Παίζω με τα χρώματα

Σήμερα στη συνηθισμένη στροφή ένα αγοράκι ξέφυγε από το χέρι της μαμάς του। Εκείνη στο χέρι κρατούσε και το άλλο της παιδί। Σταμάτησα εγκαίρως, ήρεμα, περίμενα να περάσει το παιδί। Από το παράθυρο που είχα αφήσει λίγο ανοιχτό για να ξεθολώνουν τα τζάμια, και να βλέπω πού πάω παρά τη βροχή, ακούστηκε η αγανακτισμένη φωνή της μάνας να λέει στα παιδιά της πως δε μπορεί άλλο έτσι। Ο πανικός της σε ενήλικη μετάφραση για ένα τετράχρονο κι ένα τρίχρονο।Τη λυπήθηκα। Παγιδευμένη σε ένα περιβάλλον που δε σε βοηθά να κουβαλάς δύο μικρές υπάρξεις, όταν κουράζεσαι συχνά να κουβαλάς ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό। Είναι άνθρωποι με τους οποίους δε θυμώνεις, ότι κι αν κάνουν μέσα στην απελπισία τους। Είναι και κάτι άλλοι που διατυμπανίζουν τόσο την κατάστασή τους, ώστε τους σιχαίνεσαι। Γιατί έχουν εκείνη την κακομιζεριά του ανήμπορου αλαζόνα που του τα έφερε όλα ανάποδα η ζωή, εκείνη την απαίσια απαίτηση να τους φερθείς με επιείκεια επειδή νομίζουν ότι εκείνοι είναι πιο ταλαιπωρημένοι। Και ανήκουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή την κατηγορία, αλλά εγώ θαυμάζω τους άλλους। Εκείνους που ότι και να τους συμβαίνει, δεν έχουν μάθει να περιμένουν από τη ζωή τη μεγάλη ανταπόδοση। Και σ¨ εκείνους είναι που προσφέρεται τελικά απλόχερα η ανταπόδοση। Γιατί μόνο εκείνοι ξέρουν να την δεχτούν και να τη βαφτίσουν μεγάλη τύχη, ακόμα κι αν είναι μόνο ένα μικρό φωτεινό χαμόγελο। Αν ξέρεις να ονομάζεις τα πράγματα με χρώματα και όχι με μεγέθη, τότε είσαι σε καλό δρόμο।