In this white wave, I am free...

Ρεπό μαϊμού ανάμεσα σε μέρες- φυλακή.
Βιασύνη να ζήσεις σε μια μέρα πράγματα που το μυαλό σου δεν προλαβαίνει να συλλάβει.
Αλλά εσύ οφείλεις.
Όπως οφείλεις να είσαι σωστός, ευγενικός, όπως πρέπει.
Και μετά ξεχνάς τα πραγματικά οφειλόμενα.
Την αντιμαχία με τον εαυτό σου και την καθημερινή προσπάθεια να είσαι, να δίνεις, να λαμβάνεις αναπόδραστα, να μοιράζεσαι χωρίς βία, χωρίς άγχος, χωρίς πίεση.
Να λυγίζεις εκεί που φυσάει ο άνεμος,
να μη σπας,
να προσαρμόζεσαι για να απολαμβάνεις.
Και όλα τα δύσκολα θα τελειώσουν,
και μετά θα καθίσεις ξέγνοιαστος, μια μέρα και θα αγναντεύεις πάλι το αύριο,
χωρίς προθεσμίες, χωρίς ημερομηνίες -στόχους,
αγκαλιά και μισοκλείνοντας τα βλέφαρα στο λαμπερό ηλιοβασίλεμα,
ένα αεράκι θα σε φυσάει και θα ευχαριστείς τον κόσμο και τη ζωή σου,
και μετά στο ραδιόφωνο θα ακούσεις το τραγούδι της,
εκείνης που σαν φύλακας- άγγελος σε συντροφεύει μέρα με τη μέρα,
και σού θυμίζει πώς γίνεται να είσαι αξιοπρεπής όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
Χωρίς να σχολιάζεις, χωρίς να κρίνεις, χωρίς να σε απασχολεί, στην τελική, το τι κάνει ο άλλος.
Μόνο η δική σου προσπάθεια, μόνο τους καλύτερους να κοιτάζεις, σαν αυτό στο οποίο θέλεις να φτάσεις.
Μόνο εσύ, οι άνθρωποί σου, και η ειρήνη που θέλεις να υπάρχει στον κόσμο και τις ψυχές.
Τότε δεν υπάρχει φθορά, ούτε βιασύνη, ούτε χαμένος χρόνος, όταν αντικρύζεις το καθετί σαν κάτι χρήσιμο, όταν βλέπεις σκοπό σε ό,τι κάνεις. Κι ας είναι ο σκοπός ένα τίποτα στα μάτια των άλλων.
Είναι δική σου η ζωή, ο χρόνος και η έκσταση.