Κυριακή, ημέρα του Θεού (και του) Ήλιου

Μικρές καθημερινές ιστορίες και το κόστος να τις δεις। Τα πράγματα χάνουν τη γεύση τους πού και πού, όταν αφεθούν να χαλάσουν, να τα φυσήξει ο αέρας, να τα κάψει ο ήλιος, όταν μένουν αζήτητα॥ Ζω στον κόσμο του ήλιου και αναρωτιέμαι στον κόσμο της ασφάλειας। Δε θέλω χειροκρότημα σήμερα, μόνο μια μικρή έξαψη ανοησίας। Είναι Κυριακή και η ησυχία και η τάξη αναλαμβάνουν από αύριο। Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν τόσο επιμελώς τις σκέψεις τους, που αναγκαστικά αποκαλύπτονται। Οι επικίνδυνοι είναι όσοι κρύβονται επιμελώς ατημέλητα। Με κουράζουν οι άνθρωποι που θέλουν έρευνα για να τους ξεμπροστιάσεις, άλλους πάλι τους συναρπάζουν κάτι τέτοιοι τύποι। Φοβού τα μεγαλόπαιδα που ακόμη παίζουν κρυφτό। Εμένα μου αρέσουν αυτοί που δε δείχνουν, μέχρι να τους πείσεις απαλά ότι αξίζεις να σου δείξουν। Γιατί και η υπερβολική εκδηλωτικότητα ξεπουλάει την αίγλη σου। Σήμερα ωστόσο έχει προσευχή και χαμηλά κόστη, πουλάω όσο όσο...