give me a year to remember

Ονειρεύομαι ένα μεγάλο πρωινό κάθε πρωί, κεφάτο και ξεκούραστο ξύπνημα, δουλειά, μεσημεριανό τραπέζι με πολύχρωμα φαγητά, κολύμπι άπειρο το απόγευμα και ωραίες μουσικές το βράδυ... Ιt's on me now...

Και τι σου φταίνε οι άλλοι

Και τι σου φταίνε οι άλλοι αν εσύ τους υπολογίζεις παραπάνω από ότι αυτοί εσένα? Το ίδιο κάνεις κι εσύ σε κάποιους άλλους. Μαγκιά σου να επενδύεις άλλωστε.΄Παιχνίδι είναι, παίζεις και χάνεις. Χάνεις λίγο την πίστη σου στους ανθρώπους. Νόμιζες ότι θα νικήσεις τον κόσμο όλο με την προσπάθεια, αλλά η προσπάθεια πνίγεται όταν οι συνοδοιπόροι αλλάζουν πορεία. Είναι έλλειψη αυτοδυναμίας? Μα και ποιος γουστάρει να είναι τελείως ανεξάρτητος? Στο κάτω κάτω όλοι ψάχνουν κάπου να προσκολληθούν. Απλά επέλεξες να προσκολληθείς εκεί που νόμιζες ότι δεν θα απογοητευτείς. Νομίσματα. Αλλά τα νομίσματα δεν είναι εγγυήσεις. Και κάθε Σεπτέμβρης γίνεται ακόμα χωρίς να το θες ένα μεγάλο σχολείο... Χωρίς ενθουσιασμό πια, μόνο με το άγχος της καινούριας σχολικής χρονιάς...

Το δίδαγμα της ημέρας -αν μιλήσω μόνο αυτό μπορώ πια να προφέρω... τον ενθουσιασμό που δεν μπορείτε να διαχειριστείτε να τον φάτε για μεσημεριανό, εμένα μου έπεσε βαρύς.

Μου αρέσεις

Μου αρέσεις, δεν μπορώ να το αρνηθώ,
έτσι όπως ομολογείς τις μεγάλες σου φρίκες,
έτσι όπως αφήνεις μικρές φράσεις να εξηγούν τις μεγάλες μου απορίες,
έτσι όπως νομίζεις ότι ξέρεις τι σκέφτομαι και πέφτεις τόσο έξω,
αλλά δεν θέλω να στο πω,
αλλά άλλες φορές πώς προλαβαίνεις τον νου μου, τον εαυτό μου,
πόσο ασφαλής μπορώ να νιώθω έστω έτσι, στα κλεφτά, μέσα στην αγκαλιά σου
πόσο συχνά μπορώ να βρίσκω κάτι σαν εσένα
πόσο πολύ μπορείς να με αποπλανείς
κι εγώ να ονειρεύομαι εφηβικά,
να ξεχνώ τη στάση του λεωφορείου και να πετάγομαι τελευταία στιγμή,
η συγκροτημένη μου σκέψη να αφήνεται στην εικόνα σου,
να γίνομαι έτσι βαρετή και απλά να σε κοιτάζω
χωρίς να μου λες τίποτα,
δε θέλω να μου λες τίποτα
τώρα που ξέρω πως θα φύγεις
δε θέλω τίποτα παραπάνω να με δέσει μαζί σου,
μόνο να σε χορταίνω για να μου φτάνεις
όταν σκοτεινιάζει και θα σε θυμάμαι.

Δε μου φτάνεις.... θέλω κι άλλο

Η μικρή προθεσμία

Η μικρή προθεσμία
του εαυτού
απέναντι στις μεγάλες επιθυμίες

Να σαι χαλαρός
αλλα στη δουλειά σου να διαπρέπεις
να μην ξεχάσεις να ερωτευτείς παράφορα
να μην χαθείς με τους φίλους σου,
να χτυπά βεβαίως συχνά το τηλέφωνό σου,
για να νιώθεις ότι σε χρειάζονται,
να μην ξεχνάς και την οικογένειά σου,
να μαθαίνεις όλες τις εξελίξεις στον κόσμο,
να σαι και λίγο intellectuel για να το παίζεις μούρη στους εκάστοτε,
αλλά να σαι και καλή καρδιά και να χεις μπέσα,
να βρεις και τον τρόπο να τα καταφέρνεις όλα μαζί,
αλλά να μην παραμελείς να ακούς τον άνθρωπό σου,
να μη χρωστάς,
να μην παρακαλάς,
να γουστάρεις άπειρα ό,τι κάνεις πως κάνεις,
να είσαι κύριος του εαυτού που προσπαθείς να φτιάξεις,
εντός της μικρής προθεσμίας
που δεν θυμάσαι ποιος την όρισε.