No more drama

Πέρασε κιόλας ο πρώτος μήνας του έτους. Σαν όλους τους προηγούμενους, not to happen και στους επόμενους.

Τα Σαββατοκύριακα είναι μια αναλαμπή του εαυτού σου στην ρουτίνα της δουλειάς. Μιας δουλειάς που κατά τ' άλλα σε γεμίζει, σού δίνει τροφή για σκέψη και συναισθήματα.
Συναισθήματα, σκέψεις θαμμένες κάπου σε ένα χώρο του μυαλού συρρικνωμένο, με επισκεπτήριο μονάχα τις ημέρες του ρεπό.
Πόσο καιρό έχεις να κλάψεις; Ναι, καλά άκουσες.
Αυτό το υγιές συναίσθημα, το υγιές ξέσπασμα.
Πάντα πίστευα ότι δεν ζεις αν δεν μπορείς να κλάψεις.
Δεν μπορείς να κυνηγήσεις τίποτα αν δεν κλάψεις γοερά ένα βράδυ στο κρεβάτι σου. Ιδανικά χωρίς συγκεκριμένο πρόβλημα, απλά από συναίσθημα.

Κάθε διαφορετικό πράγμα μού δίνει τροφή για το επόμενο new thing.

Στην καθημερινότητα, drama queens, άνθρωποι που σου απομυζούν κάθε ίχνος συμπάθειας προς αυτούς χωρίς να το θέλεις. Και μετά αναρωτιέσαι γιατί νιώθεις περιστασιακά κακός άνθρωπος.

Άλλη μία διαπίστωση. Οι κακοί -κατά την ταπεινή και ίσως ασήμαντη γνώμη μου- πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι καλοί και ότι η ζωή τούς χρωστάει.

Ευτυχώς, δεν θεωρώ ότι η ζωή μού χρωστάει. Νομίζω ότι φέρνει ό,τι κάτσει και ίσως και ό,τι σού αξίζει και μάλλον εγώ τής χρωστώ.

Τέλεια δεν είναι όλα, βέβαια. Αλλά κάθε φορά που αντέχω να το συνειδητοποιήσω κάνω ένα άλμα στο καλύτερο.