Summer rules

Η ζωή κυλάει αλλιώτικα το καλοκαίρι. Ανάμεσα στα μελτέμια, οι σκέψεις πυρώνουν και λιώνοντας, σχηματίζουν εκμαγεία αλλοτινών εποχών.

Η ραστώνη των διακοπών είναι ευλογία. Όπου και να' σαι. Μπορεί να είσαι στο νησί και να τρέχεις ολημερίς μεταξύ πρωινού- μπάνιου- καφέ και μπίρας, ανθρωπάκια πιεσμένα ακόμα και στον ύπνο τους.

Μπορεί και να ζεις στο χάος, και εντός αυτού να συνθέτεις την προσωπική σου Εδέμ.
Αυτό κάνω φέτος.

Σαλιαρίζω με τον ήλιο καθώς χαϊδεύει τους ώμους μου.
Ελιές στο δέρμα μου ξεφυτρώνουν από το πουθενά, σαν επανάσταση στο φως γύρω.

Μπαλκόνια άδεια, πατζούρια κλειστά. Ιδιωτικότητα μέσα στο χάος της μεγαλόπολης. Βγήκαν όλοι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους σε θάλασσες μακρινές, και αγκαλιές αλμυρές.

Αποφάσισα πως σημασία έχει να είσαι εκεί που θέλεις, με εκείνους που θέλεις. Τι νόημα έχει να ταξιδέψεις τα πέρατα του κόσμου αν το μυαλό σου είναι αλλού....

Και μετά αποφάσισα πως το χάρισμά μου να περνάω εξαιρετικά ωραία σε συνθήκες μοναξιάς -και κατ' άλλους, αναγκαστικής κατάθλιψης- δεν έχει εξαλειφθεί παρά τις προσπάθειες που επιβάλλει η ενηλικίωση.

Χωρίς άγχος πια, οι συζητήσεις με τον κόσμο είναι πιο χαρούμενες, η διάθεση για κριτική έχει φθίνει. Το σώμα αναστενάζει μονάχα από τη ζέστη και η ψυχή  αγαλλιάζει.

Οι αποφάσεις είναι πιο μάχιμες, πιο αυθόρμητες, και ο φόβος των επιπτώσεών τους μοιάζει μικρός, ξαφνικά. Όσο λιγότερο ματαιωθείς στο χρόνο λήψης της απόφασης, τόσο λιγότερο ματαιώνεσαι όταν η απόφαση αποδειχτεί λανθασμένη.

Η ευτυχία σου πηγάζει από εσένα. Το να ζεις περιμένοντας δε μπορεί παρά να είναι τάφος για τα όνειρά σου και τις θέλησές σου.

Και το παρελθόν.... Αποστάγματα ζωής που ενσωματώθηκαν, όσο πήγαινε, εντός σου. Δε χρειάζεται άλλη ανασκόπηση.
Και το μέλλον... Μια ψευδαίσθηση προσδοκώμενης ευτυχίας, που αν βουλιάξεις μέσα της δε θα βγεις ποτέ.

Το τώρα... Μια συλλογή από ποιήματα του Λειβαδίτη, κουβέντες φιλοσόφων που θαυμάζεις, ήλιου και άσκησης. Ενδορφίνες που θέλουν να παραχθούν, για να χαμογελάσεις πλατιά στο τέλος της ημέρας.

Χωρίς τηλεόραση, συζητήσεις της παλιάς καθημερινότητας, ή κουβέντες που ξέρεις ότι σε λίγα χρόνια ούτε που θα σε απασχολούν. Κι όμως τις κάνεις, μήπως βγει λίγο ξίγκι από τη μύγα, ή μήπως περάσει ο χρόνος λίγο πιο ανώδυνα. Μού λείπουν τα βράδια, στο πατρικό μου, με τους πάντες να κοιμούνται (ή έτσι νόμιζα έστω), που το σώμα και το μυαλό στέκονταν άγρυπνα και ακίνητα, για να μην ξυπνήσουν κανέναν, και η ζωή κυλούσε στο βωμό μιας καθημερινότητας ιδιαίτερης, τόσο γλυκιάς και τόσο αλλιώτικης. Σαν διάλειμμα παύσης από την υπόλοιπη ζωή σου. Κάπως έτσι ζω και αυτές τις ημέρες. Time freeze εν μέσω καύσωνα.

"Φαίνεσαι πολύ καλά", μού είπαν σήμερα, και γέλασα στη σκέψη πως είμαι πολύ καλά, και -άγνωστο πώς- βγαίνει προς τα έξω.

Μια ξένη γλώσσα, λογοτεχνικά δοκίμια, σκέψεις επιστημονικές που μένει να πάρουν σάρκα και οστά, μαγειρικές δοκιμές, γυμναστική, ηλιοθεραπεία, διακοσμητικές τροποποιήσεις, εκκαθάριση λογαριασμών, ξεσκαρτάρισμα σάπιων πραγμάτων, ύπνος βαρύς κι ασήκωτος, κατά προτίμηση με φύσημα απαλό από το παράθυρο. Σχεδόν δε μού φτάνει ο χρόνος για την αξιοποίηση όλης αυτής της ενέργειας.

Αυτό οφείλει να είναι το καλοκαίρι. Η υποδοχή της νέας (σχολικής- ακόμα και για τους εξωσχολικούς) χρονιάς, ενέχει οπωσδήποτε μέσα της τον αξιοπρεπή αποχαιρετισμό των περατωμένων.

Άδειαζε, και θα γεμίζεις.