Μια βόλτα στην πόλη

Σωπαίνεις। Η ηρεμία σου κάνει καλό। Κλείνεις τις μουσικές, φτάνει πια, έχεις κι εσύ μια μελωδία μέσα σου να δημιουργήσεις। Η μνήμη σε παρατάει σιγά σιγά, θέλεις να την ξαναφτιάξεις από την αρχή। Φαντασία, μνήμη, προσοχή, θεμελιώδεις αξίες। Μια βόλτα στην πόλη σού κάνει καλό। Βλέπεις ξανά λίγο τι κυκλοφορεί, ο ήλιος, οι περισσότεροι πάνε στις δουλειές τους, εσύ όχι, περνάνε από το στενό που πίνεις καφεδάκι μιλώντας αέναα στο τηλέφωνο, δεν θέλω να μιλάω πια στο τηλέφωνο, δε θα ξαναέχω ποτέ τη ζωή που είχα, εκτός κι αν αποφασίσω κάποτε να κάνω ακριτική ζωή। Έχει τη μαγεία της κι η ακριτική ζωή। Η πόλη σε ταξιδεύει αλλά και σε παγιδεύει στις πολλές επιλογές που ποτέ δε θα κάνεις। Σκέφτομαι αποφάσεις μεγάλες που δε θα πάρω παρά μόνο όταν είναι ανάγκη, σκέφτομαι। Ίσως να μην είναι σωστό, μα και να πληγώνεσαι δεν είναι σωστό, ποιος έχει λόγο στην προσωπική οδύσσεια του καθενός... Ο ορθολογισμός κάνει πάρτυ κι εγώ αναμοχλεύω συναισθήματα। Είναι περίεργη η μοναξιά αν έχεις ξεχάσει πώς να τη διαχειρίζεσαι। Κάθε φορά που παρασύρεσαι από την αλαζονεία, συμβαίνει κάτι για να σε επαναφέρει στην αλήθεια, κι εκεί σωπαίνεις και ηρεμείς σαν παιδάκι που το μάλωσαν। Διαβάζω σε ομοιοπαθητικά ή δεν ξέρω κι εγώ τι είδους ακριβώς είναι μπλογκ πως κάθε ασθένεια παράγεται από μια μεγάλη σύγκρουση εντός σου। Και θέλω να ξεσπάσω την κάθε μου έγνοια για να βρω την ισορροπία μου। Προσεύχομαι καθημερινά να μην κάνω σε κανέναν κακό, μετανιώνω για τις κακές μου σκέψεις, είναι εύκολο να κακολογείς αλλά και μικροπρεπές στην τελική και δε θέλω να ανήκω στην κατηγορία των μικρών ανθρώπων। Ας αφήσω τους βλαμμένους στον κόσμο τους, αρκεί να διαχωρίσω το δικό μου κόσμο। Τις τελευταίες ημέρες πιάνω τον εαυτό μου να αναστενάζει, είναι πολύ το άγχος, και η κούραση δεν είναι καλός σύμμαχος στη συμπεριφορά। Περιμένω ανυπόμονα τις μέρες να περάσουν, σύντομα θα κλείσω ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, λαχταράω την ημέρα που θα πετάξω από πάνω μου και από το γραφείο μου ό,τι έχει να κάνει με αυτό, και λαχταράω την ημέρα που όλα μου τα τωρινά προβλήματα θα είναι τόσο, μα τόσο μικρά... Και θα μπορώ να γελάσω με την ψυχή μου, να ανοίξω τα χέρια μου και να αδιαφορήσω παντελώς για οτιδήποτε έρθει, εύκολο, δύσκολο, δε θα με νοιάζει, θα σφίξω τα μάτια μου, θα με χτυπήσει το αεράκι και θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα κοιμηθώ γλυκά।
Είναι ωραία η βόλτα στην πόλη, δίνει ερεθίσματα σε κάθε μυαλό που κοιμάται।