Para- para-paradise..... Τραγουδάω μέσα μου και δεν έχει τελειωμό αυτός ο ενθουσιασμός που έχει ξεκινήσει από χθες. Το καλοκαίρι χτυπάει μέσα μας σαν από ανάγκη, εγώ βάζω μουσική την ώρα που χαζεύω εργαστηριακά αποτελέσματα, η Σ. βάζει Τσιτσάνη να γουστάρει το πρωί ανάμεσα από τους καβγάδες της, αιμοκαλλιεργώ στις 2 το πρωί και ο διπλανός ασθενής ακούει με το τρανζιστοράκι "με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά" κι εγώ θαυμάζω το πώς η ιδέα της απουσίας απ΄την εργασία μπορεί να σε κάνει να πετάς στα σύννεφα, σαν να αποδεσμεύεσαι από κάτι, μια αίσθηση ελευθερίας ανείπωτης.... Δεν ήξερα ότι θα άλλαζα τόσο εύκολα. Είναι που όταν μένω με τον εαυτό μου βλέπω τι θέλω από μένα και τι μου αξίζει. Και οι αποφάσεις παίρνονται στο άψε σβήσε. Αποφάσεις που κάποτε φάνταζαν μαρτύριο.
"Σ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος..."
Αν δε μπορείς να είσαι με αυτούς που θέλεις, καλύτερα μόνος σου, λέω.
Έχει πολλές ερμηνείες το έργο για να φοβηθώ να το δω. Σκέφτομαι πως οι αμφιβολίες είναι ο αντίπαλός μου. Το μυαλό δε θέλει πολύ για να γυρίσει, λένε, αλλά αν πάρει πολλές στροφές μπορεί να πάρει και μπροστά. Αυτό είναι, αν είσαι στην αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Και ποτέ δεν βρέθηκα στην απέναντι.
Μερικοί άνθρωποι θέλουν συνεχώς επιβράβευση, μερικοί άνθρωποι ενοχλούνται όταν η αναγκαία παρουσία σου γίνεται αισθητή, μερικοί άνθρωποι θα' θελαν να σε κρατάνε όμηρο με παιχνίδια του μυαλού τους, αλλά μερικοί άνθρωποι, όσο κοντά ή μακριά από το Θεό κι αν βρίσκονται, it's like they have the paradise inside them. Δε χρειάζονται τίποτα από σένα για να στέκονται εκεί, κι εκείνοι οι άνθρωποι είναι που μ αρέσουν τελικά. Βλέπω υπέροχους ανθρώπους και τους θαυμάζω, και μετά γνωρίζοντάς τους, έχουν όλοι ένα αγκαθάκι να τους τρώει. Και αναρωτιέμαι που είναι το 100% και δεν είναι πουθενά. Και αναρωτιέμαι αν έχει σημασία να υπολογίζεις ποσοστά και να λες όλη την ώρα αν είσαι καλά ή όχι. Σημασία έχει μάλλον να γουστάρεις. Και εν τέλει, δεν είναι ωραίο, αλλά αν δε γουστάρεις, γιατί να μην το πεις. Ελευθερία έχουμε, δημοκρατία έχουμε. Δε μου αρέσει και πολύ η εξευγένιση της ελευθερίας με το savoir parler γιατί το όριο της ευγένειας δεν βρίσκεται στα λόγια.
Η συγχώρεση είναι αρετή, και η ευκαιρία σου να αλλάξεις δεν ξέρουμε αν θα ξαναϋπάρξει. Take your chances και φύγαμε. Το θέμα δεν είναι μόνο να συγχωρείς, αλλά και να μπορείς να δεις ότι έφταιξες για να ζητήσεις συγχώρεση.
And she dreams of paradise... τη στιγμή που βλέπω ένα ζευγάρι να κοιτάζει το τέλος και να κλαίει και κλαίω για αυτούς και τη δύναμη που έχει αυτός που στέκεται δυνατός και ο άλλος που δέχεται την απεριόριστη συμπαράσταση χωρίς να βάζειν τον εαυτό του στη διαδικασία της λύπησης, από φόβο μη γίνει φορτικός, γιατί η αγάπη ορίζεται με άλλες συντεταγμένες. Και μπαίνεις πάλι στο λούκι να κοιτάς πώς είναι να σου είναι κάποιος τόσο απαραίτητος ,και γίνεσαι κι εσύ απαραίτητος με το να είσαι εκεί να τον φροντίζεις, έτσι, για να έχεις κάτι να κάνεις, και μπαίνεις πάλι σε εκείνη την ωραία διαδικασία να τρέχεις γιατί σ αρέσει, και χαίρεσαι να σου λέει κάποιος ότι είσαι καλός, για να ξεχνιέσαι λίγο και να συνεχίζεις.
Αυτά καρδούλα μου. I have a paradise to dream of.
Everytime I close my eyes....
ΥΓ Το ήξερες πως όταν δε σε βλέπω μέσα στην ημέρα, σε βλέπω στον ύπνο μου; Χαμογελώ για αυτό. Γιατί αν αισθάνεσαι, γίνεσαι μεγαλύτερος άνθρωπος, χωρίς όμως να κακογερνάς. Και για κάποιο λόγο νομίζω πως η ηρεμία μέσα μου φαίνεται πλέον και στο πρόσωπό μου. Σαν να βλέπω τον εαυτό μου να κινείται πλέον με πιο σταθερό βήμα. Λιγότερο γρήγορο από το νεανικό ενθουσιώδες βάδισμα που είχα, αλλά πιο συνειδητοποιημένο, πιο αργό, για να απολαμβάνω το τι βλέπω, και τα παραστρατήματά μου είναι πιο συνειδητά. Ή έτσι τα βαφτίζω.
"Σ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος..."
Αν δε μπορείς να είσαι με αυτούς που θέλεις, καλύτερα μόνος σου, λέω.
Έχει πολλές ερμηνείες το έργο για να φοβηθώ να το δω. Σκέφτομαι πως οι αμφιβολίες είναι ο αντίπαλός μου. Το μυαλό δε θέλει πολύ για να γυρίσει, λένε, αλλά αν πάρει πολλές στροφές μπορεί να πάρει και μπροστά. Αυτό είναι, αν είσαι στην αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Και ποτέ δεν βρέθηκα στην απέναντι.
Μερικοί άνθρωποι θέλουν συνεχώς επιβράβευση, μερικοί άνθρωποι ενοχλούνται όταν η αναγκαία παρουσία σου γίνεται αισθητή, μερικοί άνθρωποι θα' θελαν να σε κρατάνε όμηρο με παιχνίδια του μυαλού τους, αλλά μερικοί άνθρωποι, όσο κοντά ή μακριά από το Θεό κι αν βρίσκονται, it's like they have the paradise inside them. Δε χρειάζονται τίποτα από σένα για να στέκονται εκεί, κι εκείνοι οι άνθρωποι είναι που μ αρέσουν τελικά. Βλέπω υπέροχους ανθρώπους και τους θαυμάζω, και μετά γνωρίζοντάς τους, έχουν όλοι ένα αγκαθάκι να τους τρώει. Και αναρωτιέμαι που είναι το 100% και δεν είναι πουθενά. Και αναρωτιέμαι αν έχει σημασία να υπολογίζεις ποσοστά και να λες όλη την ώρα αν είσαι καλά ή όχι. Σημασία έχει μάλλον να γουστάρεις. Και εν τέλει, δεν είναι ωραίο, αλλά αν δε γουστάρεις, γιατί να μην το πεις. Ελευθερία έχουμε, δημοκρατία έχουμε. Δε μου αρέσει και πολύ η εξευγένιση της ελευθερίας με το savoir parler γιατί το όριο της ευγένειας δεν βρίσκεται στα λόγια.
Η συγχώρεση είναι αρετή, και η ευκαιρία σου να αλλάξεις δεν ξέρουμε αν θα ξαναϋπάρξει. Take your chances και φύγαμε. Το θέμα δεν είναι μόνο να συγχωρείς, αλλά και να μπορείς να δεις ότι έφταιξες για να ζητήσεις συγχώρεση.
And she dreams of paradise... τη στιγμή που βλέπω ένα ζευγάρι να κοιτάζει το τέλος και να κλαίει και κλαίω για αυτούς και τη δύναμη που έχει αυτός που στέκεται δυνατός και ο άλλος που δέχεται την απεριόριστη συμπαράσταση χωρίς να βάζειν τον εαυτό του στη διαδικασία της λύπησης, από φόβο μη γίνει φορτικός, γιατί η αγάπη ορίζεται με άλλες συντεταγμένες. Και μπαίνεις πάλι στο λούκι να κοιτάς πώς είναι να σου είναι κάποιος τόσο απαραίτητος ,και γίνεσαι κι εσύ απαραίτητος με το να είσαι εκεί να τον φροντίζεις, έτσι, για να έχεις κάτι να κάνεις, και μπαίνεις πάλι σε εκείνη την ωραία διαδικασία να τρέχεις γιατί σ αρέσει, και χαίρεσαι να σου λέει κάποιος ότι είσαι καλός, για να ξεχνιέσαι λίγο και να συνεχίζεις.
Αυτά καρδούλα μου. I have a paradise to dream of.
Everytime I close my eyes....
ΥΓ Το ήξερες πως όταν δε σε βλέπω μέσα στην ημέρα, σε βλέπω στον ύπνο μου; Χαμογελώ για αυτό. Γιατί αν αισθάνεσαι, γίνεσαι μεγαλύτερος άνθρωπος, χωρίς όμως να κακογερνάς. Και για κάποιο λόγο νομίζω πως η ηρεμία μέσα μου φαίνεται πλέον και στο πρόσωπό μου. Σαν να βλέπω τον εαυτό μου να κινείται πλέον με πιο σταθερό βήμα. Λιγότερο γρήγορο από το νεανικό ενθουσιώδες βάδισμα που είχα, αλλά πιο συνειδητοποιημένο, πιο αργό, για να απολαμβάνω το τι βλέπω, και τα παραστρατήματά μου είναι πιο συνειδητά. Ή έτσι τα βαφτίζω.
No comments:
Post a Comment