Κάπου εκεί, ανάμεσα στην κούραση, την ανία των ονείρων που δεν έχουν πια τροφοδότηση για να γίνουν ζωηρά, παρά βουλιάζουν στην αυστηρή ρουτίνα, κάπου εκεί ανάμεσα βλέπεις ανθρώπους να πλησιάζουν τους άλλους ανθρώπους, οι οικειότητες αυτοδημιουργούνται εκεί που κάθε κρυψώνα καθαίρεται, κι εκεί κάπου ανάμεσα, ένα κυριακάτικο πρωί που το κεφάλι σου πάει να σπάσει από την αϋπνία της δουλειάς, δεν βρίσκεις τίποτα καλύτερο από το να κάνεις λίγο παρέα και να φροντίζεις την αγαπημένη σου ασθενή, έναν άγιο άνθρωπο που αγαπάς, χωρίς λόγο, για την αξιοπρέπειά του, για την ήρεμη αποδοχή της δοκιμασίας που περνά, για την απουσία οποιουδήποτε παράπονου, για την υπομονή να υπάρχει, να μην παρασιτεί, να παλεύει, να σου γνέφει ευχαριστώ που έδωσες λίγο νερό, μια χαρτοπετσέτα, που της έκανες λίγη γυμναστική γιατί έχει πιαστεί στο κρεβάτι, για αυτό το ευχαριστώ ζω και για αυτήν την θύμιση της πραγματικής ανθρωπιάς που δεν έχει όνομα ούτε και κόστος και δεν αξίζει να βάλεις τελεία όταν μιλάς για αυτή, γιατί είναι τόσο ακατάσχετη η ευχαρίστηση που σου προσφέρει που δε χωράει ούτε σε μια παράγραφο ούτε και σε μικρές ψυχές.