Ξεκλέβω λίγο χρόνο, να απολαύσω την ιδιωτική μου ζωή। Ο προσωπικός μου χρόνος μηδέν, οι σκέψεις μου τριγυρνούν στο κεφάλι μου και πασχίζουν να μπουν σε σειρά, εντός μου। Εκτός μου, μια προσπάθεια δύσκολη, να κρατάω ισορροπίες। Είναι πολύ ζόρικο να αποδέχεσαι ότι κάτι αλλάζει ερήμην σου। Συνέχεια καινούριες καταστάσεις, άλλες συντεταγμένες। Σε ένα χώρο εκνευριστικά τακτοποιημένο και καθομιλούμενα ήρεμο, που με εξοργίζει। Δεν είναι ήρεμος κανείς όταν κρύβει την αναμπουμπούλα του। Οι συζητήσεις της ηλικίας μου πλέον είναι πολιτικές, κοινωνικές, με διαστάσεις τραγικές, και με καμία διάθεση βελτίωσης। Η αγανάκτηση είναι δείκτης φτωχού ανθρώπου। Κι ας αγανακτώ κι εγώ, το ξέρω ότι πού και πού φτωχαίνω σαν άνθρωπος, στα μεγάλα ζόρια। Και προσπαθώ να κρατάω τις τσέπες μου γεμάτες με χαμόγελο, με καλές προαιρέσεις।Λαχτάρησα τον πρωινό καφέ με την κυριακάτικη στο μπαλκόνι, το λάτρεψα। Τρόμαξα στην ιδέα ότι οι περισσότεροι πίνουν καφέ μπροστά στην οθόνη μια τέτοια μέρα। Είμαι βαθιά συντηρητικός άνθρωπος όσον αφορά τις δομές της ζωής μου- και δεν βρίσκω ουδένα κακό σε αυτό। Ακούω καινούριες πρωτότυπες και καλά και ουσιαστικά χαζές ιδέες που με εκπλήσσουν- ποιος νομίζει ότι θα ενθουσιαστώ με μια διαφορετική από τις άλλες μαλακία?... Το μόνο ενδιαφέρον που διάβασα σήμερα, είναι το μήνυμα των Ισπανών...
"Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε"