Έξι μήνες

Τι θα γινόταν αν μου απέμεναν έξι μήνες...
Θα αφιέρωνα περισσότερο χρόνο στους φίλους μου, θα τους άκουγα περισσότερο και τα προβλήματά τους θα προσπαθούσα να τα αναλύσω, να τα απαλύνω, να τα μικρύνω.
Θα διάβαζα το ίδιο, για να κάνω καλά αυτό που κάνω, όσο το κάνω.
Θα έψαχνα πίσω από τις συμπεριφορές των άλλων κάποια δικαιολογία, γιατί ποτέ δεν μπορείς να κρίνεις τον άλλο αν δεν ξέρεις όλα του τα προβλήματα στην έκτασή τους.
Θα διεκδικούσα περισσότερες αγκαλιές και φιλιά, σαν η επαφή να παρατείνει το εφήμερο.
Δε θα βιαζόμουν. Θα κοίταζα με περισσότερη προσοχή τη λεπτομέρεια των όμορφων και των άσχημων πραγμάτων.
Δε θα γκρίνιαζα. Η μιζέρια είναι κακή ανάλωση του εαυτού.
Δε θα φοβόμουν. Όταν κάτι δεν μπορείς να το αλλάξεις, δεν το φοβάσαι.
Δε θα πρόσβαλλα τον εαυτό μου. Το σώμα και η ψυχή θέλουν σεβασμό, για να ξυπνάς και να κοιμάσαι με σώμα ανάλαφρο και μυαλό καθαρό.
Αν είχα έξι μήνες μπροστά μου, οι συζητήσεις για το μέλλον θα ήταν ανόητες, οι ανησυχίες για τη ζωή μηδαμινές.
Θα έκανα ταξίδια, θα αναζητούσα ωραίους ανθρώπους και ωραία μέρη για να κοιτάζεις.
Θα έδινα όση αγάπη μπορώ περισσότερη, χωρίς να με νοιάζει η ανταπόδοση.
Θα άκουγα την ίδια μουσική, θα πήγαινα στη δουλειά, θα έψαχνα το ευχαριστώ και την απάλυνση του πόνου για τη δική μου μικρή ευημερία.
Θα έκλεινα την τηλεόραση για πάντα, θα έβλεπα ταινίες για να ονειρεύομαι, θα έκλεινα τα μάτια στο κακό, θα ζούσα όπως ζω με περισσότερη αφέλεια και περισσότερη ευγένεια.
Θα έβγαζα φωτογραφίες για να απαθανατίσω το τίποτα, για να κοιτάζω όταν δε θα μπορώ να κάνω κάτι περισότερο. Κι ας μην τις έβλεπα ποτέ.
Θα ασφάλιζα ότι πολύτιμο έχω, για να το κληροδοτήσω σε όποιον αγαπώ.
Θα έφτιαχνα χειροτεχνίες, για να κοιτάζω πόσο όμορφο είναι το μπλέξιμο υλικών και χρωμάτων.
Θα έγραφα ένα βιβλίο, για την ομορφιά της αθωότητας και το ανούσιο κυνήγι της ευτυχίας.
Δε θα περίμενα τίποτα γιατί δε θα μού όφειλαν τίποτα.

Όταν δεν έχεις κάτι να περιμένεις, τότε μόνο είσαι ελεύθερος.