Μια μέρα ρεπό και πάλι, για να συνειδητοποιήσεις και πάλι δυο τρία πράγματα που η ζωή σου φέρνει στο πιάτο, και άλλα τόσα, που δε στα φέρνει στο πιάτο.
Είναι που κάποια τραγούδια τα βαφτίζεις τραγούδια δικά σου, απλά και μόνο γιατι παρέα τους έχεις φτάσει στις μεγαλύτερες αποφάσεις της ζωής σου.
Είναι που θέλεις τον άλλον ελεύθερο και γεμάτο, και παρόλ αυτά να επιλέγει να είναι μαζί σου. Γιατί κανείς αξιοπρεπής δε θέλει κάποιον δεμένο στο μαντρί, και να νομίζει πως είναι δικός του. Το θέμα είναι ο άλλος να έχει δέκα επιλογές, και όμως η νούμερο ένα να είσαι εσύ. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι προτεραιοτήτων και ρίσκων. Ποντάρεις και απολαμβάνεις, ή ποντάρεις και ξαναξεκινάς. Τις μάρκες τις φτιάχνεις εσύ, ανάλογα με το πόσα έχεις να δώσεις- και το πόσα είσαι διατεθειμμένος να χάσεις.
Ο καιρός έχει γυρίσματα που δεν τα ορίζουμε πάντα.
Συνειδητοποιείς τη ζωή σου πιο εύκολα όταν προσπαθείς να την εξηγήσεις τι κάνεις σε κάποιον που δε βλέπεις συχνά. Γιατί εκεί αναγκάζεσαι να δεις το ζουμί της υπόθεσης.
Η κρατική τηλεόραση είναι η μόνη που αξίζει, και συνειδητοποιείς ότι από τότε που ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση, κάτι χάλασε στις ψυχές. Ή απλά η ιδιωτική δίνει βήμα και στους ανόητους να εκθέσουν τη βλακεία που υπάρχει αλλά δε θέλεις να τη δεις.
Το ίντερνετ και η επίπλαστη διασκέδαση, ενώ η ζωή είναι εν τέλει εκεί έξω.
Είναι ωραίο να σε χαιρετάνε άνθρωποι που δε σε ξέρουν, σα να θέλουν απλά με αυτό τον τρόπο να σε γνωρίσουν... Και να ντρεπεσαι να τους ρωτησεις, μα εσύ ποιος είσαι? Και απλά να τους χαιρετάς.
Οι εποχές αλλάζουν, κι εσύ κλεισμένος μέσα σε ένα κτίριο, ανεβοκατεβαίνεις σκάλες, όμως παντού αφήνεις ένα κομμάτι σου και δεν πειράζει αν είναι σε μια παραλία ή σε ένα κτιριο, σημασία έχει ότι έχεις να αφήσεις κάτι.
Ξαναπερνάς από μια διαδρομή που έκανες για καιρό, δε το θυμάται κανείς, παρά μόνο εσύ, αλλά και πάλι αυτό δεν πειράζει.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από ένα μιλκσέικ δίπλα στη θάλασσα και από τη αίσθηση ότι δε θα πετάξεις κάτι στα σκουπίδια αν πρώτα δεν προσπαθήσεις με τα χίλια δυο μέσα να το επιδιορθώσεις.
Κάτι για το οποίο έχεις κοπιάσει, δεν το πετάς, έτσι δεν είναι?
Σημασία για μένα τελικά στη ζωή μου έχει να έχεις ανθρώπους πλάι σου. Και να μπορείς, όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές να ακουμπήσεις πάνω τους. Ορίζομαι από τους ανθρώπους μου, είτε είναι κοντά μου είτε όχι. Στο τέλος εκεί καταλήγεις, εκεί ακουμπάς, εκείνοι σου μένουν, όταν έρχεται κάτι δύσκολο. Είναι οικογένειά σου οτιδήποτε φτιάχνεις και κρατάει, από τα είκοσι και μετά.
Λατρεύω τα ρεπό και το ελεύθερο μισάωρο πριν να ξεκινήσουν οι δουλειές.
Και λατρεύω τους ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν και δεν παραπονιούνται στα δύσκολα.
Μου αρέσει να βλέπω στο δρόμο μου ανθρώπους που να θαυμάζω. I wannnabe like them, μου δίνουν ερεθίσματα να αλλάζω.
Και μ αρέσει να δίνω ερεθίσματα και στους άλλους.
Και μ αρέσει να καταρρίπτω τις πρώτες εντυπωσεις και να γνωρίζω κάποιους που αρχικά φαίνονταν βαρετοί ή ανούσιοι. Ο πιο βαρετός, εκ πρώτης όψεως, άνθρωπος, μπορεί να έχει πολλά να σου μάθει. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, και να εκτιμάς εκείνους που θα σε φέρουν ενίοτε σε δύσκολη θέση. Δεν είναι απαραίτητα για κακό δικό σου.
Είναι αστείο να σκέφτεσαι πώς η ζωή σε φέρνει ξανά μαζί με κάποιους ανθρώπους ξανά, σε άλλες καταστάσεις, και όλα αυτά να είναι απλά ένα θέμα τύχης. 
Καλημέρα στο μεγάλο κιτρινωπό φεγγάρι της χτεσινής βραδιάς, και καλημέρα σε όσα έρχονται.
I don't care για πολλά, φτάνει που είμαι υγιής για να τα αντιμετωπίσω.
Οι δοκιμασίες ζόρικες, αλλά ευπρόσδεκτες. Να μη φοβάσαι αυτό που δε θες να δεις. Να το κοιτάς και ό,τι γίνει.
Ε, και τι έγινε;
Κι αν κάτι στραβώνει, it's alright. Μπορείς να φτιάξεις και πάλι την εξίσωση, αλλάζοντας τις παραμέτρους.
Είναι σχεδόν αστείο να σκέφτεσαι τον εαυτό σου τόσο ατρόμητο, και την ίδια στιγμή να νιώθεις παιδί. Και οι φράσεις φαίνονται ίδιες, όσες σελίδες κι αν γράψεις. Γιατί το θέμα εν τέλει είναι να γουστάρεις.