Αισίως έφτασες στη μεγάλη μέρα που ορίζει τη μετάβαση στα 30.
Σκέφτεσαι τα λόγια του Ελύτη, πως από τα 20 ως τα 30 έχεις ζήσει περισσότερα από όσα από τα 30 στα 90 σου.
Και σκέφτεσαι τις ρητορείες που σε έφτασαν ως εδώ,
και πως καιρός είναι να τις θεωρήσεις κανόνες με εξαιρέσεις.
Έχεις πολύ ακόμη μπροστά σου για να πεις πως έφτασες.
Αισίως έφτασες όμως ως εδώ.
Ανάμεσα σε δύσκολα βράδια, δύσκολες μέρες,
το χαμόγελο ήταν πάντα η επιλογή σου,
η στάση ζωής σου απέναντι στο καθετί,
με μια εθελούσια παιδικότητα και άρνηση να δεχτείς τα μοιραία κακά του κόσμου.
Ακόμη κλείνεις τα μάτια στο κακό, όπως ένα παιδί κάνει όταν φοβάται το σκοτάδι.
Εδώ σε έφτασαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν πλάι σου.
Κι ο έρωτας. Πάθος άλλοτε ατελέσφορο, άλλοτε απογειωτικό.
Η ψυχή που ενώνεται και που αναρωτιέται την ίδια στιγμή πόσες ψευδαισθήσεις επιτρέπονται.
Όλα επιτρέπονται, αν τα επιτρέψεις εσύ.
Όλα κλειδώνουν σε ένα σημείο του εαυτού σου όπου μόνο εσύ έχεις πρόσβαση, εσύ έχεις το λόγο και την αφορμή για όσα έγιναν, ή δεν έγιναν.
Κι η ευγένεια, στοιχείο που ποτέ δεν ήθελες να παραμερίσεις,
θες να σε συνοδεύει σε κάθε στιγμή της βαρετής πιεστικής σου μέρας,
να είναι πηγαία, και να πηγάζει προς εκεί που αρμόζει.
Κι η αφοσίωση, όχι από συντηρητισμό, αλλά από ανάγκη, από ευγνωμοσύνη, από πίστη.
Κι οι φίλοι, άνθρωποι που δε χρειάζεται να σε δουν ή να ξέρουν τα πάντα, μπορείς όμως να τους πεις ένα "ζορίζομαι" και απλά να το ακούσουν. Σαν εξομολόγηση δευτερολέπτου, ο εξαγνισμός του να ξέρει ένας άνθρωπος ότι δεν είσαι ατσάλινος.
Κι οι περιπλανήσεις σου, είτε μακριά είτε στη γειτονιά σου, μια ξενάγηση στον κόσμο χωρίς εισιτήριο. Μοναχικές όπως η αυτογνωσία σου.
Κι οι μουσικές σου, ρυθμοί στους οποίους μόνο εσύ συντονίζεσαι. Ένα καθημερινό μονοπάτι προς την ευτυχία.
Κι οι φόβοι σου, και η ατελείωτη μάχη σου να απαλλαγείς από κάθε είδους φόβο και επιθυμία.
Δεν έχει αλλάξει τίποτε, μόνο ο τίτλος της δεκαετίας. Είναι ωραίο να εξελίσσεσαι, μα ωραίο και να μένεις εκεί που έχεις φτάσει και γουστάρεις. Και να φτιάχνεις το περιτύλιγμα αν σε ικανοποιεί η ουσία.
Αισίως ή δυσχερώς λοιπόν; Αισίως, θα διαλέξω.
Γιατί μέσα στο συντηρητισμό που αποπνέεις, μπορείς πολύ ύπουλα για μερικούς, θαυμαστά κατ΄ άλλους, να ορίζεις άναρχα τη ζωή σου. Να μη δίνεις λογαριασμό σε όποιον νομίζει ότι τού τον οφείλεις.
Γιατί πάντα θυμάμαι πως όσοι κατάφεραν από την κακοτυχία να επιστρέψουν, δεν χαμογέλασαν ποτέ. Όπως δε χαμογελούν ποτέ τα έντομα.
Έχω την εντύπωση πως ακόμα χαμογελώ αληθινά.
Υ.Γ. Ονειρεύομαι την ίδια στιγμή, στο σπίτι που θα χτίσω μια μέρα, την ίδια ώρα σε 30 χρόνια, να πίνω τσάι κάτω από το δέντρο, να ακούω πάλι Ελύτη από τον αντικαταστάτη του youtube ίσως, και να σκέφτομαι, γιατί όχι, τα ίδια πράγματα.
Σκέφτεσαι τα λόγια του Ελύτη, πως από τα 20 ως τα 30 έχεις ζήσει περισσότερα από όσα από τα 30 στα 90 σου.
Και σκέφτεσαι τις ρητορείες που σε έφτασαν ως εδώ,
και πως καιρός είναι να τις θεωρήσεις κανόνες με εξαιρέσεις.
Έχεις πολύ ακόμη μπροστά σου για να πεις πως έφτασες.
Αισίως έφτασες όμως ως εδώ.
Ανάμεσα σε δύσκολα βράδια, δύσκολες μέρες,
το χαμόγελο ήταν πάντα η επιλογή σου,
η στάση ζωής σου απέναντι στο καθετί,
με μια εθελούσια παιδικότητα και άρνηση να δεχτείς τα μοιραία κακά του κόσμου.
Ακόμη κλείνεις τα μάτια στο κακό, όπως ένα παιδί κάνει όταν φοβάται το σκοτάδι.
Εδώ σε έφτασαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν πλάι σου.
Κι ο έρωτας. Πάθος άλλοτε ατελέσφορο, άλλοτε απογειωτικό.
Η ψυχή που ενώνεται και που αναρωτιέται την ίδια στιγμή πόσες ψευδαισθήσεις επιτρέπονται.
Όλα επιτρέπονται, αν τα επιτρέψεις εσύ.
Όλα κλειδώνουν σε ένα σημείο του εαυτού σου όπου μόνο εσύ έχεις πρόσβαση, εσύ έχεις το λόγο και την αφορμή για όσα έγιναν, ή δεν έγιναν.
Κι η ευγένεια, στοιχείο που ποτέ δεν ήθελες να παραμερίσεις,
θες να σε συνοδεύει σε κάθε στιγμή της βαρετής πιεστικής σου μέρας,
να είναι πηγαία, και να πηγάζει προς εκεί που αρμόζει.
Κι η αφοσίωση, όχι από συντηρητισμό, αλλά από ανάγκη, από ευγνωμοσύνη, από πίστη.
Κι οι φίλοι, άνθρωποι που δε χρειάζεται να σε δουν ή να ξέρουν τα πάντα, μπορείς όμως να τους πεις ένα "ζορίζομαι" και απλά να το ακούσουν. Σαν εξομολόγηση δευτερολέπτου, ο εξαγνισμός του να ξέρει ένας άνθρωπος ότι δεν είσαι ατσάλινος.
Κι οι περιπλανήσεις σου, είτε μακριά είτε στη γειτονιά σου, μια ξενάγηση στον κόσμο χωρίς εισιτήριο. Μοναχικές όπως η αυτογνωσία σου.
Κι οι μουσικές σου, ρυθμοί στους οποίους μόνο εσύ συντονίζεσαι. Ένα καθημερινό μονοπάτι προς την ευτυχία.
Κι οι φόβοι σου, και η ατελείωτη μάχη σου να απαλλαγείς από κάθε είδους φόβο και επιθυμία.
Δεν έχει αλλάξει τίποτε, μόνο ο τίτλος της δεκαετίας. Είναι ωραίο να εξελίσσεσαι, μα ωραίο και να μένεις εκεί που έχεις φτάσει και γουστάρεις. Και να φτιάχνεις το περιτύλιγμα αν σε ικανοποιεί η ουσία.
Αισίως ή δυσχερώς λοιπόν; Αισίως, θα διαλέξω.
Γιατί μέσα στο συντηρητισμό που αποπνέεις, μπορείς πολύ ύπουλα για μερικούς, θαυμαστά κατ΄ άλλους, να ορίζεις άναρχα τη ζωή σου. Να μη δίνεις λογαριασμό σε όποιον νομίζει ότι τού τον οφείλεις.
Γιατί πάντα θυμάμαι πως όσοι κατάφεραν από την κακοτυχία να επιστρέψουν, δεν χαμογέλασαν ποτέ. Όπως δε χαμογελούν ποτέ τα έντομα.
Έχω την εντύπωση πως ακόμα χαμογελώ αληθινά.
Υ.Γ. Ονειρεύομαι την ίδια στιγμή, στο σπίτι που θα χτίσω μια μέρα, την ίδια ώρα σε 30 χρόνια, να πίνω τσάι κάτω από το δέντρο, να ακούω πάλι Ελύτη από τον αντικαταστάτη του youtube ίσως, και να σκέφτομαι, γιατί όχι, τα ίδια πράγματα.
