απελευθερώσουμε τα ενδότερα ενστικτα μας.. κάποτε κάποιοι ήταν ψωνισμενοι, τώρα δεν υπάρχει η λέξη, μήπως γιατί όλοι της ψωνίσαμε? Θέλεις να γίνεις influencer στη θέση του influencer? Θέλεις να βγάλεις χρήματα για να σε κοιτάζουν από την κλειδαρότρυπα? Κι ας σε σχολιάζει ο καθένας για ανούσιες λεπτομέρειες που δεν αφορούν κανέναν, ούτε καν εσένα?

Και για καθέναν από αυτούς που στάζουν χολή με το παραμικρό, υπάρχει κάποιος άλλος που κλείνεται, κλείνεται, δυσκολεύεται, δε μιλάει, δε βρίσκει παρέα, άνθρωπο να τον καταλαβαίνει, γιατί ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του. 

Κάτι πρέπει  να αλλάξει. Η κατάσταση ζεχνει. Μια κοινωνία αλληλοσπαραγμου παίζει σε ένα θέατρο του παραλογου. Πρεπει να αλλαξει. Αλλα δε θα αλλάξει σύντομα. Χρειάζονται ρήγματα για να γκρεμιστεί το αίσθημα ότι όλα μας ανήκουν, ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας, για να αναγκαστούμε να κοιτάξουμε τα σπίτια μας, τις ψυχές μας, και μετά τους γύρω μας, που πονάνε, που πεινάνε. 

Προσεύχομαι να μην υποφέρουν άλλο οι άνθρωποι νιώθοντας να τους κόβεται ο αέρας, Θεέ μου, είναι τόσοι πολλοί οι τρόποι να υποφερει κανείς... Συνεχίζω με την περιέργεια να δω που θα καταλήξει αυτή η ιστορία... Κάποιες φορές απορώ αν θέλω να δω η όχι. Εύχομαι μόνο να είμαι καλά (τα αυτονόητα δεν είναι πια αυτονόητα) για να τη δω και να είναι το τέλος που ονειρευομαι... Μια αγκαλιά ανθρώπων που αντί για ταλαιπωρημένα ζωύφια που ψάχνουν εκδίκηση γιατί ο κόσμος τους οφείλει, ψάχνουν ο ένας να βοηθήσει τον άλλο, για να κοιμούνται πιο καλά στο τέλος της ημέρας. Let s see.. 

Wide open space

Πώς μπορεί κάποιος που δε ζει τη ζωή σου να σε κρίνει για τη ζωή σου? 

Ειδικά όταν η ζωή του (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) ζέχνει?

Και πώς το διαχειρίζεσαι όταν  αυτός ο κάποιος είναι δικός σου άνθρωπος?

Φοβάσαι, και είναι εκεί να σου ενισχύσουν το φόβο.

Χρειάζομαι ηρεμία για να αποδεχτώ και να απολαύσω τις καταστάσεις.

Αλλά στη γωνία περιμένει ένα "σου τα έλεγα εγώ"

Δε θα σας συναντήσω λοιπόν σ αυτή τη γωνία. 

Είναι ωραίο να πηγαίνω με τα νερά σας, με τα απόνερα.

Θα μαζέψω όση δύναμη μπορώ για να πορευτώ, με πίστη στο μόνο μου σύμμαχο τόσα χρόνια, το εντός μου. Κι αν κλάψω, δε θα σας το δείξω λοιπον. Αυτή είναι η στήριξή σας? Καμιά φορά δε μπορώ να την κατανοήσω αυτή την αγάπη. Τα δεσμα της αγάπης αυτοκατατάσσουν την αγάπη σε δεύτερης κατηγορίας.

Δύσκολος δρόμος again. Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να βρίσκω τόσες δυσκολίες μπροστά μου.

Μάλλον είναι η αθώα, επίμονη, παιδιάστικη και παράλληλα συνειδητή επιλογή μου να ζήσω σύμφωνα με την ηθική που αυτοπροσδιόρισα.  Αυτό που κάνουν όλοι δε σημαίνει πως είναι και φυσιολογικό. Δεν πήγα ποτέ με τη νόρμα, όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Οι υπόλοιποι ας είναι περαστικοί στη ζωή μου, ούτε που ακούμπησαν στο ελάχιστο την ψυχή μου.

Ας είναι, λοιπόν. Επιλογή μου είναι ,δε θα κατηγορήσω κανέναν. Είναι θέμα αρχής.

Let's go. Κι ας γυρίσω όπως όπως. Αν δε βρέξεις κώλο δε θα πιάσεις ψάρια. 

I rest my case

Here we are... 4 χρόνια μετά. Ανάδυση προσωπικού χρόνου και διάθεσης για αυτοδιάθεση μετά από 4 χρόνια, Χριστέ μου. Ανάσα βαθιά. Τι έμαθα και τι ξέχασα άραγε σ αυτό το διάστημα...

1. Έμαθα πως η αγάπη πολλαπλασιάζεται, δε μοιράζεται, και πως ότι δώσεις θα πάρεις. Και επιβεβαιώνομαι προς το παρόν. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον.

2. Έμαθα πως ζορίστηκα, δεν ντρεπομαι να το παραδεχθώ τώρα που μπορώ να χαλαρώσω λίγο, πως πήρα βαθιές ανάσες, δε μου έφτανε το οξυγόνο κι όμως συνέχιζα, γιατί αυτό το ζόρι ήταν ένα προσωπικό στοίχημα στο οποίο καλά τα κατάφερα. Κι ο πιο σκληρός βράχος κάποιες στιγμές κλονίζεται, μια μάχη χαμένη όμως είναι μάθημα αυτοβελτίωσης, δεν είναι ήττα.  Δεν ήταν όμως το ζόρι της κακοτυχίας που πάντα απευχόμουν, απεναντίας ήταν το ζόρι των επιλογών που έκανα, και εκ πεποιθήσεως, δε θα κατηγορήσω κανέναν γι αυτό. Ως εκ τούτου, εφόσον οι επιλογές ήταν και είναι δικές μου, είναι και τα ρέστα δικά μου.

3. Έμαθα πως με τόσους ανθρώπους δίπλα μου, με τη ρηχή επικοινωνία που λίγα μόνο μου προσφέρει, στο βάθος μου δε βλέπει κανείς σχεδόν, στις αποφάσεις είμαι μόνη μου και θα πεθάνω μόνη μου. Εύχομαι να έχω υγεία και να μην ταλαιπωρηθώ, Χριστέ μου πόση δυστυχία μπορείς να επιφυλάξεις σε κάποιους ανθρώπους στο τέλος τους. Αν με ρωτήσει λοιπόν κανείς και μπορούσα να επιλέξω, πες με ψυχρή ή αναίσθητη, θέλω όμορφο τέλος κι ας είναι και συντομότερο. Νωρίς ίσως για να συμφιλιώνομαι με τέτοιες ιδέες, αλλά το μότο μου δεν άλλαξε με τα χρόνια: "ε, και τι έγινε?" I ' ll swim.

4. Έμαθα πως η ζωή θέλει ρίσκο, και αν πάω με τα νερά κάποιου, εγώ κολυμπάω εκεί που θέλω. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Με τις πλάνες που έπονται δε θα λογαριαστώ τώρα. 

5. Έμαθα πως τα σκληρά λόγια εύκολα λέγονται. Οι φόβοι είναι ωραίος τρόπος για να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Η αναμονή και η παράταση του χρόνου μου επιτείνουν τις φοβίες. Δεν τις θέλω, μόνες τους αναδύονται. Αλλά για μία φοβία εδώ, θα βγει και μία φοβία εκεί. Σε κάθε plan B και C, υπάρχει  το dead-end. Όπου κι αν βρεθώ υπόσχομαι να κάνω αναστροφή. 

Δεν είναι εύκολο, αλλά επιθυμώ να συνεχίσω δια βίου το νομαδικό lifestyle του όπου γη και πατρίς, ίσως γιατί δε θέλω δεσμεύσεις, δε θέλω ισοβιότητες, θέλω την πενιχρή ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας. Κι ας μην αράξω ποτέ ποιος ξέρει, κάπου θα τη βρω τη γαλήνη και θ αλλάξω γνώμη. 

6. Ξέχασα την ελευθερία του ατελείωτου ελεύθερου χρόνου, τις ατελείωτες βολτες σε γεμάτους δρόμους με τα ματια στο κενό, τα ταξίδια που κάνει το μυαλό όταν το αφήσεις ελεύθερο. Προτίμησα να μην αναμετρήσω τις προτεραιότητες και τα όνειρά μου, γιατί δε θέλω να αντικρύσω το πρόσημο αρνητικό.

7. Ξέχασα για λίγο πώς ξεκίνησα, τι προσδοκίες είχα, μπορεί να μην ήμουν ποτέ φιλόδοξη, ήθελα όμως πάντοτε να κοιμάμαι ήσυχη, και αν θέλεις, θέλω σε 10 χρόνια από τώρα να μη μετανιώνω για τίποτα. Αυτό είναι προσωπικό στοίχημα και μακάρι να μην το χάσω. Χρέος μου είναι. 

8. Ξέχασα για λίγο την εμπιστοσύνη μου σ' εμένα και σ' Εσένα. Με ενοχλεί να το παίζω όλη μέρα ενήλικας. Χρειάζομαι μια αγκαλιά και, αν δεν τη βρίσκω, έστω μια στιγμή να εκφράσω την αδυναμία μου σε προσωπική στιγμή με εμένα μόνο. Οι θεατές ενοχλούν σ αυτό το one man show.

9. Ξέχασα να σας πω πως οι παρεμβάσεις σας σε μια ζωή που δε σας ανήκει όταν τα έχετε κάνει μαντάρα στις δικές σας, περιττεύουν. Και, wtf, αδυνατώ να βρω έναν ευγενικό τρόπο να σας το πω. Δεν είναι η πρώτη φορά που πάνε στράφι ατελείωτες ώρες προσπάθειας οργάνωσης και προγνώσεων σε απάτητα χωράφια. Από όλα κάτι έμαθα τελικά. Να μαστε καλά. 

I rest my case.