Σβήσε τα φώτα, σβήσε το φεγγάρι...

Λέω πως είναι χειμώνας και κρυώνω. Και μετά λέω πως κάθε μέρα που περνάει θα κάνω και από κάτι διαφορετικό. Και κάθε μέρα δε θα γκρινιάζω. Για παράδειγμα, σήμερα δεν έχω γκρινιάξει για κάτι. Σαν να μην θέλω πια να δυσανασχετώ με μικρά πράγματα. Αυτό είναι το ένα μάθημα που μου έδωσαν τις τελευταίες δύο ημέρες στη δουλειά. Γιατί οι άνθρωποι που δε γκρινιάζουν είναι αξιοπρεπείς σε όλα τους.
Αυτά. Για την ευγένεια του ανθρώπου, το τσαγανό, την διπολικότητα που υφέρπει αλλά τελικά δεν κρύβεται, το παθολογικό νου, δεν έχω να πω τίποτα. Απλά κοιτάζω και περιφέρομαι ανάμεσα στους ανθρώπους, προσπαθώντας να υπάρχω χωρίς να ενοχλώ και να δίνω χαρά σε όσους θέλουν και θελω.
Και αφήνω τις προτεραιότητες, τα άγχη για το μέλλον και τα σχέδια στην άκρη. Ό,τι ζω και έχει σημασία είναι το τώρα. Οι επόμενοι δύο τρεις μήνες.  Μετά έχει ο Θεός.
Ένα βήμα τη φορά, αναλυτική σκέψη για καθετί. Θέλω ό,τι μού δίνεται να το εκμεταλλεύομαι. Και μετά δε θα χρειάζομαι άλλα.
Φιλιά.

Ποτέ γι αυτούς που αντιπαθώ...

Υπάρχουν άσχημες μέρες, με άσχημα νέα. Και αυτές περνάνε όπως όλες οι άλλες. Απλά σηματοδοτούν το χρόνο κάπως, σαν να βάζουν ένα προ και μετά του γεγονότος.

Μου αρέσει στο ανάμεσα δυο κουραστικών απουσιών από το σπιτάκι μου να κουρνιάζω σ ' ένα ζεστό δωμάτιο, να ακούω μουσική, κι έξω να βρέχει τουλούμια, όπως τώρα. Και να μην ακούει κανείς.

Μού λείπει βέβαια η συνωμοσία της βροχής όταν περπατάς έξω, αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα.

Μού έχει λείψει τρομερά η κίνηση του σώματος. Σαν να ζητά το κορμί μου κάθε λύγισμα χορού, σαν να έχω μαγκώσει και ξεκινώ να φιγουράρω στο σπίτι, χωρίς καθρέφτη, χωρίς σκοπό, απλά για να δώσω μια εναλλακτική κίνηση στο άκαμπτο σώμα μου.

Ο ύπνος τελευταία ποικίλλει, συνήθως ανήσυχος, γιατί πρέπει να τον μοιράζομαι με ανθρώπους που κατά βάθος δεν πολυεκτιμώ. αλλά έτσι είναι, και δε θα σκάσω παραπάνω.

Είναι μέρες σαν κι αυτή, που λαχταράω τόσα και τόσα. Να, όπως η ελεύθερη αναπνοή, οι μυρωδιές της φύσης, το τρέξιμο σε μια ατέλειωτη παραλία, ο ήλιος και το κατακάθι του πάνω μου, το ξύπνημα το αέρινο χωρίς πόνους στα κόκαλα, η αίσθηση της υγείας που τόσο μού έχει λείψει.

Αναρωτιέμαι ποιον κοροϊδεύω καμιά φορά, όταν μιλώ εξ αποστάσεως, τηλεφωνικά, με τους ανθρώπους μου. Δεν είναι πως δε θέλω να τους δω, είναι που θέλω πάρα πολύ χρόνο με τον εαυτό μου. Να, λαχταράω αυτές τις στιγμές. Πώς να καταλάβει ο άλλος ότι μού έχει λείψει να γράφω, να σκέφτομαι αδιάφορα και να βγάζω μικρά δικά μου συμπεράσματα;

Θέλω κάθε μου άρθρωση ξεχωριστά να την ξεμουδιάσω, σαν να ήμουν τον προηγούμενο καιρό κάτω από ξύλινες σανίδες. Πιασμένο σώμα παντού, κλειδωμένο, βιαστικό πάντα, τις τελευταίες ημέρες.

Θα μου πεις τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή. Εγώ έχω σημασία, ας πούμε. Η αντιπάθεια προς ορισμένους ανθρώπους δεν αποκλείει τον θαυμασμό μου προς αυτούς, για παράδειγμα, για όσα καταφέρνουν πολύ καλά. Αλλά η απουσία πραγματικής καλοσύνης δεν κρύβεται, ίσως αν έχεις μάτι. Ή μπορεί να είναι και εμφανής, κι εσύ να νομίζεις ότι έχεις καλό μάτι;-)

Καμιά φορά θέλω να απουσιάζω χωρίς να δίνω λογαριασμό, πουθενά.
Και καμιά φορά θέλω να ενθουσιάζομαι, και εξίσου να μη δίνω λογαριασμό πουθενά.

Λογαριασμό μόνο όταν τον οφείλω.
Tschus
 
 

When I'm small

Απολαμβάνω ελληνικό καφεδάκι παρέα με ωραίες μουσικές και το λατρεύω. Μετά από καιρό. Όπως πάντα η ενήλικη ζωή, και όταν λέω ενήλικη εννοώ μετά τα 24 και όχι μετά τα 18, δεν μού πάει. Και προσπαθώ μέσα στην καθημερινότητα να βρίσκω λίγο από τον εαυτό μου. Δυσκολεύομαι γαρ.

Έχουν μπει στο παιχνίδι τα χειμωνιάτικα απογεύματα με βροχή και μουντάδα. Δε βρίσκω κίνητρα για λυρισμό και τέχνη, γιατί ακόμα και το μυαλό μου, πέρα από το σώμα μου, είναι κουρασμένο για να αφεθεί ή να σκεφτεί λίγο παραπάνω από το απαιτούμενο.

Χαίρομαι όμως  όταν μπορώ μέσα στην ταλαιπωρία μου να είμαι ευγενικός άνθρωπος και να μου το λένε. Γιατί οι άνθρωποι φέρονται καλά όταν τούς φέρεσαι κι εσύ, είναι σαν τροχαλία, που βάζεις λίγη καλοσύνη και σου γυρίζει πολλή παραπάνω. Κι αυτό είναι, ρε παιδί μου, κάτι.

Βλέπω καμιά φορά την αγιοσύνη σε ανθρώπους, που είναι σαν να προσεύχονται μέσα από την κάθε τους κίνηση. Και είναι τόσο λατρευτά ταπεινοί. Σαν μικρές πηγές θεού μέσα στο χάος. Και είναι κρίμα αυτοί οι άνθρωποι να ζουν μονάχοι τους χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα τους να απολαμβάνει την αγάπη τους.

Και μετά λέω πως δεν πειράζει, δεν έχω το ωραίο σπίτι στην Πλάκα αλλά τουλάχιστον δεν έχω κατσαρίδες. Δεν έχω το υπέροχο σπίτι αλλά έχω τουλάχιστον ένα σπίτι που όταν μπαίνω το νιώθω σαν καταφύγιο. Δεν έχω τις πολλές παρέες, αλλά έχω βρει 2-3 ανθρώπους στη ζωή μου που τους εμπιστεύομαι και νιώθω πως μ' αγαπούν. Κι ας μην το δείχνουμε καθημερινά. Δεν είμαι τοπ στη δουλειά μου, αλλά νιώθω ένα σεβασμό, που μου αρκεί. Δεν είμαι το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο, αλλά νιώθω πως όταν χαμογελώ συμμετέχω στην ομορφιά του κόσμου.

Και όλα αυτά αρκούν για να συνεχίσω για μια ακόμη μερούλα, μια βδομαδίτσα, μέχρι να ξαναβρω την ευκαιρία να ακούσω τις τραγουδάρες και να χαλαρώσω.