Πρωτόγνωροι καιροί... Άνθρωποι εξαρτημένοι από μια μικρή οθόνη, να μάθουμε πρώτοι τα νέα, σαμπως και θα αλλάξει κάτι αν τα μάθουμε μια και καλη στις 9 το βράδυ, ψοφαμε να ακούσουμε για τους νεκρούς, η λέξη νεκρός πιο συχνή απο οποιαδήποτε, ψωμοτυρι, τα παιδιά του σήμερα ζουν σε έναν αλλιωτικο πολεμο. Ισως βγουν πιο ανθεκτικα, σκεφτομαι αισιοδοξα. Κι εμείς που μεγαλώσαμε με το γάντι, το εκαστοτε χαστούκι, μας φαίνεται χαλασμός Κυρίου.
Αβεβαιότητα στο έπακρο, θα έχω τον άλλο μήνα, θα ζω τον άλλο μήνα, θα χάσω κάποιον δικό μου, αν τον κολλήσω εγώ, αν με κολλήσει ο αλλος? Γιατί οι άλλοι έτσι κι εγώ αλλιώς? Μου χρωστάνε, λες. Η ευημερία μας ήταν δεδομένη, κληρονομουμενη. Για αυτό και δεν τολμάμε να διανοηθουμε να προσφερουμε κάτι από τα αυτοδικαίως κεκτημένα μας. Η ιστορία όμως άλλα δείχνει...
Και τι κάνουν οι άλλοι? Δε χρειάζεται να πάρεις τηλεφωνο πια. Εξευγενισμένη κατασκοπεία μέσω κοινωνικής δικτύωσης χωρίς πια ούτε τη διάθεση του κατά τ άλλα χαλαρωτικου κουτσομπολιού, απλά για την προσωπική ικανοποίηση και αποχαυνωση, να δούμε τι λέει ο άλλος, τι κάνει ο άλλος, να σχολιάσουμε ανώνυμα η και επώνυμα με λόγια που δε θα ξεστομιζαμε πρόσωπο με πρόσωπο, νομίζοντας πως κάποιοι είμαστε, για να πείσουμε, να πειστούμε, η απλά επειδη μας επιτρέπεται να απελευθερώσουμε τα ενδότερα ενστικτα μας.. κάποτε κάποιοι ήταν ψωνισμενοι, τώρα δεν υπάρχει η λέξη, μήπως γιατί όλοι της ψωνίσαμε? Θέλεις να γίνεις influencer στη θέση του influencer? Θέλεις να βγάλεις χρήματα για να σε κοιτάζουν από την κλειδαρότρυπα? Κι ας σε σχολιάζει ο καθένας για ανούσιες λεπτομέρειες που δεν αφορούν κανέναν, ούτε καν εσένα?
Και για καθέναν από αυτούς που στάζουν χολή με το παραμικρό, υπάρχει κάποιος άλλος που κλείνεται, κλείνεται, δυσκολεύεται, δε μιλάει, δε βρίσκει παρέα, άνθρωπο να τον καταλαβαίνει, γιατί ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του.
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Η κατάσταση ζεχνει. Μια κοινωνία αλληλοσπαραγμου παίζει σε ένα θέατρο του παραλογου. Πρεπει να αλλαξει. Αλλα δε θα αλλάξει σύντομα. Χρειάζονται ρήγματα για να γκρεμιστεί το αίσθημα ότι όλα μας ανήκουν, ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας, για να αναγκαστούμε να κοιτάξουμε τα σπίτια μας, τις ψυχές μας, και μετά τους γύρω μας, που πονάνε, που πεινάνε.
Προσεύχομαι να μην υποφέρουν άλλο οι άνθρωποι νιώθοντας να τους κόβεται ο αέρας, Θεέ μου, είναι τόσοι πολλοί οι τρόποι να υποφερει κανείς... Συνεχίζω με την περιέργεια να δω που θα καταλήξει αυτή η ιστορία... Κάποιες φορές απορώ αν θέλω να δω η όχι. Εύχομαι μόνο να είμαι καλά (τα αυτονόητα δεν είναι πια αυτονόητα) για να τη δω και να είναι το τέλος που ονειρευομαι... Μια αγκαλιά ανθρώπων που αντί για ταλαιπωρημένα ζωύφια που ψάχνουν εκδίκηση γιατί ο κόσμος τους οφείλει, ψάχνουν ο ένας να βοηθήσει τον άλλο, για να κοιμούνται πιο καλά στο τέλος της ημέρας. Let s see..
No comments:
Post a Comment