Απολαμβάνω ελληνικό καφεδάκι παρέα με ωραίες μουσικές και το λατρεύω. Μετά από καιρό. Όπως πάντα η ενήλικη ζωή, και όταν λέω ενήλικη εννοώ μετά τα 24 και όχι μετά τα 18, δεν μού πάει. Και προσπαθώ μέσα στην καθημερινότητα να βρίσκω λίγο από τον εαυτό μου. Δυσκολεύομαι γαρ.
Έχουν μπει στο παιχνίδι τα χειμωνιάτικα απογεύματα με βροχή και μουντάδα. Δε βρίσκω κίνητρα για λυρισμό και τέχνη, γιατί ακόμα και το μυαλό μου, πέρα από το σώμα μου, είναι κουρασμένο για να αφεθεί ή να σκεφτεί λίγο παραπάνω από το απαιτούμενο.
Χαίρομαι όμως όταν μπορώ μέσα στην ταλαιπωρία μου να είμαι ευγενικός άνθρωπος και να μου το λένε. Γιατί οι άνθρωποι φέρονται καλά όταν τούς φέρεσαι κι εσύ, είναι σαν τροχαλία, που βάζεις λίγη καλοσύνη και σου γυρίζει πολλή παραπάνω. Κι αυτό είναι, ρε παιδί μου, κάτι.
Βλέπω καμιά φορά την αγιοσύνη σε ανθρώπους, που είναι σαν να προσεύχονται μέσα από την κάθε τους κίνηση. Και είναι τόσο λατρευτά ταπεινοί. Σαν μικρές πηγές θεού μέσα στο χάος. Και είναι κρίμα αυτοί οι άνθρωποι να ζουν μονάχοι τους χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα τους να απολαμβάνει την αγάπη τους.
Και μετά λέω πως δεν πειράζει, δεν έχω το ωραίο σπίτι στην Πλάκα αλλά τουλάχιστον δεν έχω κατσαρίδες. Δεν έχω το υπέροχο σπίτι αλλά έχω τουλάχιστον ένα σπίτι που όταν μπαίνω το νιώθω σαν καταφύγιο. Δεν έχω τις πολλές παρέες, αλλά έχω βρει 2-3 ανθρώπους στη ζωή μου που τους εμπιστεύομαι και νιώθω πως μ' αγαπούν. Κι ας μην το δείχνουμε καθημερινά. Δεν είμαι τοπ στη δουλειά μου, αλλά νιώθω ένα σεβασμό, που μου αρκεί. Δεν είμαι το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο, αλλά νιώθω πως όταν χαμογελώ συμμετέχω στην ομορφιά του κόσμου.
Και όλα αυτά αρκούν για να συνεχίσω για μια ακόμη μερούλα, μια βδομαδίτσα, μέχρι να ξαναβρω την ευκαιρία να ακούσω τις τραγουδάρες και να χαλαρώσω.
Έχουν μπει στο παιχνίδι τα χειμωνιάτικα απογεύματα με βροχή και μουντάδα. Δε βρίσκω κίνητρα για λυρισμό και τέχνη, γιατί ακόμα και το μυαλό μου, πέρα από το σώμα μου, είναι κουρασμένο για να αφεθεί ή να σκεφτεί λίγο παραπάνω από το απαιτούμενο.
Χαίρομαι όμως όταν μπορώ μέσα στην ταλαιπωρία μου να είμαι ευγενικός άνθρωπος και να μου το λένε. Γιατί οι άνθρωποι φέρονται καλά όταν τούς φέρεσαι κι εσύ, είναι σαν τροχαλία, που βάζεις λίγη καλοσύνη και σου γυρίζει πολλή παραπάνω. Κι αυτό είναι, ρε παιδί μου, κάτι.
Βλέπω καμιά φορά την αγιοσύνη σε ανθρώπους, που είναι σαν να προσεύχονται μέσα από την κάθε τους κίνηση. Και είναι τόσο λατρευτά ταπεινοί. Σαν μικρές πηγές θεού μέσα στο χάος. Και είναι κρίμα αυτοί οι άνθρωποι να ζουν μονάχοι τους χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα τους να απολαμβάνει την αγάπη τους.
Και μετά λέω πως δεν πειράζει, δεν έχω το ωραίο σπίτι στην Πλάκα αλλά τουλάχιστον δεν έχω κατσαρίδες. Δεν έχω το υπέροχο σπίτι αλλά έχω τουλάχιστον ένα σπίτι που όταν μπαίνω το νιώθω σαν καταφύγιο. Δεν έχω τις πολλές παρέες, αλλά έχω βρει 2-3 ανθρώπους στη ζωή μου που τους εμπιστεύομαι και νιώθω πως μ' αγαπούν. Κι ας μην το δείχνουμε καθημερινά. Δεν είμαι τοπ στη δουλειά μου, αλλά νιώθω ένα σεβασμό, που μου αρκεί. Δεν είμαι το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο, αλλά νιώθω πως όταν χαμογελώ συμμετέχω στην ομορφιά του κόσμου.
Και όλα αυτά αρκούν για να συνεχίσω για μια ακόμη μερούλα, μια βδομαδίτσα, μέχρι να ξαναβρω την ευκαιρία να ακούσω τις τραγουδάρες και να χαλαρώσω.
No comments:
Post a Comment