Είναι μαγικό δύο απλοί άνθρωποι να ενώνουν τα δάχτυλά τους και να κοιτάζονται χωρίς σκοπό τις πρώτες ώρες μιας ημέρας।

Ξεκλέβω λίγο χρόνο, να απολαύσω την ιδιωτική μου ζωή। Ο προσωπικός μου χρόνος μηδέν, οι σκέψεις μου τριγυρνούν στο κεφάλι μου και πασχίζουν να μπουν σε σειρά, εντός μου। Εκτός μου, μια προσπάθεια δύσκολη, να κρατάω ισορροπίες। Είναι πολύ ζόρικο να αποδέχεσαι ότι κάτι αλλάζει ερήμην σου। Συνέχεια καινούριες καταστάσεις, άλλες συντεταγμένες। Σε ένα χώρο εκνευριστικά τακτοποιημένο και καθομιλούμενα ήρεμο, που με εξοργίζει। Δεν είναι ήρεμος κανείς όταν κρύβει την αναμπουμπούλα του। Οι συζητήσεις της ηλικίας μου πλέον είναι πολιτικές, κοινωνικές, με διαστάσεις τραγικές, και με καμία διάθεση βελτίωσης। Η αγανάκτηση είναι δείκτης φτωχού ανθρώπου। Κι ας αγανακτώ κι εγώ, το ξέρω ότι πού και πού φτωχαίνω σαν άνθρωπος, στα μεγάλα ζόρια। Και προσπαθώ να κρατάω τις τσέπες μου γεμάτες με χαμόγελο, με καλές προαιρέσεις।Λαχτάρησα τον πρωινό καφέ με την κυριακάτικη στο μπαλκόνι, το λάτρεψα। Τρόμαξα στην ιδέα ότι οι περισσότεροι πίνουν καφέ μπροστά στην οθόνη μια τέτοια μέρα। Είμαι βαθιά συντηρητικός άνθρωπος όσον αφορά τις δομές της ζωής μου- και δεν βρίσκω ουδένα κακό σε αυτό। Ακούω καινούριες πρωτότυπες και καλά και ουσιαστικά χαζές ιδέες που με εκπλήσσουν- ποιος νομίζει ότι θα ενθουσιαστώ με μια διαφορετική από τις άλλες μαλακία?... Το μόνο ενδιαφέρον που διάβασα σήμερα, είναι το μήνυμα των Ισπανών...
"Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε"

Κυριακή, ημέρα του Θεού (και του) Ήλιου

Μικρές καθημερινές ιστορίες και το κόστος να τις δεις। Τα πράγματα χάνουν τη γεύση τους πού και πού, όταν αφεθούν να χαλάσουν, να τα φυσήξει ο αέρας, να τα κάψει ο ήλιος, όταν μένουν αζήτητα॥ Ζω στον κόσμο του ήλιου και αναρωτιέμαι στον κόσμο της ασφάλειας। Δε θέλω χειροκρότημα σήμερα, μόνο μια μικρή έξαψη ανοησίας। Είναι Κυριακή και η ησυχία και η τάξη αναλαμβάνουν από αύριο। Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν τόσο επιμελώς τις σκέψεις τους, που αναγκαστικά αποκαλύπτονται। Οι επικίνδυνοι είναι όσοι κρύβονται επιμελώς ατημέλητα। Με κουράζουν οι άνθρωποι που θέλουν έρευνα για να τους ξεμπροστιάσεις, άλλους πάλι τους συναρπάζουν κάτι τέτοιοι τύποι। Φοβού τα μεγαλόπαιδα που ακόμη παίζουν κρυφτό। Εμένα μου αρέσουν αυτοί που δε δείχνουν, μέχρι να τους πείσεις απαλά ότι αξίζεις να σου δείξουν। Γιατί και η υπερβολική εκδηλωτικότητα ξεπουλάει την αίγλη σου। Σήμερα ωστόσο έχει προσευχή και χαμηλά κόστη, πουλάω όσο όσο...

http://www.youtube.com/watch?v=lZKVg-Xd1Bg

Το ένα έρχεται, το άλλο φεύγει, πάντα κάτι χάνεις, αλλά δε μου αρέσουν οι κυνικές φράσεις ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα, όταν κάτι φτιάχνεις, βρες υλικά να επισκευάσεις και τα φθαρμένα। Είναι άσκοπες οι πολύωρες αναλύσεις καλέ μου। Κανείς δε θα σε θυμάται για τις μυστικές σου σκέψεις।Δεν πρόκειται να ανακαλύψεις πού στέκεσαι τώρα παρά μόνο αν κάνεις το βήμα παραπέρα । Και μετά κοιτάς για λίγο πίσω, καταλαβαίνεις, κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, ή αποδέχεσαι ότι έκανες και λάθος, και στέκεσαι στις νέες συντεταγμένες। Ησύχασε, θα περάσει καιρός μέχρι να ξεκουνηθείς και να το ξαναπάθεις। Κάθε τόπος, κάθε σημείο, κάθε μικρομεγάλη κατάσταση θέλει χρόνο για να σου δείξει τα δώρα της- το τίμημα αντιθέτως συχνά φαίνεται από την αρχή। Σου αρέσει? Σου αρέσει αυτή η ένεση απορίας? Το αντέχεις, εσύ, ο σίγουρος ανθρωπάκος που ξέρεις πού βαδίζεις? Δεν ενδιαφέρει κανέναν, θα το μάθεις κι αυτό।
Κάποιοι άνθρωποι κάνουν πάντα κάτι πιο νωρίς। Τους κοιτάς αγχωμένος να δεις πού έχεις να φτάσεις, τι δεν έχεις μάθει ακόμη, τι σε περιμένει, κατηγορείς το μυαλό σου που άργησε। Ποιον ενδιαφέρει η δική σου προσωπική οδύσσεια? Αφιέρωσε τα δικά σου πράγματα εκεί που γουστάρεις। Η μαγκιά έχει πολλούς ορισμούς, αν θες να ξέρεις।
Και μην το παίρνεις και πολύ βαριά, φταις και το ξέρεις, και τι έγινε?
Ξέρω, είναι πολύ χαλαρωτική η φράση "κοίτα τι μου έκανες"...
Η μετάθεση ευθυνών είναι το αγαπημένο χόμπι των ανθρώπων, χόμπι κακό αλλά εξαγνιστικό। Δε μπορεί να αντέξει καλέ μου κάθε απλός νους το ενδεχόμενο ότι αφέθηκε και φταίει, δεν μπορείς πάντα να ανασκοπείς, μάθε το। Εσύ φταις που παρασύρθηκες, αλλά μην ξεχνάς τη στιγμιαία γοητεία του εκτροχιασμού- και σε αυτό δεν ευθύνεται κανείς- για την ακρίβεια οι ευθύνες είναι δημιούργημα των ανθρώπων για να ορίζουν τις σχέσεις τους με τους άλλους- καθένας και τα γούστα του, καθένας και ο δρόμος του।

Αυτό παίρνεις, τέλος

Μερικοί άνθρωποι ζηλεύουν, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι ζηλεύουν। Για την ακρίβεια πιθανώς οι άνθρωποι που κατά βάση πιστεύουν ότι είναι καλοί, να είναι το αντίθετο। Κάθε καλός άνθρωπος πρέπει να έχει και ένα στίγμα ξεδιαντροπιάς, στις ιδιαίτερες στιγμές με τον εαυτό του। Όλοι γουστάρουν λίγη μαγκιά, στις επιλογές τους, στην καθημερινότητά τους, έστω και μόνο στις εξάρσεις τους;-) Έτσι κι αλλιώς η μαγκιά οφείλει να πληρώνεται- οι τζάμπα μάγκες δεν μου λένε κάτι। Δεν είναι σημάδι ότι μεγαλώνω, είναι σημάδι ότι οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν δείχνουν πιο πολύ τον πραγματικό τους εαυτό। Ένας άνθρωπος φαίνεται από τον τρόπο και μόνο που μεταφράζει στο μυαλό του τις πιο απλές κουβέντες।
Ένα το κρατούμενο, ο άνθρωπος που δε θέλω είναι αυτός που μεταφράζει κάθε λέξη σε χρήμα।
Δύο τα κρατούμενα, ο άνθρωπος που θέλω είναι αυτός που εξισώνει το χρήμα με την αξιοπρέπεια। Δουλεύεις αξιοπρεπώς για να κερδίζεις αξιοπρεπώς και να ζεις αξιοπρεπώς, τα περισσεύματα μου χαλούν την αισθητική।