Μαχαίρι στη μιζέρια

Προσπαθώ από εχθές να παλέψω με τη μιζέρια των ανθρώπων... Έχω ταχθεί ανυπόμονα εναντίον της λοιπόν। Έχω την ματαιόδοξη αίσθηση ότι αν κάποιος είναι κοντά μου, μπορώ να διώξω τα σύννεφα। Αλήθεια, το πιστεύω। Δεν έχω τις λύσεις, ούτε την αποφασιστικότητα του αιώνα, έχω όμως καθαρό μυαλό και συνείδηση, και οι σκέψεις μου είναι ορεξάτες। Ό,τι και να συμβαίνει, με τρέφει κάτι που πηγάζει από μέσα μου, και όποτε βρεθώ δίπλα σε κάποιον προσπαθώ να τον συνεφέρω στην ανεμελιά, όση μπορεί να υπάρχει στην ενήλικη ζωή। Γίνομαι τούρκος όταν συναντώ τον κυνισμό, δεν είναι για μένα η απογοήτευση। Το λέω στον εαυτό μου από μικρή। Όχι ότι όλα είναι ρόδινα, αλλά να, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα। Μικρή διάβαζα την Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, μια σειρά παιδικών βιβλίων, όλα από γυναίκες συγγραφείς, και θυμάμαι την Πολυάννα που αντί να κλαίει που της είχαν κάνει δώρο πατερίτσες, έβρισκε τον τρόπο να τις χαίρεται, γιατί απλά δεν τις χρειαζόταν।
Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι να κοιτάζω τα βράδια το απέναντι ξενοδοχείο και να βλ΄πω τι σχέδιο σχηματίζουν τα φώτα των αναμμένων δωματίων... Άλλοτε καρδιά, άλλοτε κάτι άλλο, αλλά πάντοτε υπάρχει φως। Δεν θέλω άλλο οι άνθρωποι γύρω μου να βυθίζονται στα σκοτάδια τους, ούτε κι εγώ να το κάνω, είμαι πεπεισμένη πως ό,τι και να καταφέρω στη ζωή μου, που δε μετριέται με επιτυχίες, δημοσιεύσεις, εμπειρίες, είμαστε όλοι άνθρωποι και χρέος μας είναι να το θυμίζουμε στους γύρω μας। Αν δε μπορείς να νιώσεις την αγάπη και να είσαι ευτυχισμένος μόνο και μόνο επειδή έχεις τον ήλιο από πάνω σου, ή θα τον έχεις αύριο, ,μεθαύριο, έχεις όμως ένα σπίτι να σε φιλοξενεί και την δυνατότητα να τρως, να κοιμάσαι σαν άνθρωπος, και αν έχεις τις μαύρες σου να έχεις έστω άνθρωπο να το μοιραστείς, τότε τι να κάνεις τις φιλοδοξίες σου, σκέφτομαι। Οι γύρω μου πνίγονται στους ατέρμονους στόχους τους, στα λεγόμενα των άλλων, εκτροχιάζονται, αποφασίζουν και λένε πως το έκαναν από ανάγκη, δεν αποφασίζουν και λένε πως φταίνει οι καταστάσεις που δεν το αποφάσισαν... Ό,τι και να γίνει, θέλω να μείνω πάντα έτσι, να προσπαθώ να βρίσκω τα φωτισμένα δωμάτια και όχι τα σκοτεινά, και αν μπορώ, στα σκοτεινά να τρυπώνω και να ανάβω λίγο το φως।
Γιατί αν δεν ελπίζεις, τότε τι στο διάολο προσπαθείς να μας πείσεις ότι κάνεις εδώ πέρα?